ယံုၾကည္ျခင္း အႏုပညာ

နံရံ တစ္ခ်ပ္ရဲ႕

ထူးျခင္း ပါးျခင္းမွာ

အႏုပညာတစ္ခု

ငါ ရိုက္ထြင္း

အထူ သိပ္သည္းမႈ

အပါး ထူထဲမႈ

ဘာထူးသလဲ

ဒီလုိပဲ

အခ်ိန္ကာလေတြ

ေနရာေဒသေတြ

လူပုဂၢိဳလ္ေတြ

ရွိသမွ် အမွတ္အသားေတြ

အားလံုး

နာဇီစစ္စခန္းထဲ ပို႕

ဒီေန႕အတြက္

အႏုပညာတစ္ရပ္အေနနဲ႕

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ငါ ေရးလိုက္တယ္

သင္၏ ၀င္သက္ထြက္သက္

ရွဴရွိဴက္ျခင္း ေအာက္စီဂ်င္သည္

ကၽြႏု္ပ္၏ ကဗ်ာ ျဖစ္သည္။

မိုးအိမ္လူ

18.11.2011

ပန္းသီးတစ္လံုးနဲ႕ စီးခ်င္းတုိက္ေနတဲ့ သူ

သူက ဓားနဲ႕ ထိုးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေသေပးရမွာလား။
ခက္တာက ႏွင္းဆီေရာင္ နံနက္ခင္း ၊ ႏွင္းေတြ ေ၀သလိုလိုနဲ႕ ၊ အျမင္မွားမႈေတြ တစ္ထပ္ၾကီး သိမ္းက်ံဳးပစ္သြင္းလိုက္တာ ၊ ဘယ္ရမလဲ
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ လူပဲ ၊ ပက္ပက္စက္စက္ မွားလိုက္တာ ၊ ကမာၻၾကီးေတာင္ မူးသြားတယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ဘက္က မွားခဲ့တာလား ၊
သူ႕ဘက္က စတင္ က်ဴးေက်ာ္လုိက္တာလား ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ မေ၀ခြဲတတ္ေပါင္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုး ရလဒ္က ေတာ့ ၊
ကၽြန္ေတာ့္ အမွားေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အရႈံးေပါ့ ၊ အဲဒီေတာ့ ၊....။

သူက ဓားနဲ႕ ထုိးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေသေပးရမွာလား။
ေရွးေဟာင္း အီဂ်စ္ေတြ ရဲ႕ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ တစ္ခါမွာေပါ့ဗ်ာ နတ္ဘုရားေတြနဲ႕ လူသားေတြ အေသအေၾက စစ္ျဖစ္ၾကသတဲ့။
အဲ့လို စစ္ျဖစ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ လူသားေတြ အနုိင္ရသြားတယ္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို အနုိင္ရသြားသလဲ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေသခ်ာ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာလည္း ၾကာျပီေလ။ အရင္ဘ၀ကတည္းက ၾကားဖူးေနတာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးေႏွာက္ ေျခာက္
ေစတာက လူသားေတြ နုိင္ျပီး နတ္ဘုရားေတြ ရႈံးတဲ့ ကိစၥပဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း အသိပဲ။ ဘယ္လိုပဲ စဥ္းစားစဥ္းစား နတ္ဘုရားဆိုတာ လူထက္
အသာၾကီးပဲမဟုတ္လား။ တန္ခိုး စြမ္းပကားေကာ လက္နက္ေကာ တုိက္ရည္ခုိက္ရည္ေကာ။ ဒါေပမယ့္ လူသားက နိုင္သြားတာပဲ ပံုျပင္
အရေပါ့ေနာ္။ ပံုျပင္ဆိုေတာ့လည္း ပံုျပင္လုိပဲေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္ေနရတာက စီးခ်င္းထုိးတဲ့ကိစၥလည္းမဟုတ္ဘူး
နတ္ဘုရားနဲ႕ ရန္ျဖစ္ေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ အဲ့လို ကိစၥမွာေတာင္

သူက ဓားနဲ႕ထုိးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေသေပးရမွာလား။
အျပံဳးပဲဗ်။ အဲဒီအျပံဳးကေတာ့ နတ္ဘုရားမေတြ ေအာခ်ရေလာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာပါ။
အဲဒီ အျပံဳးနဲ႕ပဲ ဒီကေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႕ မအိပ္ ညမအိပ္ပဲနဲ႕ ဟို ရက္ပါေလး သီခ်င္းလို ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို တည့္တိုးၾကီး
ႏွင္းဆီဖူးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို လာထုိးမယ္လို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေတြးထားပါ့မလဲ။ ဒါက ေရွာခ့္ေလ။ တကယ့္ ေ၇ွာခ့္။
ဒီေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူနဲ႕ ဘာေတြ ရင္ဆုိင္ေနရမလဲ ခင္ဗ်ားသိမွာပါ။ ခင္ဗ်ားလည္း အခ်စ္၀တၳဳေတြ က်မ္းေၾကေအာင္
ဖတ္ဖူးျပီးသားပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ၀တၳဳေတြထဲမွာ သာ စာေရးဆရာက သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ အဆန္းၾကယ္ဆံုးဇာတ္လမ္းေတြဆင္
သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ ဇာတ္ေတြသိမ္းလို႕ရေပမယ့္ သိမ္းထားေပမယ့္ ဒီမွာက တကယ့္လက္ေတြ႕ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူတစ္ကိုယ္လံုး ထူပူျပီး
ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းကိုမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္ေတာ့ စိတ္ညစ္စရာပါဗ်ာ ေစာေစာက ေသေလာက္တဲ့
အျပံဳးလွလွၾကီးနဲ႕။ ကဲ

သူက ဓားနဲ႕ ထုိးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေသေပးရမွာလား။
အခ်ိန္ေတြေတာင္ အေတာ္ၾကာသြားျပီ။ စကားေတြလည္း ႏႈတ္ခမ္းေတြက ထြက္မလာဘဲ အေတာ္ေျပာျပီးကုန္ျပီ။ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းမႈက
လည္း အဆင္မေျပဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေပါ့။ ခ်စ္ျခင္း ကိစၥေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း ကိစၥေတြဆိုတာကလည္း ဒီလို တစ္ထုိင္တည္း
ေျပာလို႕ ျပီးမလား။ ဘယ္ျပီးမလဲ။ ဘာတဲ့ ဆိုရိုးေတာင္ရွိေသးတယ္။ အဲဒီဆိုရိုး ခင္ဗ်ားသိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနရင္ ဆရာလုပ္
တယ္ျဖစ္ဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္စရာရွိတာ အျမန္ေတာင္းပန္တယ္။ မရဘူး။ လိုက္ေလ်ာသင့္တန္ အကုန္
လိုက္ေလ်ာတယ္။ မရဘူး။ ကဲ ဒါဆို ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့။ လုပ္ျပီ သူက သူ႕လက္နက္ အျပံဳးထက္ထက္ၾကီးကို ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆို
ဟို တရုတ္သုိင္းကားေတြမွာ သိုင္းသမားေတြ ဓားခ်င္းယွဥ္ဖို႕ ေနရာယူျပီး သူတို႕ ဓားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စတုိင္လ္ေတြ မလုိင္ေတြနဲ႕
ဆြဲထုတ္ေနသလိုမ်ိဳး တကယ္ အသည္း ယားစရာပါဗ်ာ။ သူ႕ရဲ႕ အဲဒီအျပံဳးၾကီးကို ထုတ္လည္းျပီးေရာ

သူက ဓားနဲ႕ ထုိးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေသေပးရမွာလား။
မေသနုိင္ပါဘူးဗ်ာ။
သူဓားနဲ႕ထိုးတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွ မဟုတ္ဘဲ။
သူ႕ေရွ႕က ပန္းသီးၾကီးကို ။
ျပီးေတာ့ ေျပာတယ္။
ဒီပန္းသီးကို အသည္းပံု အစိတ္ေလးေတြ ေျခာက္စိတ္ ရေအာင္စိတ္ျပီး သူ႕ကို ခြံေကၽြးပါတယ္။
အဟီး။ ေရွ႕က ဟာေတြအတြက္ ေဆာရီးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အထင္မွားျပီးစိတ္ကူးေတြ ယဥ္မိသြားတာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူေလးက အဲ့ေလာက္မဆိုးပါဘူးဗ်။

သူက ဓားနဲ႕ ထိုးရင္......
ဟုတ္ကဲ့ .. ကၽြန္ေတာ္ ပန္းသီးခြဲေနလို႕ မအားေသးဘူး ဗ်ာ။
အျခားပိုစ့္ေတြ သြားဖတ္လိုက္ဦးေနာ္ ။ ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္။ တာ့တာ။

@  @   @

မိုးအိမ္လူ
၁၈ နိ၀င္ဘာ ၂၀၁၁
ကိုးနာရီ ထုိးျပီး ႏွစ္ဆယ့္ ေလးမိနစ္

ေကာင္းကင္က ေၾကြက်မယ့္ ကာရန္

အားလံုးကို ရပ္တန္႕ဖို႕

ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အခါ

တိမ္တုိက္ေတြဟာ

ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္

ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ခြင့္ မရတဲ့

ပံုျပင္အခ်ိဳ႕အတြက္

ငါ ေပးခဲ့သမွ်ဟာ

သက္တံတစ္စင္းထက္ အဖိုးထုိက္တန္လို႕

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မိုးရာသီရဲ႕

တေယာဆြဲသံမွာ

ငါဟာ နာရီေတြကို ရြက္လႊင့္

သန္းေခါင္ယံမွာ

ၾကိဳးျပတ္ခဲ့တဲ့ ေစာင္း လိုေပါ့

ေရေပၚမွာ ေရးခဲ့တဲ့

အရုပ္မဟုတ္ေတာ့

သကၠရာဇ္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ရႈတ္ခ်မႈက

ငါ့ကို ေခါင္း ကိုက္ေစခ့ဲ

တိုက္စားမႈတို႕ရဲ႕ အလံထူမႈ

မေအာင္ျမင္တဲ့အခါ

ေဆာင္း မေရာက္ခင္မွာပဲ

သူတို႕ရဲ႕ ပင္လယ္ေတြ

ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္

အတိတ္ဟာ

အတိတ္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႕

ကန္႕လန္႕ကာ ခ်ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာ

အခါခါ

ေႏြညရဲ႕ အိပ္မက္အခ်ိဳ႕

ေရခ်ိဳးဆင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ

ငါ ကိုက္၀ါးခဲ့တဲ့

နီရဲရဲ ပန္းသီးဟာ

အဆိပ္သုတ္လိမ္းထားသလား

အဆိပ္ သုတ္လိမ္းမထားသလား

အမွန္တရားက

နာမည္၀ွက္မ်ားစြာနဲ႕

ငါ့ မ်က္ခံုးေပၚ လမ္းေလွ်ာက္

မ်က္ေတာင္ခတ္တုိင္း

ေမွာင္ေမွာင္သြားတာ

သတိမထားမိခဲ့ဘူး

ဆူးခၽြန္နဲ႕ ထိုးဆြတာနဲ႕

ဓားတံုးတံုး နဲ႕ ခုတ္တာနဲ႕

နာက်င္မႈဆိုတာ

ဒိုင္ခြက္ထဲ ထည့္ျပီး

နံပါတ္နဲ႕ အဆင့္ခြဲလို႕ မွ မရတာေလ

ေရွာင္ဖယ္သြားခဲ့တဲ့

လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ရဲ႕ အတၱက

ငါ့အတြက္

မီးပင္လယ္မွာ ရြက္လႊင့္ရသလို

ေနရစ္ခဲ့ရသူက

အစဥ္အျမဲ ရွင္သန္ေနတဲ့

မီးေတာင္ပါ

ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ ၾကည့္တုိင္း

အတၱ မဟုတ္သလို

သူမ်ားအတြက္ ၾကည့္တုိင္းလည္း

ေမတၱာမဟုတ္ဘူး

ရြက္မဲ့သစ္ပင္ရဲ႕

ႏြမ္းပါးမႈမ်ိဳးနဲ႕

စိတ္ခံစားခ်က္ေတြတုိင္းအတြက္

ေၾကြေပးမယ့္

သစ္ရြက္ မဲ့ခဲ့ျပီ

ေန႕သစ္တုိင္းမွာ

စိတ္သစ္မျဖစ္နုိင္ခဲ့တဲ့

စြဲလမ္းမႈမ်ိဳးနဲ႕

ငါ့ရဲ႕ နံနက္ခင္းေတြဟာ

ႏွင္းကြဲဖုိ႕ ေမ့ေနခဲ့တယ္

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ႕

စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ိဳးနဲ႕

အဲဒီအရာက

ငါ့ကို

အခုထိ ညွင္းဆဲ

အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေရာက္လာတဲ့

မိုးရာသီေၾကာင့္

ဖရိုဖရဲ ထြက္ခြာခဲ့ရတဲ့

ေႏြရဲ႕ ဘ၀က

လမ္းေဘး ဂ်စ္ပစီေတြလို

ရံဖန္ရံခါမ်ားစြာရဲ႕

အတိတ္စိမ္းေပးမႈက

အတည့္ယူရမလား

ေျပာင္းျပန္ယူရမလား

ႏႈတ္ဖ်ားအခ်ိဳ႕

ပ်ားရည္လူးတဲ့အခါ

ငါ့ အိတ္ကပ္ထဲ

ၾကက္ေျခခတ္ ေတြ

၀ရုန္းသုန္းကား

မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတယ္

ကံတရားဆီမွာ

အာမခံထားတဲ့

ဘ၀ေတြအတြက္

မနက္ျဖန္ဟာ

အဓိပၸာယ္မ်ားစြာနဲ႕

ေကာင္းကင္က ေၾကြက်လာတဲ့

ကာရန္တစ္ပုိဒ္ကို

နံနက္ခင္းေတြမွာပဲ

ခံစားခြင့္ ရွိတယ္ တဲ့

ဘယ္ေန႕ ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိ

ငါ ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သစၥာလည္း

ေသာၾကာေန႕မွာ

တုန္းလုန္းပက္လက္

အိပ္မက္ခ်ိဳခ်ိဳေတြေပးတဲ့

မွားယြင္းမႈေလးေတြ

လိုက္ရွာရင္း

ငါ့ရဲ႕ ျပဇာတ္က

မင္းသားမလို

မင္းသမီးမလို

ဒီလို မီးစာ ကုန္ခါနီး

ဆီမီးခြက္တုိ႕

အစြမ္းကုန္ ေလာင္ကၽြမ္းခ်ိန္မွာပဲ

ကာရန္တစ္ပုိဒ္နဲ႕

ငါ့ႏွလံုးသား

ေတးဆိုခဲ့တယ္။

မိုးအိမ္လူ