အိပ္မက္ေတြဟာ မိုးေရေတြနဲ႕ ခိုက္ခိုက္တုန္လို႕

အခ်ိန္မွန္ လိုက္… အခ်ိန္မမွန္လိုက္ …. တဖြဲဖြဲ သြန္းလိုက္ … တစဲစဲ ျဖိဳးလိုက္… မိုးေရေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေန႕စြဲေတြထဲကေန မထြက္ခြာ နိုင္ၾကေသးဘူး။ ဒါဟာ ေပ်ာ္စရာလား.. ။ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာပါေလ..။ ကၽြန္ေတာ္က မိုး ကို ခ်စ္မိခ့ဲတာကိုး။

ကမာၻ႕နံရံရဲ့ အနားသတ္မ်ဥ္းေတြ  တျဖည္းျဖည္း က်ံဳ၀င္လာသလို… ေလာကဓံရဲ့ က်ီစယ္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ္ မရင့္က်က္နုိင္ေသးဘူး။
ေမာတယ္ဗ်ာ..။ ေန႔စဥ္ ဘ၀ အိပ္မက္ေတြကို ထမ္းပိုးရတာ တကယ္ ေမာတယ္။  ဘ၀ဟာ ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးလဲ.. မဟုတ္ေသးဘူး.. ေလာကၾကီးဟာ ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးလဲ… ေလာကဓံဆိုတဲ့  နာမည္ေက်ာ္ လူဆိုးၾကီးကေကာ.. ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးလဲ..။
ဒီလို  .. ျဖစ္တည္မႈမဲ့ ရွင္သန္ျခင္းနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ.. တစ္ခါတစ္ခါ.. တစ္စံုတစ္ရာ ကို  လြမ္း လြမ္းေနတတ္ေသး။

နားလည္မႈ…တဲ့။ နံရံပါးေလး ျခားေနတဲ့  စိတ္ႏွစ္ခုၾကားမွာ  အလင္းယိုင္ေစတဲ့ အရာေပါ့။ မရွိခဲ့ဘူး။ နည္းခဲ့တယ္။ မေပးခဲ့ဘူး။ လြဲခဲ့တယ္။ ဒီိလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ မိုးလယ္အိပ္မက္ေတြ ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲနဲ ့  အၾကိမ္မ်ားစြာ ထိတ္လန္ ့ျပီးခဲ့ျပီ။
နတ္ဘုရား ဆိုသူတို ့ေရ…
တန္ခိုး ေတြ တကယ္ရွိရင္လည္း  ဒီလူကို  ေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြ ဖန္ဆင္းေပးလွည့္ပါေတာ့။ ရံဖန္ရံခါ  ဒီလိုမ်ိဳး မျမင္ဖူးတဲ့ အရာေတြကို တုိင္တည္ေျပာဆိုရတာ အရူးဆန္ေပမယ့္  စိတ္ေတာ့ ခဏ ေအးသြားတာပဲ မဟုတ္လား။

မိုးေတြဟာ ရြာေနဆဲပါပဲ… အိပ္မက္ေလးေရ။
မွားခဲ့သူက ကိုယ္ပါ..။ ဒါ  ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္တုိင္းမွာ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း။  ကမာၻ႕နံရံေတြ ကို  တရၾကမ္း ဆြဲခြာျပီး  စိတ္ထဲ ရွိတဲ့အတုိင္း စၾကာ၀ဠာထဲမွာ ရြက္လႊင့္ပစ္ခ်င္တယ္။
မိုးဖြဲေတြနဲ ့အတူ….
အိပ္မက္ေတြနဲ ့အတူ…။

မိုးအိမ္လူ

24/7/2011

PM ; 9:09