Monday, November 10, 2014

အခြင့္အေရးတို႕မည္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ခါျပန္မရ


ေနမ၀င္ခင္
စကားေတြ အကုန္ေျပာခဲ့ပါ
အစားကို ေလွ်ာ့စား
စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာခဲ့ပါ
ေျပာပါမ်ားလြန္းလို႕ စကားေတြ ဆက္ရေနလည္း
စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာခဲ့ပါ
စကားစကား ေျပာပါမ်ားလို႕ စကားထဲက ဇာတိ ေတြ ေမြးရပ္ေျမေတြ ျပေနလည္း
စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာခဲ့ပါ
စကားကၽြံလို႕ ႏႈတ္မရသည့္တုိင္ အဆံုးထိ ကၽြံ၀င္သြားပါေစ
စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာခဲ့ပါ
စကားေနာက္ တရားေတြ အေထြးလိုက္ပါလာေအာင္
စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာခဲ့ပါ
စကားလြန္လို႕ ကၽြန္ျဖစ္သြားလည္း ကၽြန္သူပုန္ျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္
စကားကို ကုန္ေအာင္ ေျပာခဲ့ပါ
လွ်ာ ျပတ္က်သည့္အထိ
စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာခဲ့ပါ
လွ်ာ ျပတ္က်သည့္တုိင္ အြန္လိုင္းမီဒီယာႏွင့္ အြန္ပရင့္ မီဒီယာမ်ားတြင္ စာေရး၍
စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာခဲ့ပါ
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ေရာက္၍ ဘာမွမေျပာနုိင္ေတာ့ျပီ ဆိုလည္း
အ အာ အိ အီ ေအ အဲ ေအာ ေအာ္ အံ အဲ အုိ စသည္တို႕မွ စကားသံတစ္ခုခုကို ေအာ္ညည္း၍
စကားကို ကုန္ေအာင္ ေျပာခဲ့ေစခ်င္ပါသည္
ေနမ၀င္ခင္ ေလး...။


မိုးအိမ္လူ
၁၁ နုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၃

လူသားရဲ႕ ဓမၼ


နံနက္ခင္း ႏွင္းေတြ ဖြဲက်ေနတဲ့အခါ
ကိုယ္တို႔ အျမင္မွန္မရၾကဘူး
ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေလးနဲ႔ အမွားကို အေပ်ာ္ၾကဴးၾကတယ္


ေန႔လည္ခင္း ေနျပင္းပူတဲ့အခါ
ကိုယ္တို႔အျမင္မွန္မရၾကဘူး
ပူေလာင္ျခင္း ဒုကၡေတြနဲ႔ အမွားကို ရမ္းကားၾကတယ္


ညေနခင္း အလင္းအိုတဲ့အခါ
ကိုယ္တို႔အျမင္မွန္မရၾကဘူး
ႏြမ္းလ်ေဖ်ာ့ေတာ့စြာပဲ အမွားကို ေျခပစ္လွဲၾကတယ္


ကိုယ္တို႔အျမင္မွန္မရျခင္းဟာ
မွားေနတဲ့ ေလာကႀကီးေၾကာင့္လို႔
အိပ္ရာအဝင္မွာ အတၱကို ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ၾကတယ္။


Moe Eain Lu
၉ နုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၄

လျပည့္ေန႔မွာ လကြယ္ေန႔ကို အိပ္မက္မက္တယ္


မေသခ်ာတဲ့တစ္ေန႔မွာ
မင္းဆီ အေရာက္လာခဲ့မယ္လို႔
ငါ့ရဲ႕ ေတာင္ကုန္းမို႔မို႔ေလးကို
တီးတိုးေျပာခဲ့တယ္


ေလအသင့္မွာ အဲဒီစကား
ေကာင္မေလးရဲ႕ နားရြက္ဖ်ားမွာ
ခ်ိတ္ေကာင္း ခ်ိတ္မိႏိုင္တာေပါ့


အနိမ့္က်ဆံုးစကားလံုးေတြနဲ႔
ရြာခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕မိုး
ငါ တစ္ေယာက္တည္း ရႊဲရႊဲစို
ေသသည့္တိုင္ ဒူးမေထာက္တဲ့စိတ္နဲ႔


အထက္ၿမိဆံုးစိတ္ေတြထဲမွာေတာ့
ငါဟာ အေတာက္ပဆံုးပါ
ၾကယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာက္ေတာက္
လမင္း ႐ွိေနသေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွ အလင္းမေပါက္ဘူး
ငါတို႔အရပ္က
အခ်ိန္ျပည့္သာတဲ့ လျပည့္ဝန္းေတြ လျခမ္းပဲ့ေတြ လပိန္ခြၽန္းေတြ
ေပါင္းထေနတယ္ဆိုတာ ေကာင္မေလးကေတာ့ မသိစြမ္းႏိုင္ပါဘူး


ငါတို႔က
တရားမွ်တမႈကို မတရားသျဖင့္ လိုခ်င္ေနမိတာလို႔
အျမဲစိမ္းေတာႀကီးက ရယ္ပြဲဖြဲ႔
ၿပီးေတာ့
ေၾကေၾကကြဲကြဲပါပဲ
ရြက္ကုန္ေႂကြတယ္


အခုေတာ့ ငါ တစ္ေယာက္တည္း
ေက်ာက္ကမ္းပါးစြန္းမွာ ရပ္
ေကာင္မေလး လို႔ အသံတိတ္ေရရြတ္ေခၚ
တိမ္မွ်င္ပါးေတြနဲ႔
အနာဂတ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အထပ္ထပ္ေရးေနခဲ့တယ္


Moe Eain Lu
၈ နုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၄

ငါ ေတြးလိုက္တဲ့အခါတိုင္း ငါ မ႐ွိသလို


ကိုယ့္ကံတရားကို ကိုယ္ ဇက္ႀကိဳးဆြဲ ဒုန္းစုိင္းခဲ့တာပါပဲ
ဘယ္လိုက ဘယ္လို သူတို႔စားပြဲဝိုင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ခဲ့သလဲ
ရာသီကူးေျပာင္းသည္ ျဖစ္ေစ မျဖစ္ေစ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုး
စိတ္မလာရင္ ယၾတာ ႀကီးႀကီး ေခ်
လြတ္တဲ့လက္က တယ္ႀကီးပါလား လို႔
အထိတ္တလန္႔ေတြးေနတဲ့ ငါးငယ္ေလးေတြဟာ
ငါတို႔ ျဖစ္သည္ မျဖစ္သည္

လြင့္ေနတဲ့တိမ္ေတြဟာ သဒၵါ ျပည့္မီေအာင္စီရင္ထားတဲ့ ဝါက်ေတြထက္ လွခဲ့တယ္။

မိုးအိမ္လူ

၃ နုိင္၀င္ဘာ ၂၀၁၄

ကဗ်ာထဲမွာ ဘာမွထည့္မထားဘူး


ဒီတစ္ခါ ေရးမယ့္ကဗ်ာမွာ ငါ့အေၾကာင္း မပါဘူး
ငါ့အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဇူကာဘာခ့္ သိၿပီးခဲ့ၿပီ။


ဒီတစ္ခါ ေရးမယ့္ကဗ်ာမွာ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရးအေၾကာင္း မပါဘူး
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို အေရးအသားေကာင္းေကာင္း၊ ရသအစံုအလင္နဲ႔
တရားမဝင္ သတင္းဆိုက္ ေပါင္းစံုက မ်ိဳးစံုေအာင္ ေရးၿပီးခဲ့ၿပီ။


ဒီတစ္ခါ ေရးမယ့္ကဗ်ာမွာ အခ်စ္အေၾကာင္း လိင္အေၾကာင္း မပါဘူး
Status ေတြနဲ႔ အသစ္တိုးပြားလာတဲ့ Page ေတြအရ
ငါ့ထက္ လက္ေစာင္းထက္ စိတ္အားတက္တဲ့သူေတြ ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း သိခဲ့ၿပီးၿပီ။


ဒီတစ္ခါ ေရးမယ့္ကဗ်ာမွာ ဘဝနာတဲ့အေၾကာင္း မပါဘူး
ဖီးနစ္ငွက္ႀကီးရဲ႕ နာဖ်ားမႈ နဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြရဲ႕ေသာကကို ငါ့ေလာကဓံက မေက်ာ္လြန္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ဝမ္းနည္းခဲ့ရၿပီးၿပီ။


ဒိီတစ္ခါ ေရးမယ့္ကဗ်ာမွာ ကဗ်ာကအစ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ အကုန္လံုး မပါဘူး
ပါဝင္ပတ္သက္ျခင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိတဲ့ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ေတြရဲ႕ စိတ္မ႐ွိလက္မ႐ွိ တဲ့အေၾကာင္း

အဲဒါေတြလည္း မပါဘူး ။


မိုးအိမ္လူ
၆၇၂၀၁၄၀၁၁၅

စိတ္နားေတြ တံေတြးစို



အသံသာေတာ့ စိတ္သာတာေပါ့
ျဖစ္လြယ္ပ်က္လြယ္ ရပ္ဝန္းႀကီးပါေလ
ေျပာလြယ္ ဆိုလြယ္...ေမ့လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္
ငိုလြယ္ ရယ္လြယ္....ခ်စ္လြယ္ မုန္းလြယ္
အားလံုး လြယ္လြယ္ပဲ လြယ္အိတ္ေတြ လြယ္ခဲ့ၾကတယ္

စိတ္သာေတာ့ အသံမွန္သမွ် အကုန္သာေနၿပီေပါ့။

မိုးအိမ္လူ
၈.၈.၁၄

ကေယာင္ကတမ္း ေရးျခစ္ျခင္းေတြ


ပံုစံခြက္လို႕ မျမင္သာေအာင္ အျခားအေရးအသားတစ္ခုခု ေျပာင္းလဲ ခ်င့္ခိ်န္သံုစြဲ အတည္ျပဳ လို/မလို


ကိုယ္ေရး အေၾကာင္းအခ်င္းအရာ ပံုစံခြက္ ဖရိုဖရဲ သို႕မဟုတ္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕
ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ မေတာက္မပေတြ ခ်ိတ္ဆြဲ
တကယ့္ အေရးအသားေတြမွာ .............

သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ဖလန
္းဖလန္း ထ
သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ေလး ဖလန္းဖလန္း ထ
သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ေလး ဖလန္းဖလန္း ထ
သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ သူရဲေကာင္းစိတ္ေလး ဖလန္းဖလန္း ထ
သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ ပညာရွိမာန္စိတ္ေလး ဖလန္းဖလန္း ထ
ဖလန္းဖလန္းေတြ ျပည့္ႏွက္ လွ်ံထြက္ ထိန္းမနုိင္သိမ္းမနုိင္ ဖလန္းဖလန္းေတြ ျဖစ္လာျပီး
ဇူကာဘတ္ရဲ႕ သတ္ကြင္းထဲမွာ ဘာသာစကားေတြ ခၽြန္ထက္ေျပာင္ေျမာက္ ဖလန္းဖလန္းထ
မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးလိုလို လူ႕ယဥ္ေက်းၾကီးလိုလို သူရဲေကာင္းၾကီး လိုလို ပညာရွိၾကီးလိုလို ထိန္းမနိုင္သိမ္းမနုိင္ ဖလန္းဖလန္းေတြ ထ
တကယ့္ စိတ္အတြင္းသားေတြမွာ....

လွမ္းလို႕ မမီတဲ့အခါ ခဲ နဲ႕ ထုပစ္လိုက္ျခင္းက အခ်ိန္မကုန္ လူသက္သာေစတဲ့ နည္းမွန္လမ္းမွန္
ဘယ္လမ္းညႊန္က အတည္ဆိုတာ အတည္ျပဳျပီးျပီလား
ခပ္တည္တည္ပဲ ကိုယ္ပုိင္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ နာမည္ေတြ ကိုယ္ပိုင္ ေတြလိုလို အတည္ျပဳ
ေရးေနက် အေရးေတြ ကိုပဲ ေန႕စဥ္ ေရးသားျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ အေရးအသားထဲ
အေရးအသားအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ အေရးအရာလုပ္ မေျပာျဖစ္ေတာ့သလိုလို
လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲခြင့္ရွိသည္ ဆိုတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာ အားလံုး မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနပံု
အားလံုးအတူတကြ အသက္ရွဴၾကပ္ေနပံု အားလံုးအတူတကြ ကိုယ္ေမြးတဲ့ ေမ်ာက္ ကိုယ့္ျပန္အေျခာက္ခံေနရပံု
လြတ္လပ္စြာပဲ ကြဲလြဲေပးလိုက္ၾကပါ ..
. ဒါဟာ ပံုစံခြက္လို႕ မမည္တဲ့ ပံုစံခြက္။


မိုးအိမ္လူ
၂၃ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄

ငါးကိုလိုက္တဲ့ ေရ



အသံျပတ္ေတြနဲ႔ ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ စိတ္
ေဟာင္းေျမ့ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပဲ
ဘဝထင္ေနတဲ့ ပုတ္သင္မ်ား မ်ိဳးဆက္မ်ား
တစ္ခုခုဟာ အတည္တက် သင့္တယ္
ေပၚလစီ မဟုတ္ရင္ ေပၚပင္ ။

မိုးအိမ္လူ

၂၅ July ၂၀၁၄

အသက္ေတြ ႐ိႈက္ၿပီး ထုတ္



ေသာက္က်ိဳးနည္း ကပ္ပါးေကာင္ေတြ မ်ိဳးပြားႏႈန္း ျမင့္တက္လာျခင္းက
ဇာတ္လမ္းအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အစ

သူ႔အသံ ကိုယ့္အသံ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ၿမိဳ႕လမ္းမတေလွ်ာက္ မီးေက်ာင္းေတြလို တြားသြားခဲ့

ယေန႔ရဲ႕ သစ္ပင္မ်ား မေန႔က ရာသီဥတုကို လြမ္းဆြတ္သလိုမ်ိဳး
ကဗ်ာေတြကို တေငြ႔ေငြ႔ပူေႏြးေစျခင္းဟာ

မနက္ျဖန္ရဲ႕ အေၾကာက္တရားေတြကို ေဖ်ာ့ေတာ့ေစတယ္
စိတ္မွာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မီး ျခစ္
ဘယ္သူ ေမွာင္ ေမွာင္
ဘယ္သူ လင္း လင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မီး ျခစ္

အ႐ွိတရာကို ႐ိႈ႕ပစ္လိုက္။


မိုးအိမ္လူ

( သကၠရာဇ္ တစ္ခုမွာ Donald Barthelm ကြယ္လြန္ၿပီး Daniel Radcliffe ေမြးဖြားတဲ့ေန႔ )/2014

ငါ၏ ရက္သတၱပတ္မ်ား



ေျပးလႊားေနတဲ့ အရိပ္က ပင္မကိုယ္ထည္ကို ႐ွာေဖြေနျခင္း သက္သက္
အတၱ ကို ေရႊရည္စိမ္ ေသာက္သံုးသူမ်ားႏွင့္တကြ
ေပ်ာက္ဆံုးစရာ တနဂၤေႏြ လည္းမ႐ွိခဲ့ပါဘူး

ေႏြ တေလွ်ာက္လံုး ကြၽမ္းခဲ့သမွ်
မိုး နဲ႔မွပဲ အေငြ႔ပ်ံေတာ့တယ္

ေတာလယ္မွာ ေတာလဲသလို ေတာလည္ခဲ့တယ္
ငါ့အမွားကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီးၾကည့္ေနၾကေသာ
ႏွလံုးသားမ်ားနဲ႔အတူ
ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလို ရယ္ေမာခဲ့ၿပီးၿပီ။

မိုးအိမ္လူ

210720140145

ေအာက္စီဂ်င္ လိုအပ္ေနသမ်ွ



ဒိုေရမီဖာ နဲ႔ပဲ စ ၾကမလား
ေသြးတိုးစမ္းတယ္ေခၚမလားပဲ
အဆင္မေျပမႈက အဆင္ေျပေျပပဲ ငါ့ကို
ခလုတ္တိုက္သြားေလရဲ႕

ကိုယ့္အခ်စ္နဲ႔ အရာရာကို အေကာင္းတိုင္း ျဖစ္ေစမယ္
စိုင္းထီးဆိုင္ ရဲ႕ သီခ်င္းကို ခက္ဆစ္တစ္မ်ိဳး ဖြင့္ဆို


႐ွင္ျခင္းတရား မွန္ရင္
ေသြးဟာ ပူေႏြးေနရမယ္။

မိုးအိမ္လူ

200720140131

ၿပိဳလဲေနတဲ့ အရိပ္ကို ၾကည့္



အလြယ္တကူ ေရရြတ္လိုက္တယ္
ငါဟာ ဖ်ားနာေနတဲ့ သစ္ပင္။

လက္လက္ထ ေနတဲ့ မိုးစက္ေအးေတြ
ငါ့ကို မိသြားခဲ့ၾကၿပီ။

ငါ့လက္ခုပ္နဲ႔ သူ႔လက္ခုပ္ ထိခတ္ခ်ိန္

ႏိုင္ငံေရးဟာ အဲဒီမွာ စတင္တယ္.။

မိုးအိမ္လူ

170720140049

တံစက္ၿမိတ္မွာ တၿမိၿမိ ေသဆံုးျခင္း



ထံုးစံ အတိုင္း ....ဒီေန႔
ကံၾကမၼာက မိုးတိမ္မည္း ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သံုးခါတိတိ မိုးရြာက်
စိတ္ေလွဟာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ကို ရြက္သဖြယ္ လႊင့္တင္ျပန္တယ္
လြတ္လပ္တဲ့ အသက္႐ွင္မႈနဲ႔ လြတ္လပ္ျခင္း ေကာင္းကင္ကို
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ
ျမင္
ေတြ႔

ခံစား ရပါ့။


မိုးအိမ္လူ

160720140108

ကဗ်ာ ျဖစ္ပါသည္



ကံတူ အက်ိဳးေပး စကားမ်ား ေဝဆာေန၏
မေမ့မေလ်ာ့ ပစၥဳန္ပၸန္ သည္ ေသလြန္ခဲ့ၿပီ
ၾကက္ေျခခတ္ထားေသာ လမ္းမ်ားတြင္သာ ငါတို႔၏ေျခရာမ်ားက ထင္႐ွားတတ္၏
အတၱ ေပါက္မထားေသာ ေကာ္ဖီပလိန္းတစ္ခြက္ျဖင့္ နံနက္ခင္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသည္။

မိုးအိမ္လူ

150720140010

စိတ္အစဥ္



အစဥ္တစိုက္ စကားလံုးအမွားမ်ား
စိတ္မပါေပမယ့္ စာရြက္ မွာပါတဲ့ အတိုင္း
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႐ွကီရာရဲ႕ အနီေရာင္ ဇကာကြက္မွာ
ဘာေတြကို အသားေပးထားသလဲ ဒီည
တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပံဳးမွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ ေတြ ေပက်ံၾကဦးမယ္။


မိုးအိမ္လူ

၁၄၀၇၂၀၁၄၀၀၀၀

ျဖတ္စ



မေရမရာ ေတြကို တိတိက်က် သတ္ျဖတ္ ပစ္လိုက္ျခင္း သတင္းမ်ား
မိုးဥတုေအာက္မွာ ေႏြရာသီ အခင္းအက်င္း
ငါတို႔ ေရခ်ိဳးရေအာင္
ဒဏ္ရာေပၚက ေသြးစေတြကို လွ်ာနဲ႔ သပ္
အခုထိ အလင္း မစစ္ေသးတာ တစ္ခုပဲ
တရားက အားလံုးကို လိုက္ေျဖေပးခဲ့တယ္ ဆက္ေၾကာင္း တေလွ်ာက္။


မိုးအိမ္လူ
၁၂၀၇၂၀၁၄၀၅၄၆

Sunday, August 3, 2014

တန္ေၾကး မတန္ေၾကး ေပ်ာ္ေၾကး



ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ
စာအုပ္တစ္အုပ္?။ယာမကာတစ္ခြက္?။႐ိႈးပြဲ?။
စာသားအခ်ိဳ႕ ဝါက်ဆီကေန ျပဳတ္က် က်န္ရစ္
တစ္ခါ ရယ္တိုင္း တစ္ခုေပးလိုက္ရ
တစ္ခါ ေပ်ာ္တိုင္း တစ္ခုေပးလိုက္ရ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ.......


မိုးအိမ္လူ

3 August 2014

Status တစ္ခုဟာ ဘဝတစ္ခုလို ျမည္



အမွားဆိုလည္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္ အဲဒီ ဝါက်ေတြနဲ႔ အတူ
ေဝ လည္း မေမႊးဘူး ေႂကြလည္း မေမႊးဘူး အဲဒီေတာ့ အကယ္ဒမီ လည္း မရဘူး
လမ္းၾကမ္းဆိုလည္း လမ္းၾကမ္းေစ်းအတိုင္း ဒုကၡေတာ့ မ်ားမ်ား သယ္ခဲ့ၾကတယ္ 
ဒီမွာ ကလစ္တစ္ခ်က္ Enter တစ္ခ်က္ လက္မွတ္တစ္ခ်က္ ။

မိုးအိမ္ လူ

2nd August 2014

Saturday, August 2, 2014

အျမဲ စိမ္း စိတ္

အျမဲ စိမ္း စိတ္
.........................

သစ္ရြက္ဟာ စိတ္ေပၚကို ေၾကာင္က် က်တယ္
လမ္းတစ္ခုလံုး အတိတ္ေသေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ ပုပ္ေဟာင္သြားေလရဲ႕
ဒီေန႔ဟာ ကမာၻမတိုင္ခင္ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္မယ္လို႔
ႏႈတ္ခမ္းအိုက အသံမျမည္ဘဲ ေရရြတ္တယ္။

မိုးအိမ္လူ

1st August 2014

Tuesday, May 20, 2014

ဇာတ္လမ္း ကိုယ္တုိင္ေရး တဲ့ ဇာတ္လမ္း



                                 

ေက်ာက္နံရံထက္သို႕ ကုပ္ကပ္တြယ္တက္ေနေသာ သူသည္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းသည္ ဘာေၾကာင့္ ထုိေက်ာက္နံရံထက္သို႕ သက္စြံဆံဖ်ားကုပ္ကပ္တက္ေနသည္ကို မည္သူ႕ကိုမွ မေျပာေခ်။ ေက်ာက္နံရံအေျခရွိ ကြင္းျပင္တြင္ ပရိသတ္မ်ားစြာႏွင့္ အံု႕ေအာေသာင္းနင္း ျဖစ္ေနျပီ။ ပရိတ္သက္အုပ္ၾကီးမွာ မ်ားျပားလြန္းလွသည္ျဖစ္ရာ ကြင္းျပင္ တစ္၀က္ခန္႕အထိပင္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေအာက္ကို မၾကည့္။ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားကို ဂရုမထား။ အထက္သို႕သာ အာရံုစူးစိုက္၍ တက္ေနေလ၏။ ဟိုးအေ၀းကြင္းျပင္စပ္တြင္ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေျပးလာသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ လူအုပ္ၾကီးမွ အသံတစ္ခု ညံခနဲ ထြက္လာသည္။ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ လာျပီ ေဟ့ ။ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ လာျပီ။ ေဟ့ ဇာတ္လမ္း ။ ဒီမွာ မင္းရဲ႕ ဇာတ္ေဆာင္ေတြလာျပီ ဟ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ မသိဘူး။ ဇာတ္လမ္း ဒီလိုလုပ္တာ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ သိ ေကာသိရဲ႕လား မသိဘူး။ အို သိမွာပါ။ သိၾကမွာပါ။ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဇာတ္ေဆာင္ပဲဟာ ။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ မသိဘဲ ေနပါ့မလား။ သိခ်င္မွ သိမွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ အေစာၾကီးကတည္း ဇာတ္လမ္းကို သူတို႕ လာတားၾကမွာေပါ့။ အခုေတာ့။ စသျဖင့္ အသံေပါင္းစံု အူထြက္လာေလသည္။ ဇာတ္ေဆာင္မ်ားမွာ လူအုပ္ၾကီးကို အတင္းတိုးတိုက္၍ ေက်ာက္နံရံအေျခသို႕ ေရာက္ေအာင္ သြားၾကေလသည္။အေျခသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ။ အဓိကဇာတ္ေဆာင္က စ၍ ေအာ္ေလသည္။ ေဟ့ ဇာတ္လမ္း။ မင္း ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ။ ငါတုိ႕လည္း ဘာမွမသိရပါလား။ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ မလုပ္စမ္းပါနဲ႕ကြာ။ အခု ျပန္ဆင္းခဲ့။ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ေဘးမွ ဇာတ္ပို႕မ်ားကလည္း ထုိနည္းတူ ေအာ္ဟစ္ၾကျပန္သည္။ ေဟ့ ဇာတ္လမ္း။ မင္းတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႕ မရဘူးေနာ္။ ငါတို႕ မပါဘဲ မင္းဘာမွ လုပ္လို႕ မရဘူး။ မင္းအခုလို လုပ္ေနတာေတြက တကယ္ ့အရူးလိုပဲ။ အခုျပန္ဆင္းခဲ့ပါကြာ။ သူတို႕ မည္သို႕ပင္ေအာ္ဟစ္ေနေစကာမူ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ၾကားပံုမရသည့္ပင္။ အထက္သို႕သာ ဆက္ တက္သြားေလသည္။ လူအုပ္ၾကီးမွာ အသံမ်ား တစ္စထက္တစ္စ ပို၍ ဆူညံလာေလသည္။ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္က ။ ဟိုလူ ေတြေကာ။ ဟိုလူေတြ။ ဘယ္သူေတြလဲလို႕ က်န္တဲ့လူေတြက ေမးေတာ့။ ဒါရိုက္တာတို႕ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာတို႕ေလ။ လူအုပ္ ၾကီးမွာ ေစာေစာကထက္ အသံမ်ားပို၍ စီညံသြားေလသည္။ ဟုတ္တယ္။ဟုတ္တယ္။ ဒါ သူတို႕ ခုိင္းထားတာ ျဖစ္မယ္။ ဇာတ္လမ္းက သူ႕ဘာသာသူေတာ့ ဒီလို အရူးဆန္မွာမဟုတ္ဘူး။ လုိက္ရွာၾကေဟ့။ ဒါရိုက္တာတို႕ ဇာတ္ညႊန္းဆရာတို႕ကို။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ၾကရာ ေက်ာက္နံရံၾကီးပင္ တုန္ခါသြားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ ေနာက္ဘက္နားက လူတစ္ခ်ိဳ႕ ဒါရိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းဆရာရွာမယ္ဟု ေအာ္ဟစ္ျပီး ကြင္းျပင္ထဲမွ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အထက္သို႕ တက္ျမဲ တက္ေနျမဲ။ မင္းတို႕က အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ေတြပဲ။ ဇာတ္လမ္းေနာက္ကို လိုက္ၾကေလကြာ။ သူ႕ကို မီရင္ ေဖ်ာင္းျဖျပီး ေအာက္ျပန္ေခၚခဲ့ေလ ဟု ဇာတ္ပို႕မ်ားက အဓိကဇာတ္ေဆာင္မ်ားကို ေျပာ၏။ အဓိကဇာတ္ေဆာင္မ်ားမွာ ခါးခါးသီး သီးပင္။ ဟာ ခင္ဗ်ား ရူးေနလား။ ဒီေလာက္ အျမင့္ၾကီးကို က်ဳပ္တို႕က ဘယ္လို တက္နုိင္မွာလဲဗ်။ သူ႕ဟာသူ အရူးထ တက္တဲ့ ဟာ ။ မေတာ္လို႕ ျပဳတ္က်ရင္ ကိုယ္က အေခ်ာင္ေသဦးမယ္။ ဟင္ မင္းတို႕က အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေတြေလ။ ဟာ ခင္ဗ်ားတို႕က လည္း ဇာတ္ပို႕ေတြပဲေလ။ ခင္ဗ်ားတို႕လည္း တက္လို႕ရတာပဲ။ ဟို လူၾကမ္းဆိုတဲ့ ဇာတ္ပို႕ေတြ တက္ၾကေလ။ အဓိကဇာတ္ ေဆာင္မ်ားက သူတို႕ဘက္ တည့္တည့္ထိုးေနေသာ ျမားဦးကို ဇာတ္ပို႕မ်ားဘက္ ျပန္လွည့္သည္။ ဟ ငါတုိ႕ခ်ည္း ဇာတ္လမ္း ကို လုပ္လို႕ရတာမွ မဟုတ္တာကြ။ ငါတို႕မပါဘဲ မင္းတို႕နဲ႕ပဲ ဇာတ္လမ္းလုပ္ေနတဲ့ ဟာေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ မင္းတို႕က အဓိကပဲ ေလ။ အခုမွ ဘာလို႕ ငါတို႕ဘက္ လွည့္လာရတာတုန္း။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ပုတ္ခတ္ရင္း ရန္ပြဲဆီသို႕ ဦးတည္ေနၾကေလရာ ေဘးမွ လူမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းေဖ်ာင္းျဖမွ ျငိမ္သြားၾကသည္။ ျပီးေတာ့ အထက္သို႕ ကုန္းရုန္းတက္ေနေသာ ဇာတ္လမ္းဆီသို႕ အာရံုျပန္ေရာက္သြားၾကျပီး ေစာေစာက အတုိင္း အသံေတြ ဆူညံလာျပန္သည္။ ပရိတ္သတ္ၾကီးမွ ဇာတ္လမ္း ကိုၾကည့္ရင္း ရင္တမမ ျဖစ္ေနၾက၏။ တက္ေနရင္းမွ တစ္ခါတစ္ေလ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္မ်ားျဖစ္သြားလွ်င္ ပရိတ္သတ္ၾကီးဆီမွ အာေမဋိတ္သံမ်ား ဟိန္းခနဲ ထြက္ထြက္လာသည္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေအာက္ကိုလည္းျပန္မၾကည့္။ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံ ေတြကိုလည္း ၾကားသိဟန္မျပ။ အထက္သို႕သာ ဇြဲၾကီးစြာျဖင့္ တက္ေနေလ၏။ ဇာတ္လမ္း ဘာလို႕ ဒီလိုေတြ လုပ္ရတာလဲ။ ဇာတ္လမ္းကို ဒီလို လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူေတြ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ လုပ္လိုက္ၾကသလဲ။ ဇာတ္လမ္းဟာ အရင္က ဒီလို မဟုတ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဆိုတာက ဒီလိုမ်ိဳး မိုက္ရူးရဲဆန္ဆန္ မလုပ္တတ္။ တစ္ခါတစ္ေလ။ အဲဒီတစ္ခါတစ္ေလဆိုတာကလည္း ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုမွာမွ တစ္ၾကိမ္ေလာက္သာ မိုက္ရူးရဲဆန္ဆန္ လုပ္တတ္သည္။ ထိုအခါတုန္းကလည္း ဒီလိုမ်ိဳး ပရိတ္သတ္ကို ရင္တမမႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ မလုပ္ခဲ့။ ပံုမွန္ေနရင္းနဲ႕မွ ရုတ္တရတ္ ထ ေဖာက္တတ္တာမ်ိဳးေလာက္ပင္။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကသည္မသိ။ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ဇာတ္ပို႕ေတြလည္း ဘာမွ မတတ္နိုင္။ ဘယ္သူမွလည္း ဇာတ္လမ္းေနာက္ ကို အရဲစြန္႕ျပီး မလုိက္ရဲၾက။ ေက်ာက္နံရံက မတ္ေစာက္သည္။ အျမင့္ဆံုးဆိုသည့္ ေက်ာက္နံရံထိပ္ကိုပင္ ေအာက္မွ ေကာင္း ေကာင္းမျမင္ရ။ ေအာက္မွာသာ ေလက မတိုက္တာ အထက္အျမင့္မွာေတာ့ ေလက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္သည့္ပံု ေပၚသည္။ တိမ္ခိုးေတြ တစ္သုတ္ျပီး တစ္သုတ္ ပတ္ေျပးေနသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လူအုပ္ၾကီးဆီမွ အသံမ်ား ျပန္ဆူလာျပန္သည္။ ဒါရိုက္တာနဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းဆရာ ေတြ႕ျပီတဲ့ေဟ။ ဒါရိုက္တာနဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းဆရာ လာျပီတဲ့။ အသံမ်ား လႈိက္ဆူလာသည္။ လူအား လံုး အေနာက္ဘက္သို႕ လည္ျပန္ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကသည္။ လူတစ္အုပ္ ကြင္းျပင္ထဲသို႕ အေသာႏွင္၍ ၀င္လာသည္။ ဒါရိုက္တာတို႕ လာျပီေဟ့ ေဘးဖယ္ေပးၾက။ လမ္းဖယ္ေပးၾက။ လူအုပ္ၾကီး၏ တြန္းပို႕မႈျဖင့္ ဒါရိုက္တာနဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းဆရာ ေက်ာက္နံရံအေျခ သို႕ ေရာက္လာ၏။ အသံေတြလည္း ဆူလာျပန္သည္။ ေမးခြန္းသံေတြ ျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာၾကီး ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ဇာတ္လမ္းက ဘာလို႕ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ။ ဒါရိုက္တာၾကီး ခိုင္းတာလား။ ဇာတ္ညႊန္းဆရာ ခင္ဗ်ား ေရးလိုက္တာလား။ ဇာတ္လမ္းကို ခင္ဗ်ား ေျမွာက္ေပးလိုက္တာလား။ ခင္ဗ်ားတို႕ ဗ်ာ ဒီလို ေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းေလးက ရိုးရိုးေလး ရယ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဘာသာ ခင္ဗ်ားတို႕ ဆန္းခ်င္ သစ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာပဲ ဆန္းၾက သစ္ၾကဗ်ာ။ ဇာတ္လမ္းကို ေတာ့ ဒီလို မလုပ္သင့္ဘူး။ အသံမ်ိဳးစံု ။ ေမးခြန္းမ်ိဳးစံု တို႕၏ ၾကားတြင္ ဒါရိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းဆရာတို႕မွာ ေၾကာင္တက္တက္ ေလး ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေျပာ ေျပာ ဒါ ခင္ဗ်ားတို႕ခိုင္းတာလား ဟု ၀ိုင္းေမးၾကေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေခါင္းယမ္းၾကေလ သည္။ လူအုပ္ၾကီးမွာ ဟင္ခနဲ ျဖစ္ျပီး ျငိမ္က်သြားသည္။ ဟုတ္တယ္ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခိုင္းတာ လံုး၀မဟုတ္ဘူး။ သူ ဒီလို လုပ္ေနတာေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႕ ေခၚျပလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိၾကရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီကိစၥကို လံုး၀ မသိလိုက္ဘူး။ ဒီလို ကိစၥ မ်ိဳးကို လုပ္ခိုင္းဖို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ လံုး၀ စိတ္ကူးမရွိပါဘူးဗ်ာ။ အေတြးထဲ အိပ္မက္ထဲေတာင္ မရွိဘူး။ အခုဟာက။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဒါရိုက္တာကရွင္းျပေတာ့ ပရိတ္သတ္ၾကီးမွား အားမလိုအားမရသံေတြ မေက်မခ်မ္းသံေတြ ျပန္ထြက္လာသည္။ ေစာေစာက အတုိင္းပင္ ဆူညံစီေ၀ေနေတာ့၏။ ဒါဆို ဘယ္သူလဲ။ ဇာတ္လမ္းေလးကို ဒီလို အရူးထခ်င္ ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲ။ ပရိတ္သတ္အားလံုးက ဒါရိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းဆရာကိုပဲ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ လုပ္ေနၾကသည္။ ဒါရိုက္တာရွင္းျပတာကို သိပ္ လက္မခံခ်င္ၾက။ ဇာတ္လမ္းေလးကို ဒီလို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္နုိင္တာ ဒင္းတို႕ပဲ ရွိသည္ကိုး။ ဒါရိုက္တာ ႏွင့္ ဇာတ္ညႊန္းဆရာမွာလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္ ဇာတ္လမ္းရွိရာကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အျခားလူေတြလိုပဲ ေအာ္ဟစ္ေဖ်ာင္းဖ်ၾကေလသည္။ ထံုးစံအတုိင္းပင္။ ဇာတ္လမ္းကလည္း ဂရုမစိုက္။ သူ႕ဟာသူ တက္စရာရွိတာ တက္သည္။ ေအာက္က လူေတြလည္း ေအာ္ျမဲေအာ္ၾကသည္။ ဇာတ္လမ္းသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပရိတ္သတ္၏ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ေသးငယ္ သည္ထက္ ေသးငယ္လာသည္။ သူတို႕ ေအာ္ေနသည္ကိုပင္ ၾကားနုိင္မည့္ ပံု မေပၚေတာ့။ ပရိတ္သတ္မွာလည္း ေအာ္ဟစ္ စိတ္ေမာရလြန္း၍ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာၾကသည္။  ပရိတ္သတ္ကသာ ေမာပန္းလာတာ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေမာပန္းသည့္ ပံု မေပၚ။ အားၾကိဳးမာန္တက္ပင္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဇာတ္ညႊန္းဆရာက ထ ေဖာက္သည္။ ဇာတ္လမ္းကို ဒီလို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္နိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရျပီ။ပရိသတ္မွာ ျငိမ္က်သြားျပန္သည္။ အားလံုးက ဇာတ္ညႊန္းဆရာ ေျပာမယ့္စကားအေပၚ အာရံုစို္ကလိုက္ၾကသည္။ ဘယ္သူလဲ ဟုလည္း ေမးၾကသည္။ ၀တၳဳေရးဆရာ ။ စာေရးဆရာ။ ပရိတ္သတ္မွာ ထိုအခါမွ အေျဖေတြ႕သြားသည္ပံုႏွင့္ ။ ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ။ ငါတို႕ စာေရးဆရာကို ေမ့ေနၾကတာ။ ျဖစ္နုိင္ တယ္။ ဇာတ္လမ္းကို ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္နိုင္တာ သူပဲ ရွိတာ။ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ သူ႕ဆီက ျဖစ္လာတာခ်ည္းဆိုေတာ့။ ဟုတ္တယ္ေဟ့။ စာေရးဆရာကို ရွာၾကေဟ့။ ဘာလို႕ ဇာတ္လမ္းကို ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ ေမးရမယ္။ ကို႕ရို႕ကားယားေျဖလို႕က ေတာ့ သတ္ပစ္မယ္။ ဘာညာႏွင့္။ လူအုပ္ၾကီးမွာ ေဒါသေမာင္းတင္သံမ်ားျဖင့္ တအံုးအံုး ညံေနေတာ့သည္။ ေစာေစာက အတိုင္း ပင္။ ေနာက္ဘက္နားဆီက လူတစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္သြားၾကျပန္သည္။ က်ဳပ္တို႕ ေမ့ေနတာဗ်။ ဇာတ္ညႊန္းဆရာဆိုတာ စာေရးဆရာ ေရးေပးမွ ဇာတ္လမ္းရတာ။ အဓိက တရားခံက စာေရးဆရာပဲ ျဖစ္မယ္။ ထိုအခါမွ ဇာတ္ညႊန္းဆရာေရာ ဒါရိုက္တာေရာ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားသည့္ပံုႏွင့္ သက္ျပင္းေလးေတြ ကိုယ္စီ ခိုးခ်ၾကရ၏။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ စာေရးဆရာမပါဘဲ ဇာတ္ညႊန္းဆရာနဲ႕ ဒါရိုက္တာခ်ည္းပဲ ေပါင္းျပီး ဇာတ္လမ္းလုပ္ၾကတာ ရွိတာပဲ ဟု လူၾကမ္းတစ္ေယာက္က ေျပာေတာ့ ဒါရိုက္တာေကာ ဇာတ္ညႊန္းဆရာေကာ ထိုလူၾကမ္းကို မ်က္လံုးၾကီးေတြျပဴးၾကည့္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ မင္းက ဘာနားလည္လို႕ ၀င္ေျပာေနတာလဲ။ စာေရးဆရာဆိုတာ အျမဲတမ္း ဇာတ္လမ္းေတြ ထြက္ေနတဲ့ စက္ရံုမဟုတ္ဘူးကြ။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႕ဆီက ဇာတ္လမ္း ျပတ္သြားတဲ့အခါ ငါတို႕ဟာ ငါတို႕ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ သမာၻေလးေတြ သံုးျပီး ပရိတ္သတ္ကို အသံုးေတာ္ခံရတာ။ အခုကိစၥကလည္း ငါတို႕ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လံုး၀ အာမခံတယ္။ ဆိုျပီး လူၾကမ္းကို ျပဴးျ႔ပဲ ၀ူး၀ါး လုပ္ၾကသည္။မသိဘူးဗ်ာ။ စာေရးဆရာ လုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဇာတ္လမ္းက ျပန္ဆင္းမလာရင္ က်ဳပ္တို႕ နားကားျပီ။ ဇာတ္လမ္းကိုသာ ရေအာင္ ျပန္ေခၚဖို႕ စဥ္းစားၾကေတာ့။ ဆိုျပီး ဇာတ္လမ္းဆီ လွမ္းေအာ္ျပန္သည္။ ျပီးေတာ့ ေရာေကာေသာေကာ ေလွ်ာက္ေျပာၾက သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ေခ်။ စာေရးဆရာရွာေသာ လူစု ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ စာေရးဆရာေကာ ဘယ္မွာလဲ။ မေတြ႕ဘူး လား။ ဟု ၀ိုင္းေမးၾကေသာအခါ အားလံုးရဲ႕ ေခါင္းေတြက တညီတညာတည္း ခါယမ္းၾကသည္။ လူအုပ္ၾကီးမွာ ဟာခနဲ ျဖစ္ျပီး ေဒါသထြက္သံေတြေကာ ဆဲဆိုသံေတြေကာ အားမလိုအားမရသံေတြေကာ စံုေစ့ေအာင္ညံထြက္လာေတာ့သည္။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဇာတ္လမ္းက ျမင္ေတာင္ မျမင္ရ ေတာ့ဘူး။ ငါတို႕ ဇာတ္လမ္းျပန္ဆင္းလာေအာင္ ေစာင့္ၾကမလား။ ဇာတ္လမ္းက ျပန္ဆင္းလာပါ့မလား။ ျပန္ဆင္းမလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ငါတို႕ အကုန္လံုး တက္သြားရမွာလား။ ဟာ ဒီေလာက္ အျမင့္ၾကီး မတတ္နုိင္ဘူး။ အေျဖရွာၾကပါဟ။ လုပ္ၾက ပါဟ။ ငါတို႕အကုန္လံုးမဟုတ္ေတာင္ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စေလာက္ကေတာ့ လိုက္သြားသင့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဇာတ္လမ္း ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးျပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ေပါ့။ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိရရင္ကို အေျဖရွာလို႕ရျပီ။ အခုဟာက ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္း မသိၾကီးနဲ႕။ ဟုတ္တယ္ ။ ဟုတ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ပါးစပ္ေပါက္တစ္ေပါက္တည္း ရွိ၍ ေတာ္ေသး၏။ သူ႕အေတြး ကိုယ့္ အေတြး။ သူ႕အၾကံ ကိုယ့္အၾကံ စံုေစ့ေနေအာင္ ေျပာၾက ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ႏွင့္ အသံလႈိင္းေၾကာင့္ ပင္ ေက်ာက္နံရံၾကီး ျပိဳက် သြားနုိင္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ။ ဟာ ဟိုမွာ က် လာတယ္။ က် လာတယ္။ ဘာလဲဟ ။ ဘာလဲဟ။ အကုန္လံုး အေပၚေမာ့ၾကည့္ လိုက္ေတာ့။ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း။ ၾကိဳးႏွင့္ တြဲလ်က္ စာတစ္ေစာင္။ ဟာ စာပါတယ္ေဟ့။ ဇာတ္လမ္းေရးတာနဲ႕တူတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ ပါဟ။ ဒါရိုက္တာက ၾကိဳးကို လွမ္းဖမ္းျပီး စာကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဖတ္ေဟ့။ ဖတ္။ ေအာ္ဖတ္။ အားလံုးၾကားနုိင္ေအာင္ ေအာ္ ဖတ္ပါဟ။ ဒါရိုက္တာက လက္တစ္ဖက္ေျမွာက္ျပီး အသံေတြ ျငိမ္ဖုိ႕ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ပရိ္တ္သတ္ၾကီး ျငိမ္က်သြားသည္။ ဒါရိုက္တာသည္ စာကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေနာက္။ က်ဳပ္ဘာလို႕ ဒီလို ေက်ာက္နံရံေပၚကို သက္စြံ႕ဆံဖ်ား တက္ရသလဲ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႕ သိခ်င္ေနၾကမွာေပါ့။ က်ဳပ္ကို အရူးထ တယ္လို႕ပဲ ခင္ဗ်ားတို႕ ထင္ေနၾကမယ္။ ဒီလိုလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက စာေရးဆရာဆီက ျဖစ္လာတာပဲ။ အသံေတြ စီညံသြားျပန္သည္။ ဇာတ္ညႊန္းဆရာက လက္ေ၀ွ႕ျပလိုက္မွ ျပန္ျငိမ္သြားသည္။ မေန႕ညက က်ဳပ္နဲ႕ စာေရးဆရာ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာၾကတယ္။ အဓိက ကေတာ့ က်ဳပ္ပါပဲ။ က်ဳပ္ ဒီလို သမရိုးက် ရွင္သန္ေနရတာၾကီးကို ပ်င္းရိလာျပီ။ တစ္ခါလာလည္း ဒီပံုစံ ။ တစ္ေန႕လာလည္း ဒီပံုစံ။ ဆယ္ႏွစ္ေနလည္း ဒီပံုစံ။ က်ဳပ္ အရမ္း ပ်င္းေနျပီ။ ဘယ္ေလာက္အထိ ပ်င္းရိလာသလဲဆို က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ေတာင္ သတ္ေသခ်င္လာတဲ့အထိပဲ။ အဲဒီလို စိတ္ေတြနဲ႕ က်ဳပ္ ရဲ႕ ေန႕ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ အထိ မြန္းက်ပ္ ခံျပင္းဖို႕ေကာင္းမလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႕ နားလည္နုိင္မယ္မထင္ဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ မေန႕ ညက က်ဳပ္ စာေရးဆရာဆီသြားေတြ႕တယ္။ စာေရးဆရာေျပာတဲ့စကားေတြက က်ဳပ္ကို ပိုလို႕ေတာင္ စိတ္ညစ္သြားေစတယ္။ သူလည္း ဇာတ္လမ္းေတြ မေရးခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘာမွ မထူးျခားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးေနရတာ ေသမေလာက္ ပ်င္းရိလာျပီ တဲ့။ ျပီးေတာ့ တကယ္မဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္ေရးေနရာတာေတြဟာ မရိုးသားရာက်တယ္တဲ့။ ေနာက္ ဇာတ္လမ္းေတြ မေရးဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီတဲ့ဗ်ာ။ ကဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ က်ဳပ္ကို ဖန္တီးတဲ့ သူ ကိုယ္တုိင္က ဒီလို ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ဘယ္လို သြားေနရမလဲ။ ခင္ဗ်ားကမွ မေရးေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႕ ေမးေတာ့ စာေရးဆရာက ေျပာတယ္။ မင္းလည္း မင္းလမ္းမင္း ဆက္ေလွ်ာက္ေပါ့ကြာတဲ့။ မင္း ဇာတ္လမ္းကို မင္း ကိုယ္တုိင္ေရးေပါ့။ ငါ ေရးလို႕ ျဖစ္တာထက္ မင္း ကိုယ္တုိင္ မင္း စိတ္နဲ႕ မင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ပစ္လိုက္။ ငါကေတာ့ ဘာမွမထူးျခားဘဲ မႈိတက္ရိုးအီေနတဲ့ ဇာတ္ လမ္းေတြ မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ျပီး ဆန္းသစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း အယံုအၾကည္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေန႕အတြက္ ဆန္းသစ္ ေပမယ့္ မနက္ျဖန္မွာ ေဟာင္းသြားမယ့္ ထူးမျခားနားတဲ့ အလုပ္ေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မင္းလည္း မင္းယံုၾကည္ရာ မင္း ဆက္သာလုပ္။ ဘယ္သူ႕မွ ဂရုမစိုက္နဲ႕ ဆိုျပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္လည္း စဥ္းစားတယ္။ က်ဳပ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲေပါ့။ က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ပဲ သတ္ေသရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့အတုိင္း လုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္ လုပ္ပစ္လိုက္ရမလား။ စဥ္းစားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ ဒီလိုလုပ္ဖုိ႕ အၾကံရသြားတာပဲ။ ဒီလိုလုပ္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကလည္း က်ဳပ္ေန႕စဥ္ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ပ်င္းရိမႈေတြကေန လြတ္ထြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္။ ထူးျခားဆန္းသစ္ ရင္ခုန္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ ဆိုျပီး လုပ္လုိက္တာပဲ။ အခု က်ဳပ္တကယ္ ရင္ခုန္ရျပီ။ ေက်ာက္နံရံကို တြယ္တက္ေနစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ က်ဳပ္မွာ ပ်င္းရိခ်ိန္ကို မရွိဘူး။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအျပည့္။ နုိးၾကားမႈအျပည့္နဲ႕ပဲ။ အခု က်ဳပ္ ဒီအျမင့္ေနရာမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ေနာက္ေန႕ ဒီထက္ျမင့္တဲ့ ေနရာကို အေရာက္သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္ရင္ ေတာ့ က်ဳပ္ကို မီေအာင္ လိုက္ခဲ့ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဟာ ဇာတ္လမ္း ကိုယ္တုိင္ေရးတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲ။ စာဆံုးသြားေတာ့ ဒါရိုက္တာၾကီး ငိုင္က်သြားသည္။ အျခားလူေတြလည္း ငိုင္က်သြားသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အျမင့္ဆံုးဆိုတဲ့ ေနရာေတြ ဆီ တက္လွမ္းေရာက္ရွိေနျပီ။ က်န္တဲ့ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေတြ ၊ ဇာတ္ပို႕ေတြ ၊ ဒါရိုက္တာေတြ ၊ ဇာတ္ညႊန္းေတြ၊ ပရိတ္သတ္ေတြ ေကာ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေအာက္မွာပဲ ေနခဲ့မလား။ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ အတူ လိုက္ပါနုိင္ေအာင္ လုပ္ၾကမလား။ အားလံုးရင္ထဲမွာ အေတြးကုိယ္စီႏွင့္။ ေက်ာက္နံရံၾကီးမွာ တိမ္ခိုးေတြႏွင့္ မႈိင္းေ၀ေနျပီး ေက်ာက္ေတာင္ထိပ္ကို မည္သူမွ် မျမင္ ရေခ်။ သို႕ေသာ္ ထိုေနရာ တြင္ ဇာတ္လမ္းရွိ၏။
                                                        *
                                                                                                                                     မိုးအိမ္လူ
နံနက္ ၀း၁၁
၂၆ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၃

ျမိဳ႕အရိပ္ ျမိဳ႕အေယာင္




မနက္ျဖန္ေတြကို ေၾကာက္တယ္

လို႕ သူကေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ လို႕ ထပ္ေမးမိသည္။ မနက္ျဖန္ေတြကို ေၾကာက္တာေလ လို႕ သူက ထပ္ေျပာသည္။ မွားသြားလို႕။ ဘာလို႕ ေၾကာက္တာလဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ျပင္ ေမးလိုက္သည္။ ဘာမွ မသိရလို႕ ေၾကာက္တာ။ မနက္ျဖန္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာ မသိရလို႕ ေၾကာက္တာ။ လို႕ သူက ကေလး ဆန္စြာ ေျဖ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိသည္။ ကေလးကလားဟာ ဟုလည္း ေျပာမိသည္။ မဟုတ္လို႕လား ဆိုျပီး သူက အထြန္႕ တက္ျပန္သည္။ မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ နင္ ေသခ်ာသိလို႕လားလို႕ သူ က ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ရင္းႏွင့္မွ သိတာေပါ့ ဟု ရြ႕ဲေျဖလိုက္သည္။ သူက အစမွ အဟုတ္ထင္သြားေသးသည္။ ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ရြ႕ဲေျပာမွန္း သေဘာေပါက္သြားျပီး မ်က္ႏွာကို ဆူ ပုပ္ပစ္လိုက္သည္။ နင္ကလည္းဟာ.။ မနက္ျဖန္မွ ၾကိဳမသိရတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႕လည္း ဘယ္မွာ ၾကိဳသိရလို႕လဲ။ အခု နင္နဲ႕ ငါ ေတြ႕ တယ္။ နင္ ဒီေန႕ မနက္ ငါနဲ႕ အခုလို ေတြ႕မယ္လို႕ ၾကိဳသိခဲ့သလား။ ဒီေန႕လည္း ၾကိဳမသိရဘူးေလ။ နင္ေျပာသလို ၾကိဳျပီး သိမွ ရမယ္ဆို ဒီေန႕လည္း ေၾကာက္စရာေပါ့။ အခ်ိန္တုိင္းဟာ ေၾကာက္စရာျဖစ္ေနမွာေပါ့ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူ ေတြေတြ ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အဲ့ဒါကေတာ့ဟယ္ ဆိုျပီး ရပ္ေနျပန္သည္။ေနာက္ျပီး နင္ ေျပာသလို ျဖစ္လာမယ့္ဟာေတြကိုသာ ေသခ်ာအတိအက် သိရရင္ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ဘယ္ရင္ခုန္စရာေကာင္းေတာ့မလဲဟ။ ဘာျဖစ္မယ္ ဘာျဖစ္မယ္ ၾကိဳသိ။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္။ ျပီးေတာ့ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အတုိင္း လုပ္။ ဒီလိုနဲ႕ ျပီးေနမွာ။ ပ်င္းစရာၾကီးလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေျပာလိုက္ေတာ့။ မသိဘူးဟာ။ ငါကေတာ့ မနက္ျဖန္ေတြကို ေၾကာက္တာပဲ သိတယ္။ မနက္ျဖန္ေတြဟာ ငါ့အတြက္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ နဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေတာ တစ္ခု လိုပဲ။ လို႕ သူက တကယ္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ ၾကီး ျပန္ေျပာသည္။ နင့္ဟာကလည္း မေကာင္းတာေတြကိုပဲ ေမွ်ာ္ျပီး နင္က ေတြးေနတာကို။ ေကာင္းတာေတြလည္း လာနုိင္တာပဲေလ။ အဲ့လို ေကာင္းတာေတြပဲ ေမွ်ာ္ျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္ဆိုတာ နတ္သားေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ နတ္ဗိမာန္ၾကီးပဲလို႕ ေတြးၾကည့္လိုက္။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ ေအးဟ ။ နင္ ေျပာသလို ငါ တစ္ခါမွ အဲ့လို မေတြးၾကည့္ဖူးဘူး။ အဟဲ။ အဲ့လို ေျပာင္းျပီး ေတြးၾကည့္ဦးမယ္ လို႕ သူက ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားမနာနုိင္ပဲ ေၾကာင္ပါ့ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။

ျမိဳ႕ထဲမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ရွိတယ္

လို႕ ေျပာတဲ့သူကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ျဖစ္ေနသည္။ ဘာ ေျပာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေမးမိသည္။ အဲဒီအခါ က်မွ သူက ကၽြန္ေတာ္ကို ျမင္သြားျပီး ။ ေအာ္ ျမိဳ႕ထဲမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ရွိတယ္ လို႕ ေျပာတာ ဆိုျပီး သူက ထပ္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နား ရႈပ္သြားသည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ျမိဳ႕ထဲမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြရွိေနရတာလဲဆိုျပီး ေတြးေနမိသည္။ ဘယ္လို မေကာင္းဆိုး၀ါးလဲဗ် လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။ သူက ။ ခင္ဗ်ား ဟယ္ရီေပၚတာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးသလား လို႕ ေမးေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၾကည့္ဖူးတယ္။ အဲ့ဒါ နဲ႕ ဘာဆုိင္လို႕လဲ ဆိုေတာ့။ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ပါတယ္ေလ ဒတ္သ္အီတာေတြေလ။ လူေတြ ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို စားသံုးပစ္ၾကတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြေလ။ သူတို႕လာရင္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေအးစက္ေတာင့္ခဲ့ သြားျပီး ေတာ့ သူတို႕နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိလိုက္တဲ့ သူဟာ စိတ္ညစ္စရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြကိုပဲ ေတြးမိျပီး ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မေတြးတတ္ေတာ့ဘူးေလ။ လို႕ သူက ေျပာေတာ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ အဲဒီအေကာင္ေတြက ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ ျမိဳ႕ထဲမွာ အဲဒီအေကာင္ေတြ ေရာက္ေနလို႕လား လိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့။ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာလို႕ သူက ေျဖ၏။ မျဖစ္နုိင္တာဗ်ာ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံနုိင္ဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အာ ခင္ဗ်ားကလည္း ရုပ္ရွင္ထဲကလို အဲဒီအေကာင္ေတြ ပံုစံအတုိင္းေတာ့ ဘယ္ ဟုတ္မလဲဗ်။ အခု ျမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ေနတဲ့အေကာင္ေတြက လူေယာင္ေဆာင္ထားတာဗ်။ သာမန္ခင္ဗ်ားတို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို လူေတြပဲ။ အဲ ခင္ဗ်ားသူတို႕နဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိတဲ့အခ်ိန္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုမိတဲ့အခ်ိန္ဆို၇င္ေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ အစားခံလိုက္ ရျပီလို႕သာ မွတ္လိုက္ေပေတာ့လို႕ သူက အတိအက်ပံုစံၾကီးႏွင့္ ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မယံုေခ်။ လက္ခံလို႕ လည္းမရ။ ဟုိဟာက စိတ္ကူးယဥ္ရုပ္ရွင ္ဇာတ္လမ္း။ ဒါက တကယ့္ ျပင္ပေလာကၾကီး ဘယ္လုိမွ မျဖစ္နုိင္ေပ။ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ ၾကံဳ ဖူးလို႕လားလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့။ သူ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္ျဖဴဖတ္ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္ ၾကံဳဖူးသည့္ စတုိင္လ္ႏွင့္။ ဟာ မေျပာ ပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီေန႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ခံလိုက္ရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အျခားလူ တစ္ေယာက္ ခံလုိက္ရတာ။ အဲ့ဒါကို ကၽြန္ေတာ ္ျမင္လိုက္ရတာ။ လို႕ သူက ေျပာသည္။ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့။ အဲဒီေန႕က ျမိဳ႕ထဲက အေဆာက္အဦးတစ္ခုမွာ။ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားလို႕ အင္တာဗ်ဴးေျဖဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ အင္တာဗ်ဴးေျဖ ဖုိ႕ လာတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ အဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကပ္လ်က္ ထုိင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႕ပံုစံက တကယ့္ လူၾကီးလူေကာင္းပံုစံ။ ၀တ္တာစားတာ လႈပ္ရွားတာေတြက တကယ္ စမတ္က်တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာဗ်။ သူ႕မ်က္ႏွာ က ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႕ ေသြးမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ။ အဲဒီလူက သူနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တည့္တည့္က လူတစ္ေယာက္ကို အေသ အခ်ာၾကီး ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို စားသံုးေနတာ။ အစက ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ပံုမွန္ဘဲ။ အင္တာဗ်ဴးေျဖဖို႕ အခ်ိန္ကလည္း လိုေသးတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က်က္မွတ္ထားတာေလး ေတြ စိတ္ထဲမွာ ျပန္ေႏႊးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးေတြ ေရွ႕ေတြက လူေတြလည္း သိပ္ အာရံုမထားမိဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေအးလာသလုိလို ခံစားရတယ္။ အစက အဲကြန္းေၾကာင့္လို႕ ထင္ေနတာ။ ၾကာလာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနနုိင္ေလာက္ ေအာင္ကို ေအးစက္လာတာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲမွ က်က္မွတ္သမွ်ေတြ ျပန္ေႏႊးရင္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္လိုက္တာေပါ့။ တကယ္လို႕ အဲဒီက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားေတြ႕ရင္ အဲကြန္းကို ေလွ်ာ့ခုိင္းဖုိ႕ေပါ့။ အဲ့လို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ခံုတန္းက တစ္ေယာက္ကို သတိထားမိသြားတာ။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ကို ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကီး ၾကည့္ေနတာ။ ၾကည့္ေန ရင္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႕လည္း သူ႕မ်က္လံုးေတြဟာ အားငယ္လာသလိုလို ေၾကာက္ရြံ႕လာသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ဘယ္ကို ၾကည့္တာလဲ ေသခ်ာေအာင္ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက လူကို ၾကည့္ေနတာေတြ႕တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကလူ ကေတာ့ ဟိုဘက္ကလူကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနတာကလြဲျပီး သူ႕မ်က္လံုးဟာ အားငယ္တဲ့ပံု မေပၚဘူး။ ေသခ်ာၾကည့္ရင္း သူမ်က္လံုး ေတြဟာ ခြန္အားေတြ ျပည့္လာသလိုလိုေတာင္ ခံစား၇တယ္။ ဟုိဘက္ကလူကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အေျခအေနက ဆိုးသထက္ ဆိုးလာတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေဘးကေန စိတ္ညစ္လာတယ္။ ဟို ဗ်ာ ။ အဆင္မေျပတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာတာေပါ့။ စိတ္ညစ္လာတာ။ ခဏေနေတာ့ ဟိုဘက္ကလူ ငိုပါေလေရာ။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိ ပြစိေတြ ေျပာေန တယ္။ အေမ အေမ လို႕လည္း ညည္းတယ္။ ေဘးကလူေတြလည္း ရုတ္ရုတ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား။ ဘာညာနဲ႕ေပါ့။ ဟိုလူက ဘယ္လိုမွ ေမးလို႕ မရေတာ့ဘူး။ ငိုၾကီးခ်က္မေတြ ျဖစ္ျပီး ေဘးကလူတစ္ခ်ိဳ႕ ၀ုိင္းျပီး တက္စီငွားျပီး အိမ္ျပန္ ပိဳ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႕သြားတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကလူ လက္ခ်က္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးကလူကေတာ့ သူနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္သလိုပဲ။ သူ႕မ်က္ႏွာကလည္း ေစာေစာကလို ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ နည္းနည္း ေသြးေရာင္ေလးေတြ သမ္းလာတယ္။ ဟိုလူ ထြက္သြားေတာ့ အခန္းက ေအးမေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ကာစက အတုိင္း ပံုမွန္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကလူကို ေသခ်ာမၾကည့္ရဲဘူး။ အင္တာဗ်ဴးလည္း ေကာင္းေကာင္းမေျဖ နုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ အျပန္လမ္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာမွ ေသခ်ာေတြ႕ေတာ့ တာဗိ်ဳ႕။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ။ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ။ ပလက္ေဖာင္းေတြမွာ။ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို မနည္းေရွာင္ျပီး ျပန္ လာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေန႕ေနာက္ပိုငး္ ကၽြန္ေတာ ္ျမိဳ႕ထဲကို မသြားရဲေတာ့ဘူး။ လို႕ သူက ေျပာျပီး ေမာသြားသလိုနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခြက္ ကို ေကာက္ခနဲ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မယံုနုိင္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလို ျမိဳ႕ၾကီးထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းထဲက အေကာင္ေတြ ရွိနုိင္မွာလဲေပါ့။ သူ႕ၾကည့္ရတာလည္း တကယ္ၾကံဳခဲ့သည့္ပံု။ ေျပာေနရင္းနဲ႕ေတာင္ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္သြားခ်င္သည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ သူ စိတ္မႏွံ႕ျဖစ္သြားတာလား။ ဒါပဲ ျဖစ္နုိင္သည္။ ဇာတ္လမ္းထဲကလိုေတာ့ အျပင္မွာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နုိင္။ သူ႕ဟာသူ စိတ္ရူးသြပ္ျပီး ထင္ခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ထင္ေနတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဘာမွ အထြန္႕တက္မေနေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆက္ျပီး အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ သူေျပာသလို မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားေတြ႕မလား ဟု ရွာၾကည့္ေသးသည္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတာ့မေတြ႕ပါ။ မ်က္ႏွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ႏွင့္လူမ်ားကိုေတာ့ ေတြ႕သည္။ နည္းနည္းေအး သလိုလည္း ခံစားရသည္။ ခံစားရမည္ေပါ့ ။ ေဆာင္းရာသီ ေ၇ာက္ေနျပီကို။ ညေနပိုင္းဆို အေအးေလးက ၀င္ခ်င္ျပီေလ။ အိမ္ေရာက္ ရင္ ဟယ္ရီေပၚတာရုပ္ရွင္ ျပန္ၾကည့္ဦးမည္ဟု စိတ္ထဲက ေတြးရင္း ျပံဳးမိသည္။

ဒီေန႕ည မုန္တုိင္း ရွိတယ္

လို႕ သူက ေျပာသည္။ ဘယ္လိုရွိတာလဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ သူက ေရဒီယိုကို ေမးေငါ့ျပ၏။ ေရဒီယိုက မုန္တုိင္း သတိေပးခ်က္ လာေနသည္။ မုန္တုိင္းက ဘယ္ကို ဗဟိုျပဳျပီး ဘယ္ျမိဳ႕ေတြ ျဖတ္သန္းသြားျပီး ဘယ္ေရာက္ရင္ အားေပ်ာ့ပ်က္ျပယ္ သြားမယ္ဆိုတာေတြ ေၾကာ္ျငာေနသည္။ မုန္တုိင္း ျဖတ္သန္းသြားမည့္ ျမိဳ႕မ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမိဳ႕လည္း ပါသည္။ အျပင္ဘက္ ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး တိမ္ညိဳေတြနဲ႕ အံု႕မႈိင္းေနသည္။ ေရဒီယိုက ေၾကာ္ျငာထားသည့္ မုန္တုိင္း ျဖတ္မည့္ အခ်ိန္က သိပ္မလိုေတာ့။ အခုႏွစ္ထဲမွာ မုန္တုိင္းေတြ ခဏခဏ ျဖစ္တယ္ေနာ္ လို႕ သူက ေျပာသည္။ ျဖစ္ရမယ့္ အေၾကာင္းေတြ ရွိ ေတာ့လည္း ျဖစ္ရမွာပဲေလ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္သည္။ သူက ေရေႏြးအိုးထဲမွ ဆူပြက္ေနသည္ ေရေႏြးမ်ားကို ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲ သို႕ ထည့္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ ရယ္ဒီမိတ္ ေကာ္ဖီမစ္ႏွစ္ထုပ္ကို ေဖာက္ထည့္လိုက္သည္။ ဇြန္းႏွင့္ ေမႊျပီး တစ္ခြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီခြက္ကို လွမ္းယူျပီး ။ ငါ ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ လို႕ ေျပာလိုက္သည္။ သူက အိပ္ေလ  ။ ေကာင္းတယ္ ။ ငါလည္း စကားေျပာေဖာ္ရတာေပါ့ လို႕ ေျပာသည္။ အျပင္ဘက္ေတြ ေလတိုက္သံေတြ ၾကားေနရျပီ။ မုန္တုိင္းလာေန ျပီနဲ႕ တူတယ္လို႕ သူက ေျပာသည္။ ေရဒီယို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာလိုင္းမွ မဖမ္းမိေတာ့။ တီဗြီဖြင့္ေတာ့လည္း ဘာခ်န္နယ္မွ မလာ ေတာ့။ မီးကေတာ့ မျပတ္ေသး။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကိုယ္စီ ေကာက္ကိုင္ရင္း ေကာ္ဖီျမံဳ႕လိုက္ စာဖတ္လိုက္ ႏွင့္ ဇိမ္က်ေန လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္က ေလတုိက္သံေတြသာ အခန္းထဲသို႕ တ၀ုန္း၀ုန္း ၀င္လာသည္။ စာအုပ္ထဲမွာ အာရံုနစ္သြားေတာ့ ေလ တိုက္သံေတြ မၾကားမိေတာ့။ စာမ်က္ႏွာ ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာ သူက ေရဒီယိုကို ျပန္ဖမ္းသည္။ အခုဆိုရင္ မုန္တုိင္း ဟာ ကုန္တြင္းကို ၀င္ေရာက္ေနျပီး ….ျမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္သန္းေနပါျပီ။ ဆက္လက္၍ ….၊…….၊…….၊…….ျမိဳ႕မ်ားကို ျဖတ္သန္းဖုိ႕ ဦးတည္ေနပါသျဖင့္ ၎ျမိဳ႕မ်ားတြင္ ေနထုိင္ေသာ ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ မုန္တုိင္းဒဏ္ႏွင့္ ကင္းလြတ္ရာေနရာမ်ားသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနၾကရန္ ၾကိဳတင္သတိေပးေၾကျငာအပ္ပါသည္။ျပီးျပီးခ်င္းပဲ ေရဒီယိုက လိုင္း ျပတ္သြားျပန္သည္။ အခုမွ အျပင္က အသံေတြကို သူ ဂရုစိုက္မိေတာ့သည္။ မုန္တုိင္းသည္ သူတို႕ျမိဳ႕ ကို ျဖတ္သန္းေနျပီ ထင္သည္။ ေလတိုက္သံေတြက ကမာၻပ်က္ေနသလိုပင္ ။ ထုိအခ်ိန္တြင္ မီးက ျပတ္သြားသည္။ သူက မီးအိမ္ေလး ထြန္းလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနေသာ စားပြဲေရွ႕တြင္ မီးအိမ္ေလးကို ခ်ထားသည္။ ထံုးစံကေတာ့ မပ်က္ဘူး လို႕ သူက ေျပာေသး၏။ မုန္တုိင္းသံကို နားေထာင္ရတာလည္း တစ္မ်ိဳး စိတ္၀င္းစားဖုိ႕ ေကာင္းတယ္ေနာ္ လို႕ သူက ဆက္ေျပာသည္။ ဘာလို႕လဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ။ မသိဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာတတ္ဘူး။ နင္ေကာ ဘာမွမခံစားရဘူးလားလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လို ေျဖရမွန္းမသိ။ မုန္တုိင္းသံ နားေထာင္ရတာ အျခားအသံေတြ နားေထာင္ရသလို မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ ။ အျခားလူေတြလည္း ဒီလိုပဲ ခံစားမိၾကလိမ့္မည္။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္မဟုတ္တာပဲ ျဖစ္သည္။ မုန္တုိင္းဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ဖ်က္စီးတတ္တဲ့ သဘာ၀အႏၱရာယ္တစ္ခုပဲ ဟ။ အဲ့လို ဖ်က္စီးတတ္တဲ့သူေတြရဲ႕ အသံကို ၾကားရတာ အျခားအသံေတြကို ၾကားရသလိုေတာ့ သာမန္ခံစားလို႕ ရမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားသလိုလို။ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕သလိုလို။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူ က ေခါင္းညိမ့္ျပသည္။ ဟုတ္တယ္။ အဲ့ဒီလိုပဲ။ အဲ့ဒါကကို တစ္မ်ိဳးခံစားလို႕ေကာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးလားလို႕ သူက ေျပာသည္။ မေကာင္းပါဘူးဟာ။ မေကာင္းတဲ့အေကာင္ေတြရဲ႕ အသံေတြက ဘယ္လိုလုပ္ ခံစားလို႕ ေကာင္းမွာလဲ။ သူတို႕လာရင္ မေကာင္းတာ ေတြ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိေနတာပဲ။ မနက္ျဖန္က် သတင္းေတြ နားေထာင္ၾကည့္။ အပ်က္အစီးသတင္းေတြ။ အေသအေပ်ာက္ သတင္းေတြ တန္းစီလာလိမ့္မယ္။ ဒီလို မေကာင္းတာေတြ သယ္လာတဲ့ေကာင္ရဲ႕ အသံက ဘယ္လိုလုပ္ ေကာင္းနုိင္ေတာ့မလဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူ ခဏျငိမ္သြားသည္။ အဲ့ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲဟ။ မုန္တုိင္းေတြ မလာတာဘဲ ေကာင္းတယ္ေနာ္ လို႕ သူက ေျပာသည္။ အဲ့လို မေကာင္းတာေတြ တျပံဳတမၾကီး သယ္လာတဲ့ အရာမွန္သမွ်ဟာ မုန္တုိင္းလိုပဲ ေကာင္းတဲ့အေကာင္ မဟုတ္ဘူး ေပါ့ေနာ္ လို႕ သူက ထပ္ေျပာသည္။ အင္း ဒါေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ဒီလိုဆို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ မုန္တုိင္းလို လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာေပ့ါေနာ္ လို႕ သူက ဆက္ေျပာျပန္သည္။ ဟမ္ ဘာ ေျပာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ နားမရွင္းလို႕ ျပန္ေမးမိသည္။ ေအာ္ ငါတို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း ဒီလို မေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေတြ ကိစၥေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အက်ိဳးအဆက္ေတြ ျဖစ္ေပၚေစ တဲ့ လူေတြ ရွိတယ္ေလ။ အဲ့လိုလူေတြဟာလည္း မုန္တုိင္းလိုပဲမဟုတ္လား။ လူမုန္တုိင္းေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိသည္။ အဲ့လို လူေတြက်ေတာ့ မုန္တုိင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးဟ။ မေကာင္းဆိုး၀ါး နတ္ဆိုးေတြ။ သူတို႕က မုန္တုိင္းလို ခဏေလး ျဖတ္၀င္ျပီး ဖ်က္စီးသြား တာမဟုတ္ဘူး။ မေသမခ်င္းကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ဒုကၡေတြ ထုတ္လႊတ္ေပးေနတာ။ မုန္တုိင္းထက္ဆိုးတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာ ေတာ့ သူက သေဘာက်သလို ရယ္၏။ ေအး ေအး ဟုတ္မယ္ ဟုလည္း ပါးစပ္က ေထာက္ခံေသး၏။ ေလသံေတြေတာ့ နည္းနည္းပါး သြားျပီ။ မုန္တုိင္း ေက်ာ္သြားျပီနဲ႕တူတယ္ လို႕ အျပင္ဘက္ကို နားစြင့္ရင္းကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္သည္။ သူက ။ ေအး ဒါဆိုလည္း အိပ္ၾကရေအာင္။ မီးကလည္း ျပန္လာမယ့္ပံုမေပၚေတာ့ဘူး။ လို႕ ေျပာရင္း အိပ္ဖို႕ အိပ္ခန္းဘက္ ထြက္ခြာရင္း ေျပာ၏။ ငါ ဒီစာအုပ္ ျပီးေအာင္ ဖတ္လိုက္ဦးမယ္ ။ ေစာေစာစီးစီး မအိပ္တတ္ဘူး။ အက်င့္ျဖစ္ေနျပီ လို႕ ေျပာေတာ့ သူက ေအး ေအးဆိုျပီး အခန္းထဲ ၀င္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းမွာ က်န္ခဲ့၏။ ေအးစက္ေနေသာ ေကာ္ဖီကို တစ္ငံုျမံဳျပီး စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္ သည္။ စာအုပ္ဖတ္လို႕ ျပီးတဲ့အခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ပဲဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားသည္။

မုန္တုိင္းအျပီး ျမိဳ႕ထဲမွာ ေၾကာက္စရာ မနက္ျဖန္ေတြ ရွိေနမလား

ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေရရြတ္လိုက္မိတာပါ။မုန္တုိင္းအျပီး ေနာက္တစ္ေန႕ ။  ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ရာသီဥတုတစ္ခု လႊမ္းျခံဳထားလို႕ သာသာယာယာရွိတယ္ဆိုျပီး ျမိဳ႕ထဲသြားဖုိ႕ ျပင္ရင္း ေရရႊတ္မိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဘာေတြ ရွိနုိင္သလဲ။ မုန္တုိင္းျဖတ္၀င္သြားလို႕ အပ်က္အစီးေတြ ရွိေနမလား။ အေသအေပ်ာက္ေတြ ရွိေနမလား။ မေကာင္းဆိုးရြား ေတြေကာ။ မုန္တုိင္းဒဏ္ခံထားရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြက လူေတြကို ဒုကၡေပးေနဦးမလား။ ဒါကေတာ့ မျဖစ္နုိင္။ ဟိုလူက အရူးထျပီး ေလွ်ာက္ေျပာသြားျခင္းသက္သက္ စကားျဖစ္ေနျခင္းသာ။ သူ ေျပာသလို ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ စားေသာက္ခ်င္ဦး ေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြက နည္းေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။ အဲဒီမေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ငတ္ျပီေပါ့။ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေတြး မိေတြးရာ ေတြးရင္း ျမိဳ႕ထဲမွာ ေတြ႕ရမယ့္အရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနမိသလားပဲ။ ေၾကာက္ေအာင္ေတြးရင္ေတာ့ အားလံုး ေၾကာက္စရာျဖစ္ေနမွာပဲ။ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးရင္ေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးမက လို႕ သူ႕အဘိုးပဲ လာလာ ဘာမွ ေၾကာက္ စရာမရွိမွာ ေသခ်ာသည္။ ဒီေတာ့ ေၾကာက္စရာေတြ မေတြးဘဲ ေပ်ာ္စရာေလးေတြပဲ ေတြးျပီး သြားေတာ့မည္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လူစည္ျမဲ။ လူအုပ္ရဲ႕ အစြန္မွာ ရပ္လိုက္ျပီး ဘတ္စ္ကားအလာကို ေစာင့္ရင္း လူေတြကို ၾကည့္ရင္း မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ား ရွိေနမလား ရွာရင္း စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ရင္း ေၾကာက္စရာေတြ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း မုန္တုိင္း အျပီး မနက္ျဖန္ဟာလည္း မုန္တုိင္းမတုိင္ခင္က ေန႕ေတြလိုပဲ သိပ္မထူးပါဘူးလို႕ မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ဘတ္စ္ကားဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ေရာက္မလာနုိင္ေတာ့ဘူး။

မိုးအိမ္လူ
နုိ၀င္ဘာ ၁၃ ရက္၂၀၁၃ခုႏွစ္