ေသတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ….

အဲဒီေန႕က သူ ေသသြားတယ္။ သူေသတဲ့အေၾကာင္းကို သူကိုယ္တုိင္ ဂရုမမူမိလုိက္ဘူး။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့။ သူ႕ အာရံုက စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲ ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားကလာေနတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုခုထဲ ၊ လမ္းေပၚက စီး၀င္လာတဲ့ အသံတစ္သံ ထဲ ။ တစ္ခုခုထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနလို႕ပဲ။ သူ ေသတာကို သတင္းစာဖတ္ရင္းနဲ႕မွ သိလိုက္ရတယ္။ သူ ေသတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖုိ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ အိုဘားမားက လက္ခံတယ္။ က်န္စီပင္းကလည္း လက္ခံတယ္။ ယင္လပ္က သိပ္လက္မခံခ်င္ဘူး။ သူက အမ်ိဳးသမီးကုိ။ ဦးသိန္းစိန္ကို ေျပာတယ္။ သူလည္း လက္မခံျပန္ဘူး။ ဘာလို႕လဲ ဆို သူနဲ႕က မနက္ကမွ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ေတြ႕ခဲ့ေသးတာကို။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေျပာတယ္။ သူလည္း လက္မခံျပန္ဘူး။ သူနဲ႕က ေစာေစာေလးကမွ လူခ်င္းခြဲလာတာ။ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ။ သူ ေျပာတာ လက္မခံတဲ့ အျပင္ သူ ေဟာေျပာသြားတဲ့အေၾကာင္းကို ခ်ီးက်ဴးေနေသးတယ္။ ေနာက္ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေျပာၾကဘူး။ ဟုတ္လား ။ ဘယ္အခ်ိန္ အသုဘ ခ်မလဲ။ ဖိတ္ဦး ဘာဦး ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားၾကတယ္။ သူ ေသျပီဆိုေတာ့ ကိစၥတစ္ခုေတာ့ ျပီးသြားတာေပါ့။ ခက္တာက ။ ေသျခင္း ကိစၥက ျပတ္ေပမယ့္ အသုဘ ခ်တဲ့ ကိစၥက က်န္ေသးတယ္။ ဒီအတုိင္း က်ီးထုိးထိုး ေခြးစားစားထားလို႕ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဦးေက်ာ္သူဆီ ဖုန္းထပ္ဆက္ရျပန္တယ္။ သူနဲ႕ ေစာေစာက ေျပာတုန္းက အသုဘကိစၥမေျပာလိုက္ရဘူး။ သူကလည္း ေမ့သြားတာလား ဘာလား မသိဘူး မေမးဘူး။ အခု ထပ္ေျပာမွ အိုေက သူလုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး ျပီးသြားတယ္။ သူ ေသျပီဆိုေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။ ေသျပီးတဲ့ေနာက္ လူေတြ ဘာလုပ္တတ္ၾကသလဲ။ သူ ဘာမွမသိဘူး။ သူ႕အရင္ ေသျပီးတဲ့လူေတြေကာ ဘာလုပ္တတ္ၾကသလဲ။ ဟုတ္တယ္။ သူ႕အရင္ ေသတဲ့လူေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ရမယ္။ အရင္ကေတာ့ အဲ့လို ဆက္သြယ္လို႕ မရဘူး။ သူက အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူရွင္ကို။ လူရွင္ေတြဟာ လူေသေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္လို႕ မရဘူးလို႕ ၾကားဖူးေတာ့ သူလည္း မဆက္သြယ္ျဖစ္ဘူး။ ၾကိဳးစား ျပီး စမ္းသပ္တာလည္း မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခု သူက ေသျပီဆိုေတာ့ လူေသေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္လို႕ ရနုိင္တယ္။ သူ႕အရင္ ေသျပီးတဲ့ လူေတြထဲက သူနဲ႕ သိတဲ့လူ ဘယ္သူရွိမလဲ သူ စဥ္းစားတယ္။ မရွိဘူး။ သူ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ သူဟာ ပထမဆံုး ေသလူ ျဖစ္ေနတယ္။ ေခါင္းစားသြားရျပန္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေသျပီးတဲ့ေနာက္ ဘာလုပ္ရမလဲ ။ ဘာလုပ္သင့္ သလဲ ။ေသျပီးေနာက္ ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုျပီး စာအုပ္ေတြဘာေတြ ရွိတယ္လို႕လည္း သူမၾကားဖူးဘူး။ သူ စိတ္ေတာ္ေတာ္ ရႈပ္သြားတယ္။ ဒီအတုိင္း အိမ္မွာေနေနလို႕ေတာ့မျဖစ္ဘူး။ အျပင္ထြက္ျပီး ေမးစမ္းဦးမွဆိုျပီး သူ အိမ္အ ျပင္ ထြက္လာတယ္။ သူတို႕ ရပ္ကြက္လမ္းဟာ ထံုးစံအတုိင္း ေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ အိမ္အမွတ္( ၆ ) က အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ အမႈိက္သြန္ထြက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ သူ လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ အဲဒီအဘိုးၾကီး က အသက္ ရာေက်ာ္ေနျပီ။ ဘယ္ႏွစ္ရာမွန္းကို မသိဘူး။ သူ႕ကို ေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးျပတယ္။ သူလည္း အဘိုးၾကီးနားသြားျပီး သူ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ဒုကၡကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဘိုးၾကီးက အံ့ၾသတၾကီးနဲ႕ သူ႕ကို ၾကည့္တယ္။ အဘိုးၾကီးက သူလည္း ေသခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္း။ သူ အခုလို ေသတာဟာ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ အခြင့္အေရးၾကီးတစ္ခုကို ရလိုက္တာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း။ အလြန္ကံေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း။ နားညည္းေအာင္ ေျပာျပီးမွ ေသျပီးတဲ့လူဟာ ဘယ္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သူ ကိုယ္တုိက္လည္း မေသဖူးလို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာ မသိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ သူ စိတ္ေတာ္ေတာ္ ေလသြား တယ္။ မသိရင္ မသိဘူး အစကတည္းက မေျပာဘဲ ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ ဖြင့္ေနေသးတယ္။ မင္း မိတ္ေဆြေတြ ေမးၾကည့္ပါ လားလို႕ အၾကံေပးေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြေတြလည္း ေသဖူးတဲ့လူေတြ မဟုတ္ေတာ့ သိမွာ မဟုတ္ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ ေျပာလိုက္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ ေသဖူးတဲ့လူမွ ေသျပီးရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိမွာ။ အခုဟာက မေသေသးတဲ့လူေတြ လိုက္ေမးေနရင္ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ ေျဖနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ ျမိဳ႕ထဲဘက္ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ စူပါမားကတ္ တစ္ခုကို ၀င္ျပီး ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေက်ာ္သူဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ေမးေတာ့ သူက စူပါမားကတ္ ေရာက္ေနတယ္လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။ ဦးေက်ာ္သူက ဆဲပါေလေရာ။ လူေသက လူေသလို မေနဘဲနဲ႕ ေလွ်ာက္လည္ေနရသလားေပါ့။ လူေသမရွိဘဲနဲ႕ သူတို႕က ဘယ္လို အသုဘ သြားခ်ရမလဲ။ ဘာလဲ ဆိုျပီး အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ခဲ့ဖုိ႕ ေျပာတယ္။ သူလည္း အခု လာခဲ့မယ္ဆိုျပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ အသုဘ ခ်ဖုိ႕ပဲ လူေသက ဘာလုပ္ေပးရဦးမွာတုန္း လို႕ ေရရြတ္မိေသးတယ္။ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ နာေရးကားၾကီး စိုက္လို႕။ ကားေဘးမွာ ဦးေက်ာ္သူကို ေတြ႕တယ္။ ကဲ ဘာလုပ္ၾကမလဲ လို႕ သူက ေမးေတာ့။ မင္းဘာသာ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ေန။ ညေနသံုးနာရီ သၿဂိ ၤဳဟ္ မယ္လို႕ ေျပာတယ္။ သူလည္း အဲဒီအခါမွ ဦးေက်ာ္သူကို ေမးဖုိ႕ ျပန္သတိရ တယ္။ ေသျပီးတဲ့လူက ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႕ ေမးေတာ့။ ဦးေက်ာ္သူက ဟ ေသတဲ့လူက ဂူထဲ ၀င္ရမွာေပါ့ကြ။ မင္းကို မီးရႈိ႕ ျပီး ဂူသြင္းမယ္။ မင္း ဘာမွ လုပ္စရာမလိုဘူး။ ငါတုိ႕ အကုန္လုပ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာေတာ့။ သူ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားတယ္။ မီးရႈိ႕ ခံျပီး ဂူထဲ သြင္းျပီးရင္ အဲဒီအထဲမွာပဲ အျမဲတမ္းေနရေတာ့မွာေပါ့ ဟုတ္လားလို႕ ေမးေတာ့။ ဦးေက်ာ္သူက မင္း ရူးေနလား လို႕ ေမးတာ ခံရေကာ။ ေသပါျပီဆိုမွေတာ့ အဲ့လိုပဲ ေနရေတာ့မွာေပါ့။ ေအး မင္း ဂူထဲမေနခ်င္ရင္ မင္းအရိုးျပာကို ပင္လယ္ ထဲ ေမွ်ာေပးမယ္။ မင္းဘာသာမင္း သြားခ်င္ရာသြား တဲ့။ အဲဒီအစီအစဥ္ကိုေတာ့ သူ သေဘာက်သြားတယ္။ အဲ့လိုပဲ လုပ္ေပး လို႕ ဦးေက်ာ္သူကို ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကုတင္ေပၚသြားျပီး ပက္လက္လွန္ေနလိုက္တယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီပဲ ရွိေသးတယ္။ ပ်င္းတာနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျပီး အြန္လိုင္းေပၚတက္ေနလိုက္တယ္။ ဦးေက်ာ္သူကေတာ့ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္လို႕ေပါ့။ သူ႕ကို မသာက မသာလို မေနဘူးဆိုျပီး တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနေသးတယ္။ သူက ေတာ့ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ျပာမျဖစ္ခင္ေတာ့ ေနခ်င္သလို ေနဦးမယ္လို႕ သူေတြးတယ္။ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ေနရတာ ပ်င္း စရာေကာင္းတယ္ေလ။ ေဖ့ဘြတ္မွာ သူ ေသတဲ့ အေၾကာင္း စေတးတပ္ တင္လိုက္တယ္။ ခဏေလးနဲ႕ လိုက္ခ္ ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ ရတယ္။ ကြန္မန္႕ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ တို႕။ သြားႏွင့္ ေဘာ္ဒါၾကီးေရ တို႕။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ တို႕။ ၀မ္းသာပါတယ္ တို႕။ ဂုဏ္ယူပါတယ္တို႕ ။ စံုလို႕ပဲ။ သူလည္း ဟို သတင္းဖတ္။ ဟုိပံု ၾကည့္။ ဒီပံုၾကည့္။ ကြန္မန္႕ေတြ ေလွ်ာက္ေရးနဲ႕ ။ သံုးနာရီ ထိုးသြားတယ္။ ဦးေက်ာ္သူက သြားရေအာင္လို႕ လာေခၚမွ သူ လည္း ထ တယ္။ အိမ္အျပင္ ထြက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ လူေတြက သူ႕ကို ဂုဏ္ျပဳဖုိ႕ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ နည္းတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္းဘုတ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ။ ေဖ့ဘြတ္မွာ ၇တဲ့ ကြန္မန္႕ေတြလိုပဲ။ သူ႕အတြက္ ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္းနဲ႕ ဆုေတာင္းေပးတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြေပါ့။ သခ်ဳိ ၤင္းသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လည္း အဲ့လိုပဲ ။ ဘယ္က ဘယ္လို သတင္းရတယ္ မသိဘူး။ သူ ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေနာက္မွ အိုဘားမားနဲ႕ ဦးသိန္းစိန္ လက္ခ်က္ျဖစ္မွန္းသိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္က သတင္းစာထဲမွာ ပါကတည္းက လူေတြက အကုန္သိေနၾကတာတဲ့။ သူ နည္းနည္း ေျမာက္ခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သၿဂိဳ ၤဟ္ စက္ထဲ ေရာက္ျပီး မီးအရႈိ႕ခံရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုပဲ နည္းနည္း ပူပူေလာင္ေလာင္ နုိင္လိုက္တယ္။ သူ႕ ျပာေတြ ပင္လယ္ထဲ ေမွ်ာလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ သူ႕အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ပဲ။ ျပာေတြ တစစီ လြင့္ထြက္သြားေတာ့ သူ ႕မွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆုိလိုတာက။ အေတြးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ခံစားမႈ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူ အဲ့လို မျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီမလား။ အခုေတာ့ သူ ဆိုတာ ေလာကၾကီးမွာ လံုး၀ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူေတြကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အရိုးျပာေတြ ပင္လယ္ထဲ လြင့္၀ဲ ေမ်ာပါ နစ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို ၾကည့္ျပီး အားက်လို႕ ေနတယ္။ သူတို႕လည္း ေသခ်င္ေနၾကျပီေလ။

မိုးအိမ္လူ

၇ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၃

တူရိယာ တစ္ခုခုမွ မပါရင္ ဒီေတာလမ္း ဘယ္ ခရီးေပါက္မလဲ လမ္းညႊန္

အဲဒီမွာ ကိုယ္ဟာ ေတာက္တဲ့။ အျခားဘာသာစကား မရွိခဲ့ဘူးလို႕ ထင္လို႕ ကိုယ္ သတ္မွတ္မိလိုက္တဲ့ ေတာက္တဲ့။

ဇီ၀ျဖစ္စဥ္ ေျပာင္းလဲမႈ အရမဟုတ္ဘူး။ ယေန႕ အမွန္တရားမ်ား မနက္ျဖန္အထိ ရပ္တည္နုိင္စြမ္းဖုိ႕ ေတာက္တဲ့။

သင္ နားလည္ မွတ္ယူထားတဲ့ ေတာက္တဲ့ က ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ ကိုယ္ သိသလိုလိုနဲ႕ မေရရာဘူး။ ကိုယ္ နားလည္ သိမွတ္

ထားတဲ့ ေတာက္တဲ့ ကေတာ့..အင္း.. ကိုယ္လည္း ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါးပဲ။ ျမိဳ႕ျပကဗ်ာေတြထဲကေန ျမိဳ႕ရဲ႕ ရနံ႕ကို ျပန္လည္ မီးေမႊး

တစ္ခါေသဖူးေတာ့ ပ်ဥ္ဖိုး နားလည္းသြားၾကျပီ ေတာက္တဲ့ ေတြေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာလာလာ ေဒါင္း နုိင္ပါတယ္။

Connection ေကာင္းဖုိ႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ ဆိုသလို။ အျပင္မွာ ထိခတ္လိုက္တဲ့ အရာက နည္းနည္းေလးနဲ႕ အတြင္းကေန

လႈိက္တက္လာတဲ့ မီးေတာက္ၾကီးကေန ခႏၶာရဲ႕ ေနရာအႏွံ႕ ေလာင္ကၽြမ္း။ မီးခိုးေတြ မႊန္ေတာ့ အတိအက် မရွိေတာ့ဘူးေပါ့

ေန႕တစ္ေန႕ပဲ။ မဆိုစေလာက္ ေန႕တစ္ေန႕ပဲ။ ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းထားျခင္း အလ်ဥ္းမရွိတဲ့ ရိုးရိုးစင္းစင္း ေန႕တစ္ေန႕ပဲ။

သင္ ၾကံဳေတြ႕ဖူးေနက် ရင္က်ပ္ ေခ်ာင္းဆိုး မူးေ၀ ေအာ့အန္ ။ အထုိင္မ်ားရင္ ေက်ာက္ကပ္ တည္နိုင္တယ္လို႕ ၾကားဖူး

ပ်စ္ခနဲ ကြမ္းတံေတြး ပါးစပ္တစ္ေပါက္စာ ေထြးထုတ္ပစ္ျပီး ကိုယ္ ဆက္ထုိင္ေနမိတယ္။ ဆံုးမသူမ်ား ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္။

ကိုယ္ဆီကေနေတာ့ တစ္ခုခု ရဖို႕ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေလနဲ႕။ ကိုယ္ဆီမွာ ကိုယ္ က လြဲျပီး စကားလံုး ေတာင္ မရွိဘူး။

အဟုတ္ ။ ကိုယ္က တရုတ္ မဟုတ္ဘူး။ စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ဆန္မႈဟာ ဒီေနရာမွာ အသံုးမတည့္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြ လည္း

အသိ။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေရာေရာေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနမိသမွ် ကာလာပတ္လံုး အညွိအေၾကးက လြဲလို႕ အျခား မရွိ။

ဆက္ ေလွ်ာက္။ ကိုယ္နားေထာင္ေနက် သီခ်င္းေတြလည္း လြမ္းလြမ္း အိုအို ေငါင္စင္းလို႕။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း

အေဟာင္းထည္ ဆိုတာထက္ မပို။ စီးဆင္းလည္ပတ္ေနတဲ့ အဲဒီ ယဥ္ေက်းမႈ ပတ္လမ္းမွာ ေရွာ့ေတြ အျဖစ္မ်ားလာျခင္း

အေၾကာင္းရင္း တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေညွာ္မေရွာင္လို႕ ပဲ ေနမယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖာဂူဆန္ဟာ ဖာဂူဆန္ျဖစ္ေအာင္ အနုိင္နဲ႕

အခုခ်ိန္ဆို MAHASAN ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ။ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ THE DAY AFTER TOMORROW လား။ ၾကိဳတင္ အတိတ္။

အခုေလာက္ဆို ေတာက္တဲ့ အေၾကာင္း ျခံဳငံုမိျပီေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမွ မဟုတ္တာၾကီး။ ေတာက္တဲ့က ေတာက္တဲ့။

လူက လူ။ သူက သူ။ ကိုယ္က ကိုယ္။ ေရာေထြး မႈ တစ္ခုအရလည္း မျဖစ္နုိင္ဘူးဆို။ ေတာက္တဲ့ ဟာ သူ ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။

သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ ။ ေနညိဳ လ ညဳိ ခ်ိန္မွာ။ အသိတရား ေမွာက္မွားခ်ိန္မွာ။ ခ်ိတ္ထားသမွ် ခ်ိတ္ေတြ အကုန္ပ်က္က်။

တစ္ခါတုန္းက ဘာညာသရကာေတြ ဆီ ျပန္ေရာက္။ HAPPY MOTHER DAY../ I LOVE ..MOM!။ အဲဒီမွာ ေရႊကိုယ္နတ္

လည္း ဒိန္း ဒိန္း ဒိန္း …ဒိန္း ဒိန္း ဒိန္း ဂ်ား…။ ကိုယ့္ရဲ႕ LOVELY ေတြလည္း ကိုယ့္ကို စိတ္ေကာက္ေနၾကေရာေပါ့။

ရာသီဥတုကမွ မေကာင္းဘဲကိုး။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕။ အဲဒီ အသက္က ၾကီးလာတာ ဆိုးတာပဲ။ ေက်ာက္စရစ္ေတြၾကားမွာ

ကိုယ္ ရွိတယ္။ လွမ္းေခၚၾကည့္လိုက္။ ကိုယ့္ ကို။ ဦးေရျပားက စ ျပီး ႏႊာခ်လိုက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ စိတ္ညစ္ ေတြ

အဖတ္လိုက္ ထြက္က်။ သင္ တို႕ ေအာ့အန္ေနၾကမလား။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေဆးဖက္၀င္တယ္ဆိုျပီး ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စီမံ

လည္ပင္းနင္ေအာင္ မ်ိဳၾကဦးေပါ့။ အဲ့ဒါကို ဘယ္လို ေခၚမလဲ။ အထက္ေအာက္ ဖိစီးတယ္ေခၚမလား။ ဗဟိုခ်က္ကို ထိမိ

တယ္ ေခၚမလား။ ထားပါ။ အဆင္ေျပရာ ဘာသာစကားတစ္ခုခုနဲ႕ပဲ။ GOOD NIGHT.. BYE BYE ပါ။

မိုးအိမ္လူ

၁၂ ေမ ၂၀၁၃

နံနက္ ၀း၃၂