Monday, December 19, 2011

အရိွတရားမွာ မရွိမရွား ခံစားခ်က္ေတြ ၾကားညွပ္ ဟမ္ဘာဂါေတြ စားရခက္ေနတုန္းလား

ဒီေန႕ ( တနလာၤ ေန႕ ) ေျပာစရာရွိတယ္ ေျပာစရာရွိတယ္ဆိုတာက နည္းနည္းပါ အမ်ားၾကီးမဟုတ္ဘူးထင္လို႕ နည္းနည္းလို႕ေျပာလိုက္တာ ခင္ဗ်ား ျခံထဲမွာ ကဗ်ာေတြ သားထြက္ေကာင္းလား ခင္ဗ်ားအိမ္က ကဗ်ာေတြေကာ လိမ္မာ ေရးျခားရွိရဲ႕လား ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြ မိုက္လံုးၾကီးတုန္းလား ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြ လူေတြကို ဒုကၡေပးတုန္းလား အဲ့လိုေတြ ေျပာရင္ ၀ိုင္းရိုက္လိမ့္မယ္ ၂၁ ရာစု ကဗ်ာဆရာေတြက ကိုယ္ကလည္း လူလည္ပဲ ဘာလို႕ ေျပာမွာလဲ ေျပာစရာ ဆိုတာက အျခားဟာပါ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ား သိမလားပဲ ဟိုနားဒီနားမွာ မရနုိင္ဘူး လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားမွာလည္း ရွိဖုိ႕မေသခ်ာျပန္ဘူးခင္ဗ်ား အျမဲေျပာတယ္ေလ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကဗ်ာေတြ ေကာင္းေကာင္းေရးပါ ကဗ်ာေတြကို ကဗ်ာကယာ မေ၇းပါနဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ေသခ်ာ ဖန္တီးပါ ကဗ်ာေတြကို လူေတြခ်စ္လာေအာင္ လုပ္ပါ လူေတြကို ဒုကၡေပးမယ့္ ကဗ်ာေတြ မေ၇းပါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္နားကလည္း အဲဒီလိုပဲ ခပ္ထုိင္းထုိင္း ဒီဘက္က၀င္ ဟိုဘက္ကထြက္ အေရးအသားမဟုတ္ ကဗ်ာမဟုတ္ စကားေျပမဟုတ္ အလကာၤမဟုတ္ ဘာမွမဟုတ္တာေတြကို အဟုတ္ၾကီး လုပ္ ေနတတ္တာ ထမင္းသိုးထဲက ေလာက္ ေတြလို ရြစိတက္ လုပ္ေနတာ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ဦးမွာ ေပါ့ အသက္ေတြလည္း ၾကီးေနျပီ အခုထိ အမွန္ကို မျမင္ အမွန္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနသင့္တာ အရက္မေသာက္နဲ႕ ကြမ္းမစားနဲ႕ ေဆးလိပ္မေသာက္နဲ႕ မိန္းမမလိုက္စားနဲ႕ စာမဟုတ္တဲ့ စာေတြ မေရးနဲ႕ တားျမစ္ခ်က္ေတြလည္း ဖေယာင္းလို ေႏြအပူမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေကြးညြတ္ အရည္ေပ်ာ္က် ဒီလိုနဲ႕ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ လူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ ကၽြန္ေတာ္လည္း  ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုး ေရးသားျခင္းပဲလား မလုပ္ပါနဲ႕ စိတ္ထဲရွိတာေလးေတြ အလကၤာေတြ တင္စားမႈေတြ ဥပမာေတြ မပါဘဲ ေျပာခ်င္ေနလို႕ပါ ဒီေန႕ အထိပါပဲ မနက္ျဖန္ေတာင္ မေသခ်ာဘူး ေသခ်ာတယ္ မနက္ျဖန္အထိ မပါဘူး ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလို အေရးအသားမ်ိဳး ခင္ဗ်ား စိတ္ထဲကို လာျပီး အဓမၼမက်င့္ေစရဘူး ရိုးရိုးေလးေန ရိုးရိုးၾကီး ထုိင္ ရိုးရိုးရြရြေလးပဲ ေရးမယ္ ဒါဆို ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ေရာ့ လက္မွတ္ထိုး အို မလိုပါဘူး ဒီလူနဲ႕ ဒီလူ လက္ကို မွတ္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ ေရာ့ ဒီမွာ ကတိငါးဆယ္သား ေဖာက္ျပန္တဲ့ေန႕ ေလာက္တက္လိမ့္မယ္ ေန႕တုိင္း လည္း ခင္ဗ်ားဆီကို ကၽြန္ေတာ့္ အဓိဌာန္ေတြ ပို႕ေပးမယ္ ရရင္ အေၾကာင္းျပန္ အိုေကေနာ္ သစၥာေနာ္ ကဲ ကိုရင္နင့္ေအာင္ တင္စရာရွိတဲ့စာေတြ တင္လိုက္ေတာ့ ကဲ ကိုေနလင္းထြန္း ေရးစရာရွိတာေတြ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ကဲ ကိုဗိုင္းရပ္စ္ စပ္စရာရွိတာ စပ္လိုက္ေတာ့ ကဲ ကိုဗင္းဆင္ ့ ျမန္ျမန္ ေရး ျမန္ျမန္တင္ ကဲ ကိုကညြတ္ လက္ခုပ္ပဲ တီးမေနနဲ႕ ဗ်ာ ခင္ဗ်ားရင္ထဲက သစၥာေတြ ကၽြႏ္ေတာ္လြမ္းတယ္ ကဲ ကို မင္းယုမာန္ သစ္စရာေတြ ေႏွးမေနနဲ႕ ဆက္တိုက္သာသစ္လိုက္ေတာ့ ကဲ ကိုေရခ်မ္း အလန္းဇယားေတြနဲ႕စကားလံုးေတြ ပ်ံလိုက္ေတာ့ ေနာက္ ဘာေန ေစာင့္ေနတယ္ ခင္ဗ်ား စာ ေတြ ၾကာတယ္ ေနာက္ မင္းလုလင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆန္းသစ္မႈ စကားလံုး ခ်ဳပ္စပ္မႈေတြ ေစာင့္ေနတယ္ ကဲ မတေယာ အမ်ိဳးသမီးမဆန္တဲ့ အေရးအသား လန္းလန္း ကဗ်ာေလးေတြ လုပ္ပါဦး ဆက္တုိက္ ျမန္ျမန္ ကဲ မၾကိဳးမဲ့ ကဗ်ာၾကိဳးေတြ မမဲ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ မိုက္ျပီးရင္း မုိက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ခ်လိုက္ပါဦး ျပီးေတာ့ ညီမေလး ဟန္မ်က္ သူက ပိုျပီး အမ်ိဳးသမီးမဆန္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ၾကီး ဟျပီး က်န္ေနေအာင္  လက္ဖ်ားခါ အ့ံၾသရတဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးပါဦး တင္ပါဦး ကိုရင္တာေကာေကာ ဘယ္ေတြအလည္လြန္ေနလဲ ဒီမွာ ေမာင္မိုးအိမ္လူ အဟဲ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လစ္ျပီ  ဘိုင္ဘုိင္။

မိုးအိမ္လူ

Sunday, December 18, 2011

ဘာဘာညာညာေန႕ေတြမွာ ေနက အေတာ္ သာေတာ့ ေနသာတာေပါ့





မေရးတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ဘာညာဘာညာ ေတြနဲ႕ ဘာဘာညာညာေတြအေၾကာင္း စိတ္ကုန္လြန္းလို႕ လႊတ္ထားတာ ၾကာျပီ ဆို မလႊတ္ခင္ က ေရးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ဘာ သူ သိလိုက္တာက ညာ ဒီလုိနဲ႕ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မွန္ရဲ႕ အတြင္း အျပင္ စကားေျပာခန္းေတြ တလႊတ္လႊတ္ လႊတ္မကုန္နုိင္ ခ်ည္ကုန္ ဘီးကုန္ လႊတ္လိုက္ၾကတာ မခမ္းသေရြ႕ လႊတ္ လိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဘာမွေျပာမေကာင္းခဲ့ပါဘူးဗ်ာ ဗ်ာပါဒေတြကလည္း ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္နဲ႕ မ်ားမ်ားလာေတာ့ အသက္ၾကီးလာလို႕ ကိုယ္ခံအားနည္းလားသလား မက္ဒီကယ္ခ်က္ခ္ေလးဘာေလးညာေလး လုပ္ဦးမွ ၾကံမိတယ္ ဇီ၀က ဆီသြားမလား ဇီ၀ကုန္ေနတယ္ ညည ထ ထ ေအာ္တာ အဲဒီ လိုေတြေပါ့ အေၾကာင္းအရာ မယ္မယ္ရရ မရွိ ျမိဳ႕ထဲေတြ႕သမွ် ဆိုင္းဘုတ္ ေတြ အကုန္ေအာ္ဖတ္ ဘုတ္ေထာင္ထားတဲ့ နုိင္ငံေက်ာ္ေတြနဲ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းအတူတူဆိုပဲ ယံုရမလား မယံုရမလား ယံုသင့္သလား မယံုသင့္သလား အဆိပ္မသင့္ရင္ ျပီးတာ ပဲ မီဒီယာ လြတ္လပ္ခြင့္အရ ဘာဘာညာညာေလးေတြ ကိုယ္ေရာင္ေပ်ာက္ရာက ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာ့လာ တျဖည္းျဖည္း ထင္ ထင္လားမလား ဖ်ပ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားမလား အဲဒါေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္တာ ဒီအေရးအသားေတြ ေရးရတာ ဖတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားလည္း ပင္ပန္းတယ္ ေရးတဲ့ က်ဳပ္လည္း ပင္ပန္းတယ္ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ အသက္ရွင္ရတာ ပင္ပန္းရတာ တစ္မ်ိဳး ခင္ဗ်ား စာေတြ နားလည္ေအာင္ လုပ္ေနရတာက တစ္မ်ိဳး နားမလည္နဲ႕ နားလည္စရာမလိုဘူး တစ္ခုပဲ အဲဒီ တစ္ခုရရင္ ခင္ဗ်ား ေနသာမယ္ ေနကေတာ့ ေလာေလာဆယ္သာတာေပါ့ ေဆာင္းရာသီၾကီးကို သူမ်ားနုိင္ငံလို တို႕ဆီက ေဆာင္းရာသီ ေနမထြက္တဲ့ နုိင္ငံမွ မဟုတ္တာ ေနကေတာ့ ေန႕တုိင္းသာ ေနတုိင္း သာတယ္ ေအးေလ ျပီးတာ ေနသာရင္ ေနသာသလိုေနလိုက္ေပါ့ ဘာေတြ ခံစားေနတာလဲ ႏွလံုးေရွာခ့္ ျဖစ္မွ စာေရးဆရာေတြ အျပစ္လာမေျပာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ လူပါး၀တဲ့လူ ေျပာေတာ့ သူပဲ မိုးလားကဲလား နဲ႕ အဲဒီ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ အေ၇းအသားေတြ ေရးျပီး ကမာၻေက်ာ္မယ္ထင္ေနတာ ကမာၻထားပါဦး ေျမာင္းပဲ ေက်ာ္ေအာင္ အရင္လုပ္ဦး ဒါပဲ ဖုန္းခ်လိုက္ျပီ ဂြက္! ။

မိုးအိမ္လူ

ေ၀း ေနတဲ့ စိတ္



ေ၀းကြာမႈေတြဟာ
ဘယ္လို အတုိင္းအတာနဲ႕
ျပီးျပည့္စံုေနခဲ့သလဲ

ကိုယ္တစ္ေယာက္အတြက္
အလြမ္းမိုးေတြရြာသြန္းေပးေနရတယ္ဆိုရင္
ေကာင္းကင္ၾကီးကို အားနာလွပါတယ္

ရုတ္သိမ္းလိုက္ပါေတာ့
ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ
အေမွာင္တစ္သိုက္နဲ႕
အလင္းေရာင္ေလးကို
ေမွ်ာ္ေတာ့မယ္

ေရာက္ခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ
ေရာက္ခဲသည္ျဖစ္ေစ။

မိုးအိမ္လူ

Saturday, December 17, 2011

အျခားတစ္ပါး ဘာမွ မရွိေတာ့ပါ





မကာရ ရာသီ ၏ ႏွင္းဖြဲမ်ားႏွင့္အတူ

မက္ေမာဖြဲေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဆာင္းက ေအးေနတယ္။ မက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏွင္းျမဴေတြ က်ဆင္းေနတယ္။ မက္ေမာ ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကလမ္းေလးဟာ လွပေနတယ္။ မက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေလာင္ေအာင္ လမ္းေဘးသစ္ပင္ေတြ ဟာ ႏွင္းတုိ႕နဲ႕ စိုစြတ္ေနတယ္။ မက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူမ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ မက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူမဟာ လွပလြန္းေနျပန္တယ္။ မက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူမရဲ႕ အလွမွာ မာနေတြဟာ စြန္းထင္းလို႕။ မက္ေမာဖြယ္ မေကာင္းစရာက ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြ ခုန္လာတယ္။ မက္ေမာဖြယ္မေကာင္းစရာက ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ အၾကည့္ေတြက သူမ ဆီကေန မခြာနုိင္ဘူး။ မက္ေမာဖြယ္မေကာင္းစရာက အခ်စ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲကို က်ိန္စာအေဟာင္းၾကီး ထည့္သြားတယ္။ ႏွင္းေတြဟာ အံု႕သည္းေနတုန္း။ သူမ ကေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ့္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြကေတာ့ ခုန္ေနဆဲ။ ဒါဟာ  ဘယ္လို မုန္တုိင္းေတြရဲ႕ ေလေျပေတြပါလဲ။ မက္ေမာဖြဲေကာင္းေလာက္ပါတယ္။

*

ကုမ္ရာသီ အစြန္းမွာ ပန္းေတြဟာ ေၾကြဆင္းလို႕

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေသခ်ာတုိင္ပင္ျပီးမွ သူမ ရဲ႕ ေလွ်ာက္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းေတြ ၾကဲပက္ထားခဲ့တာပါ။ မဆိုစေလာက္ေလးေတာင္ သူမရဲ႕ အာရံုက ပြင့္ဖတ္ေတြေပၚမွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနလား။ လြန္ခဲ့ေသာ ညေနခ်ိန္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕  ရီေ၀ေငးေမာမႈေတြကို မိန္းမပီပီ သူမ ရိပ္မိေကာင္း ရိပ္မိနုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အခုလို ပြင့္ဖတ္ေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနရတာေတာင္မွ ဘာမွမသိသလို ဘာမွမျဖစ္သလို ေနနုိင္တာလား။ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာယာလား။  ဘာမွမဆုိင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမစ္ေရစီးေတြ ရပ္တန္႕ကုန္တယ္။ သူမကေတာ့ ပန္းခင္းတဲ့လမ္းကို ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ျပီ။
ဒီတစ္နည္းမရရင္ ေနာက္တစ္နည္းေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ
လို႕ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို လက္နဲ႕ လာပုတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အထိအေတြ႕နဲ႕ အသံၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသက္ရွဴရေကာင္းမွန္း ျပန္လည္ သိျမင္လာခဲ့တယ္။ ကၽြႏ္ေတာ္ ေခတၱခဏေတာ့ ေသခဲ့ဖူးျပီ။ ေသဖူးသြားျပီ။ ဟိုးေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာ အခ်စ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္လို႕။ ရူးပါေပတယ္ ေကာင္ေလးရယ္လို႕မ်ား ေျပာေနသလား။

*

မိန္ရာသီမွာ သီခ်င္းသံေတြဟာ ေ၀းကြာေနဆဲ

ရင္းႏွီးခင္မင္ဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုေတာ့ သံုးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေရွးရိုးနည္းၾကီးပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူမနဲ႕ ရင္းႏွီးခင္မင္ဖို႕က အေရးၾကီးဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ သူမက စကားနည္းတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးတယ္။ ထက္ျမက္တယ္။ ေပါက္တတ္ကရေတြနဲ႕  ေရေလာင္း ေပါင္းသင္လို႕ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ရံဖန္ရံခါ ရီေ၀ေ၀ ေငးၾကည့္ ေနတတ္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀မ္းသာစရာ ကိစၥတစ္ခုပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေရေရရာရာမသိခဲ့ဘူး။  ညစဥ္ ညတိုင္း သူမ အေဆာင္ ေ၇ွ႕မွာ သီခ်င္းေတြ သြားသြား ဆိုမိတယ္။ ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ခန္းစလိုက္ကာေလးကို ကြယ္ျပီး ျမင္သာေအာင္ သူမက ေခ်ာင္းျပီး နားမေထာင္ဘူး။ ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ၀ရန္တာမွာ ထြက္ျပီး သူမ အားမေပးဘူး။ ၀တၳဳေတြ ထဲကလို သီခ်င္းလာဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူမက ေရဗူး လာမေပးဘူး။ စားစရာလာမေပးဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ တန္ျပန္သံကို ၾကားရမွာ ကၽြန္ေတာ့္ သစ္ပင္ေလးက ပန္းေတြပြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္၀န္းသီခ်င္းေလးေတြနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ပင္လံုး ေ၀ေပးေနမွာ ပါ။

*

မိႆရာသီကို အလြမ္းေတြ သိမ္းပိုက္လိုက္ၾကျပီ

ကမာၻေျမရဲ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက ျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ေႏြက ပူတာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ၇င္က ပူတာလား။ အိပ္မက္ေတြဟာ ေရငတ္ျပီးရင္း ငတ္။ နာရီ တံ မိနစ္တံ စကၠန္႕တံေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဖိစီးလို႕။ ဥၾသငွက္တို႕  အိမ္လည္လာကုန္ၾကျပီ။ ဘယ္အရပ္မွာ နတ္သမီးငယ္ ေတးဆိုေနသလဲ။ မျမင္နုိင္ျခင္း ေမာဟ နဲ႕ တပ္မက္လိုခ်င္ျခင္း ေလာဘတို႕ၾကား မွာ ကၽြန္ေတာ္ အေမာေဖာက္ေနျပီ။ အေဆာင္ျပတင္းေပါက္တို႕ ဖြင့္မယ့္ရက္။ မလြမ္းတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ကၽြႏ္ေတာ္က ငေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနရတာ ပင္ပန္းလာျပီ။ မခ်စ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အခ်စ္အေၾကာင္း စာဖြဲ႕ဖုိ႕  အရူးတစ္ေယာက္ လို ေတာင္းပန္ခယေနရတာ ပင္ပန္းလာျပီ။ မိုးေရစက္တို႕ေရ ဒီရင္ကို အျမန္လာ ေအးေစပါေတာ့။ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပဖို႕ တရား မ၀င္နုိင္ေသးေပမယ့္ ရူးရူးမက္မက္ လြမ္းေနရတာကိုေတာ့ သူမ ကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ သူမေကာ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲ။
တိမ္တိုက္တို႕ မရြာမဲ့ မိုးေရစက္ေတြ ထမ္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚမွာ မႈိင္းညႈိ႕ေနေလရဲ႕။

*

ကရကဋ္ရာသီ မွာ ရြာတဲ့ စကားလံုးေတြ

ပန္းေတြ အရမ္းလွတာပဲ
မင္းက ပိုလွပါတယ္
ေရေလးက ေအးေနတာပဲ
မင္း အျပံဳးက ပိုေအးပါတယ္
.... .... .....
အခ်စ္ ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ
မျမင္နုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ဘယ္လို ျမင္ရမလဲ
တစ္ခုခုေပါ့ ထင္ျမင္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
မရွိဘူး ရွိတယ္လို႕ကို ယံုလို႕မရတာ
ဒါဆို တစ္ေယာက္ေယာက္က ရွိတယ္လို႕ သက္ေသျပလာရင္ေရာ
အျခားသူေတြအတြက္ ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ တို႕အတြက္ကေတာ့
ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္တယ္
ကၽြန္မ ခ်စ္လို႕မရဘူး
ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္တယ္
ကၽြမ္မ မခ်စ္တတ္ဘူး
ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္တယ္
ကၽြန္မ ဘ၀မွာ အခ်စ္အတြက္ ေနရာမရွိဘူး
ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္ေနမွာပါ။

*

သိဟ္ရာသီမွာ အခ်ိဳ႕ မရဲရင့္နိုင္ခဲ့ၾကဘူး

ဘာေၾကာင့္ရယ္ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ မင္း ေတာင့္တလိုက္ပါ။ ကိုယ့္အစြမ္းနဲ႕ တတ္နိုင္တာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ မင္း ေတာင့္တလိုက္ပါ။ မင္း ဘ၀ရဲ႕ ေလွကားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တံတားပဲ ျဖစ္ျဖစ္။
ဘာေၾကာင့္ရယ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ မင္း ေတာင့္တလိုက္ပါ။ မင္း အတြက္ လူရႊင္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ျဖစ္ျဖစ္ပါ။
ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြဟာ အျခားတစ္ပါးမွာ မေပ်ာ္မရႊင္ ပြင့္ေ၀ေန၇တယ္။ မေၾကြခင္အထိ။ သူမ ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ နားလည္ဖို႕လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြႏ္ေတာ္ရဲ႕ အခ်စ္က သူမအတြက္ တစ္စံုတစ္ခုေတာင္ စိတ္မွာ မခံစားေစဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘေတြ မတက္ခ်င္ပါဘူး။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းေတြ မျဖစ္နုိင္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တတ္နုိင္သမွ် တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲခဲ့ရတယ္။ အခ်စ္ဟာ ဘယ္လိုလဲ။ အခုေတာ့ က်ိန္စာတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ ေန႕စြဲေတြမွာ မင္းမူနုိင္ၾကျပီေပါ့။ ခ်စ္သူရယ္..ျမင္ေတြ႕ခြင့္ေလးကိုပဲ ကုိယ္က အဖိုးမျဖတ္နုိင္ေအာင္ တန္ဖိုးထားေနတတ္တာပါ။ ေတးေတြ ခါးခဲ့ရင္လည္း ျပတင္းတံခါးကိုသာ ျဖည္းညင္းစြာ ပိတ္လိုက္ပါေတာ့။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရူးလိုက္ေတာ့မယ္။

*

ရာသီေတြဟာ ဘယ္လို သေဘာတရားေတြ ဘယ္လို ဓာတ္သတၱိေတြ နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားသလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သိျခင္းမွာ သူမနဲ႕ သူမ အိပ္မက္ေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အျခားတစ္ပါး ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ၇ာသီေတြ ၀တ္စံုသစ္ေတြနဲ႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ဟာ ဒီလိုပဲ ျပီးဆံုးသင့္သလား။ သူမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ျမင္နုိင္မႈေတြနဲ႕ အေ၀းဆံုးမွာ။ သူမ ေပ်ာ္ေနသလား။ သူမ ၀မ္းနည္းေနသလား။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ထူးျခားလင္းပြင့္မႈေလးေတာင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ အိပ္မက္လာမေပးခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႕ မလံုေလာက္ဘူး ဆိုလည္း ဒီအတုိင္းေလးပဲ ထားလိုက္ပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ က်ိန္စာကေန မျပယ္နိုင္ေသးပါဘူး။ အခ်စ္ဟာ နံနက္ခင္းတုိင္း ကၽြႏ္ေတာ့္ကို လာလာႏႈိးတယ္။ ညေနခ်ိန္တိုင္း ကၽြႏ္ေတာ့္ကို လာလာ ႏွိပ္စက္တယ္။ ညတုိင္ း ကၽြႏ္ေတာ့္ကို အိပ္မက္ေပးတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အခ်စ္ ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အျခားတစ္ပါး ဘာမွ မရွိေတာ့။ ႏွင္းေတြဟာ မိုးေခါင္ေခါင္ၾကီး ပူေလာင္စြာ က်ဆင္းလို႕။

* * *

မိုးအိမ္လူ
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ေလးဆယ့္ရွစ္မိနစ္

Friday, December 16, 2011

တံခါးေတြဟာ ပိတ္ေနတုန္း




မေန႕က ရြာတဲ့ မုိးလိုပါပဲ
     ဒီေန႕ ေဆာင္းလည္း ႏွင္း မစဲဘူး
            ေနသာခ်ိန္ဟာ နတ္ဆိုးတို႕လက္ထဲမွာ
                      ေသဆံုးႏွင့္ျပီလား
                               ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
                                           သူမ်ားက်က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆိုေစဦးေတာ့
                                                      ခဏတာေလး ပဲ ေႏြးေထြးခြင့္ရမယ္ဆိုရင္
                                                                                 ငါ ေကာက္ယူထားလိုက္မွာ
                                                                                                                    ေန
                                                                                                                    ျခည္
                                                                                                                     ေႏြး
                                                                                                                     ေတြ
                                                                                                                     ကို။

မိုးအိမ္လူ

ပန္းပြင့္ အယ္လ္ဘမ္ ( ၂ )




၁။ အားလံုးက အလင္း ဟု သတ္မွတ္ထားပါသည္။ ( အလင္းဟုသာ သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ျပီး မည္သူမွ် အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္   မေနခ်င္ၾက။ လိုခ်င္သည္ဟုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ တဆာဆာ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းတျပီး ရေအာင္မယူၾက။ )
၂။ ရာသီဥတု ။ ေနရာေဒသ။ အခ်ိန္ကာလ ။ ဘာဆိုဘာမွ ထိုအရာအတြက္ အေရးမၾကီးပါ။ အေရးၾကီးသည္မွာ ခံယူတတ္ဖုိ႕ပဲ ျဖစ္သည္။
၃။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္မက္ေတြ ေရငတ္တတ္လာတယ္။
၄။ ဘယ္ႏွနာရီရွိျပီလဲလို႕ ဗန္ဂိုးက ေမးတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္ ေျခာက္နာရီလို႕ ပီကာဆိုက ေျဖတယ္။ ဗန္ဂိုးက ပီကာဆိုရဲ႕ခ်ိဳးငွက္ကို ေသနတ္နဲ႕ ပစ္လိုက္တယ္။ သံလြင္ခက္ေလး ေျမေပၚ က်လို႕။
၅။ ခင္ဗ်ားေရာက္လာေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မလာေသးဘူး။ အျခား ဘယ္သူေတြပါေသးလဲ လို႕ ခင္ဗ်ားကေမးေတာ့ ဒါရိုက္တာက ေမတၱာတရားပဲ ပါတာပါ။ သူက ဒီလိုပဲ ေနာက္က်တတ္တယ္ေလ လို႕ ေျဖတယ္။
၆။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ လား။ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာ။ မျဖစ္ခ်င္လည္း မျဖစ္နုိင္ဘူးေပါ့။ ဒါက စာဖတ္သူ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ ကိစၥ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ စာဖတ္သူကို ႏွိပ္စက္လာတာ ၾကာျပီမဟုတ္လားလို႕ စာေရးဆရာက ေျပာတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ အားလံုး အမွတ္တစ္ခုမွာ လာဆံုသင့္တာ။
၇။ ေမးခြန္းေဟာင္းၾကီးနဲ႕ပဲ သူတို႕ ဂ်ာလည္ရိုက္ေနေတာ့တယ္။ အႏုပညာဆိုတာ ဘာလဲတဲ့။
၈။ ပန္းေတြေလ ပြင့္လိုက္တာ ကမာၻၾကီးေတာင္ မူးသြားတယ္။
၉။ အလင္းေတြဟာ တစ္ေနရာရာမွာ အျမဲတမ္း လင္းထင္းေနတာပါ။ ဘယ္သူမွ မျမင္ၾကဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတယ္။
၁၀။  ေမေမေတြဟာ ရာသက္ပန္ ရနံ႕သင္းတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ။ ေဖေဖေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မျငိမ္းတဲ့ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ေတြ။ မိသားစုေတြဟာ ဘယ္လိုသားရဲေတြမွ မေႏွာက္ယွက္နုိင္တဲ့ အလံုျခံဳဆံုး နန္းေတာ္ေတြ။
၁၁။ မယံုၾကည္ခဲ့ၾကဘူး။ သူဟာ သူ႕အတၱထက္ ေက်ာ္လြန္ျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မယံုၾကည္ရဲခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့။
၁၂။ တစ္ေယာက္တည္းရယ္။
၁၃။ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္ အထီးက်န္ ေမွာင္မိုက္လို႕။
၁၄။ ခ်စ္သူရဲ႕ အိပ္မက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ဖူးပြင့္လို႕။
၁၅။ သူတို႕ ေတးေတြ သီၾကတယ္။ သူတို႕ ကဗ်ာေတြ စပ္ၾကတယ္။ သူတို႕ တတ္စြမ္းသမွ် လင္းထင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္။
၁၆။ ေန ဟာ ကြယ္ခဲ့ျပီ။ သကၠရာဇ္ေတြ ေျမာက္ျမားစြာ။
၁၇။ မင္း ေကာ္ဖီၾကိဳက္လား လို႕ ခင္ဗ်ားက သူ႕ကို ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက သူ႕ကို လက္ဘက္ရည္တုိက္တယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္တဲ့ လြဲေခ်ာ္မႈလား။
၁၈။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ စိတ္လိုလက္ရ ရူးခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
၁၉။ ဘ၀ ဟာ အင္ဂ်င္က်ေနတဲ့ ယာဥ္တစ္ခုလို ။ စၾကာ၀ဠာမွာ ခင္ဗ်ား ပိုင္တဲ့ ျဂိဳဟ္ ရွိလို႕လား။
၂၀။ သံမဏိ မာနေတြပါ။ သူသာ ဒီကဗ်ာ မေရးခဲ့ရင္ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ပုန္ကန္သူလို႕ သတ္မွတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခက္တာက သူက အႏုပညာသမားေလ။ ကဗ်ာေရးသူမွ မဟုတ္တာ။
၂၁။ ေမေမ့ရဲ႕ ပန္းဥယ်ာဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ပြင့္လိုက္ခ်င္တာ။ အခုေတာ့ ည တာေတြသာ ရွည္လို႕။
၂၂။ ဘယ္သူ ယံုခဲ့မလဲ။ ဒီလို သိုးငယ္ေလးေတြ ေျမေခြး ျဖစ္သြားတာကို။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား လက္တစ္ဖက္ ပါသြားျပီမလား။ ခင္ဗ်ား ႏွလံုးသားေတာင္ အခုထိ ေသြးေလေျခာက္ျခားတုန္း။
၂၃။ ဘယ္အရပ္ေဒသရယ္လို႕ မရွိဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားသာ အလင္းကို ေတာင့္တရင္ အလင္း က ခင္ဗ်ားနဲ႕ ေ၀းေ၀းမွာ ေနေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
၂၄။ သူလည္း ဒီလိုနဲ႕ သင္းကြဲ ျဖစ္ခဲ့တာ။
၂၅။ ကဗ်ာေတြေတာ့ ေရးေနတာပဲ။ စာေတြေတာ့ ေရးေနတာပဲ။ ၾကယ္တစ္စင္းမွ မေၾကြေသးဘူး။
၂၆။ ခ်စ္သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလင္းတစ္စ ပီသ ခဲ့တာပါ။
၂၇။ အလင္းေယာင္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြ အလင္းေယာင္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြ။
၂၈ေ။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်တဲ့အထိ ျမစ္ေရကို ဆန္တက္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ စုန္ေရကသာ ...။
၂၉။ ဘယ္သူမွ မေျပာလဲ ခင္ဗ်ားဟာ လူ႕သမိုင္းမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာပါ။ ဘာအတြက္နဲ႕မ်ား စိတ္ရုိင္းေတြ လႈိင္းထန္ေနရတာလဲ။
၃၀။ ဒီလိုပါပဲ။ ညတိုင္း ညတုိင္း အရက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လာလာမူးတယ္။
၃၁။ ေလေျပေတြဟာ အခ်ိန္မွန္ ေရာက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ သူက သာ နုိးထဖို႕ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့တာ။
၃၂။ အေမွာင္ဟုသာ ေျပာေနၾကသည္။ အလင္းကို မရွာၾက။ ဤသို႕ျဖင့္ ဘုရားသခင္သည္ လူသားတို႕ႏွင့္ ေ၀းသထက္ ေ၀းလာခဲ့သည္။
၃၃။ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပဖို႕ ခက္ခဲလာေသာ အရာမ်ားထဲတြင္ ေမတၱာတရားလည္း ပါ၀င္လာခဲ့သည္။
၃၄။ ဤသကၠရာဇ္မွ စ၍ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး ေမွာင္မိုက္ဖုိ႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကျပီ။
၃၅။ သတင္းစကားမ်ား ၾကားရသည္မွာ မေကာင္းလွ။
၃၆။ သူ ငိုင္ေတြေနသည္။
၃၇။ ခင္ဗ်ား ျပင္ဆင္ခ်င္ေနျပီ။
၁။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနျပီ။


*  *  *

မိုးအိမ္လူ
၁၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ေလးဆယ့္ေျခာက္မိနစ္

Thursday, December 15, 2011

ဗ်ည္းသံ သရသံေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ၀တၳဳ


ကၽြန္ေတာ့္ နား ထဲကို အသံေတြ ၀င္မလာတာၾကာျပီ။ နားထဲ တစ္ခုခု ၀င္သြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ နားထဲက အဂၤါတစ္ခုခု ပ်က္စီးသြားတာ လား မေသခ်ာဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ နားထဲကို အသံေတြ အရင္လို ၀င္မလာေတာ့ဘူး။ သီခ်င္းလည္း နားေထာင္လို႕မရေတာ့ဘူး။ လူေတြရဲ႕ စကားသံကို လည္း ေကာင္းေကာင္းမၾကားရေတာ့ဘူး။ စကားသံေတြမၾကားဘဲ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ ဒီေတာ့ ေျပာရ ဆိုရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ သူတို႕ကို စာရြက္နဲ႕ ေရးခိုင္းျပီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူမႈဆက္ဆံေရးကို လည္ပတ္ေနေစရတယ္။ နားအထူးကု ဆီသြားျပဖို႕ ျပင္ေနတာလည္း ၾကာျပီ။ အလုပ္ေတြက လည္း မပ်က္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာျပီး ေနာက္ေန႕ မနက္ကတညး္က ဆိုပါေတာ့။ သူကလည္း အထူးကုဆီ သြားျပဖုိ႕ ေျပာေနတာ ၾကာျပီမဟုတ္လား။ သူ႕စကားကို နားမေထာင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ကကို အလုပ္ေတြက ရႈပ္ေနတာေလ။ အလုပ္ေတြက ရႈပ္ဆို တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ၀တၳဳ ႏွစ္အုပ္ ကုန္ေအာင္ ဖတ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတယ္မဟုတ္လား။ ညကေတာ့ လ သာေသးတယ္။ ဒီေန႕ ည သာမသာေတာ့ မသိဘူး။ သူ က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ျပီး ၀တၳဳထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ ဒီအခ်ိန္ဆို သူ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စာဖတ္တဲ့ အခ်ိန္ေလ။ မနက္ျဖန္မွ မသက္သာရင္ ဆရာ၀န္ သြားျပဖို႕ ၾကံထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပင္မွာေနရတာ ေအးလာတာနဲ႕ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။
မနက္ျဖန္ သြားမယ္မလား
သူက စာဖတ္ရင္းကေန လွမ္းေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမၾကားဘူး။ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးပဲ ၾကားတာ။ ဘာမွ ျပန္မေျပာခ်င္လို႕ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တာ။ စိတ္ညစ္ပါတယ္။
*
အရိပ္က ကၽြန္ေတာ္ဆီကေန ေပ်ာက္သြားတာ ရင္နင့္ေအာင္ ရဲ႕ ပံုရိပ္ မွန္ထဲကေန ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေန႕ကတည္းကပဲ။ အစကေတာ့ သူ မသိပါဘူး။ မေန႕က ခင္ဗ်ားနဲ႕ ေတြ႕မွ စကားစပ္မိရင္း အတူတူ အရိပ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာေပါ့လုိ႕ ဆိုတာ။ ရင္နင့္ေအာင္ကေတာ့ သူ႕အရိပ္ကို ျပန္လာေစခ်င္ပံုမရဘူး။ သူလည္း အရိပ္ကို ျပန္မလာေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ မတူဘူး။ ရင္နင့္ေအာင္က သူနဲ႕ဘ၀တူ အဘိုးၾကီး ေျပာလို႕ ေသမွာေၾကာက္ျပီး မလာေစခ်င္တာ။ သူကေတာ့ ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္ေနတဲ့ သူ႕အရိပ္ေတြကို စိတ္ပ်က္ျပီး ျပန္မလာေစခ်င္တာ။ ည ည အိပ္မေပ်ာ္တာလည္း ၾကာျပီမဟုတ္လား။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ အခ်စ္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဦးမွ ဆိုျပီး ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ၀တၳဳထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႕ ျပံဳးေပ်ာ္လို႕။ ခက္တာက သူက ေက်ာင္းကို ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ပညာေရးစနစ္ကို မၾကိဳက္လို႕တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ကေတာ့ ဆက္တက္ေစခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ဒီမွာဒါတက္မွ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္လား။ သူကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကို အယံုအၾကည္မရွိဘူးတဲ့။ သူ႕၀တၳဳထဲမွာေတာ့ သူက မင္းသားပဲေလ။  သူ ေက်ာင္းဆက္မတက္လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႕ဘ၀က ေနျခည္ျဖာမွာပဲ မဟုတ္လား။ ပူပင္စရာ သိပ္မွ မရွိဘဲ။
အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်
သူက ျငင္းတာ။ ဘာလို႕လဲ လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးေတာ့
ကၽြႏ္ေတာ္ ၀တၳဳထဲမွာမို႕ ေက်ာင္းဆက္မတက္တာမဟုတ္ဘူး။ အျပင္မွာဆိုလည္း တက္မွာမဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မယံုဘူး။
မျဖစ္နုိင္ပါဘူးကြာ လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီဘြဲ႕ေတြရေတာ့ေကာ ဘယ္ကုမၸဏီက အလြယ္တကူ အလုပ္ေပးလို႕လဲ ။ တဲ့ သူက ျပန္ေမးတယ္။
အဲ့ဒါေတာ့ ကိုယ္လည္း မသိဘူးေလ။ သူတို႕ၾကိဳက္ရင္ ေပးမွာေပါ့။ လို႕ ကၽြႏ္ေတာ္ က ျပန္ေျပာေတာ့ သူက ရယ္တယ္။
ထားပါဗ်ာ။ ေကာင္မေလးကို သြားၾကိဳရဦးမွာ ။ ေနာက္မွ ဆက္ေျပာတာေပါ့ ။ ဆိုျပီး လစ္သြားတယ္။
ကၽြႏ္ေတာ္လည္း စိတ္ရွည္သည္းခံျပီး ၀တၳဳ ဆံုးတဲ့အထိ ဆက္ဖတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
*
ထံုးစံအတုိင္းဆို ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ ေပ်ာ္ေနရမွာ။ ဒီေန႕ လခ ထုတ္ရက္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြးေတြအကုန္ဆပ္လိုက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ငါးေထာင္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘာတတ္နုိင္မွာလဲ။ ထံုးစံအတုိင္းပဲ ကိုယ့္အခန္းကို ျပန္ျပီး အိပ္ရံုရွိတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားက ၾကိဳေရာက္ႏွင့္ ေနတယ္။ ရင္နင့္ေအာင္ၾကီးလည္း ပါတယ္။ သူတို႕က ၀ိုင္းဖြဲ႕မလို႕တဲ့။ မနက္ျဖန္လည္း အလုပ္ေတြ နားတယ္ဆိုေတာ့ ဒီည ေတာ့ ကြဲခ်င္သလိုကြဲ ပါေစ ခ်ၾကမယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မထူးဘူးဆိုျပီး ခ်ဗ်ာလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ မွ တစ္ျပားမွ မကုန္တာ။ သူတို႕က အကုန္၀ယ္လာတာကို။ ေအးေဆးေပါ့။
ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ ေရလွ်ံတုန္းေပါ့ ဟုတ္လားလို႕
ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ရင္နင့္ေအာင္ၾကီးက မုတ္ဆိတ္ေမႊးၾကီး ဆြဲပြတ္ရင္း
ဟဲဟဲ ကိုယ္တုိ႕က အသံုးအစြဲ စီစစ္တယ္ေလကြာ ။ သူမ်ားလို ဒါဆိုဒါပဲ လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေဘးေပါက္လည္း ရွာေသးတာ မဟုတ္လား လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖဲ့ရင္း ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္ရံုပဲ ရယ္နုိင္တယ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ကိုေကာ ေခၚဦးမလားလို႕ ခင္ဗ်ားက ေမးေတာ့ ဒီလ ူ ဒီအခ်ိန္ဆို အြန္လုိင္းမွာက်ဴေနေလာက္ျပီ ေခၚမေနနဲ႕ ရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ကၽြႏ္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲ့ဒီလူက က်ဴေနတာပဲ အားတုိင္း။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူလည္း အလုပ္က ျပန္လာတယ္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ရုပ္နဲ႕။
ဘယ္လိုလဲ ငါ့ေကာင္ရ။ လူပဲ က်န္ပါေတာ့လား ။
လို႕ ရင္နင့္ေအာင္က ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေမးတယ္။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ လူေတြက ေတာ္ေတာ္မေကာင္းတာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႕က ၀ိုင္းမလို႕လား။
လို႕ သူက ေမးတယ္။ ေအး လို႕ ကၽြႏ္ေတာ္က ေျဖျပီး
လာေလကြာ။ တစ္ခါတည္း ၀ိုင္းလိုက္ေလ။ လို႕ ဖိတ္လိုက္တယ္။
ခဏေနဦးဗ်ာ။ ဒီေလာက္နဲ႕ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ သြား ဆြဲလိုက္ဦးမယ္။ ရိကၡာ ျပည့္ေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ် ဆြဲနုိင္တာေပါ့
ကၽြႏ္ေတာ္တို႕လည္း သေဘာတူလိုက္တယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတ္ာတို႕ မိုးလင္းအထိ ၀ုိင္းမပ်က္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး လမ္းခြဲတဲ့ ေနရာက
ေဘဂ်င္း လမ္းမၾကီးမွာ။
*
စိတ္က်ေရာဂါဆိုတာမ်ိဳးက ကုဖို႕ လြယ္မလိုလိုနဲ႕ မလြယ္ဘူး။ ေရာဂါထတဲ့အ ခ်ိန္မ်ားဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မေသမိေအာင္ မနည္း ၾကိဳးစားေနရတယ္။ မနက္ကပဲ မင္းယုမာန္လာေသးတာ။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေမးျပီး အေၾကာင္းအရင္းသိသြားေတာ့ သူနဲ႕ ရင္းနီးတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆီညႊန္တယ္။ ဆရာ၀န္နာမည္ၾကားျပီး သြားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေဒါက္တာအျဖဴေလးတဲ့။ အခုအခ်ိန္မွာ အျဖဴနဲ႕ ပတ္သက္တာ ဘာမွကို မၾကားခ်င္တာ။ အခုအခ်ိန္မွာ အရာရာဟာနက္ေန ေမွာင္ေနတာကို။ လင္းတဲ့ ျဖဴတဲ့ ေနရာဆို စကားဆို ၾကားကို မၾကားခ်င္တာ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ ္ဒီေရာဂါကို ကုဖို႕ ၾကိဳးစားရမယ္။ ေရရွည္ဆိုရင္ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား။ အစစအရာရာ အဆင္မေျပ မႈေတြက အခ်ိန္တုိင္း ျပတ္တယ္မွ မရွိဘဲ။ ေျဖရွင္းဖို႕လည္း မတတ္နုိင္ဘူး။ ကိုယ္ကပဲ ညံ့တာလား။ ကိုယ္ညံ့တာပဲ ျဖစ္မွာပါေလ။ အဲဒီလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့တယ္လို႕ ေတြးေတြးေနတာကို က စိတ္က်ေရာဂါ ျဖစ္ေနတာပဲလို႕ ဗင္းဆင့္က ေျပာေနတာ ခဏခဏ ။ မတတ္နုိင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွ ည့ံတယ္ မသတ္မွတ္ရင္ ဘယ္သူ႕ကို သြားသတ္မွတ္ရမွာလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္ကလြဲျပီး က်န္တဲ့သူေတြ မည့ံၾက ဘူးဆိုတာပဲ။မနက္မိုးလင္းရင္ေတာ့ မိုးမရြာပါေစနဲ႕ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ မုိးရြာရင္ ေရာဂါက ပိုဆိုးခ်င္တယ္။ အခုေတာင္ ႏွင္းမိုးေတြ ေဖြးလို႕။
*
ကၽြန္ေတာ္ ေသ ေတာ့ ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း အကုန္လံုး အလုပ္ကိုယ္စီ သြားေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေသ တာကို အရင္ဆံုး စ ေတြ႕တာက ၾကိဳးမဲ့ ဆိုတဲ့ ဂ်စ္ကန္ကန္ ေကာင္မေလးနဲ႕ တေယာဆိုတဲ့ အူတူတူ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြက မိုဘာက ကဗ်ာဆရာမေတြ စုျပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲ လုပ္မွာမို႕ လာဖိတ္တာ။ သူမတို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ေသတာ ျမင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားရွာၾကတာ။ အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႕ကို လွမ္းေခၚ ။ ခင္ဗ်ားတို႕ ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္အေလာင္း ကို လွလွပပ ျပင္ေပးၾကလို႕ ကၽြႏ္ေတာ့္အေလာင္းေလး ၾကည့္လို႕ေကာင္းသြားတာကလား။ အစက ကၽြႏ္ေတာ္က နံရံမီျပီး စဥ္းစားခန္း၀င္ေနတာကို။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ဘယ္လို ေသသြားမွန္းမသိလိုက္ပါဘူး။ မင္းယုမာန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေလာင္းၾကည့္ျပီး ငမိုးရိပ္ေတာ့ ၀ိဥာဥ္ျမိဳ႕ေတာ္ ေရာက္ေနေလာက္ျပီ လို႕ ေျပာတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက အေရးထဲမွာ ဆိုတဲ့ မ်က္ေစာင္းေတြ ၀ိုင္းထိုးၾကလို ငတိ ျငိမ္သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ကၽြႏ္ေတာ့္အေလာင္းေဘး ပတ္ပတ္လည္ ထုိင္ျပီး ငိုင္ေတြေတြၾကီးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ၾကည့္ျပီး ငိုင္ေတြေတြၾကီးျဖစ္လို႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီ၀တၳဳထဲကေန ထြက္ခ်င္ေနျပီ။ အသက္ရွဴရတာမမိုက္ဘူး။ သူကေတာ့ ေျပာတယ္။
မိုးအိမ္က သူ႕၀တၳဳကို သူ႕ဘာသာ သိမ္းသြားတာပဲ တဲ့။
မထင္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ေတာ့္၀တၳဳကို ကၽြန္ေတာ ္ဘယ္လိုသိမ္းလိုက္သလဲ ။ ကၽြႏ္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေရေရရာရာ မသိဘူး။ ၀တၳဳက တကယ္ကု ိ သိမ္းသလား မသိမ္းသလား။ မသိျပန္ဘူး။ ရင္နင့္ေအာင္ကေတာ့ နာေရးကူညီမႈ အသင္းကို လွမ္းဖုန္းဆက္ေနတယ္။ အမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ကေတာ့ မ်က္ရည္ေလး စိုတိစိုတိေပါ့။ ကၽြႏ္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ေခၚျပီး လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ထြက္ခဲ့တယ္။
၀တၳဳကို ဒီအတုိင္း ထားခဲ့မွာလား လို႕ သူက ေမးေနေသးတယ္။
*
ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဒီလုိေရးရင္ ၾကိဳက္ပါ့မလား မသိဘူး။ ေနဦးဗ်။ ကၽြႏ္ေတာ္ ဒီ၀တၳဳအတြက္ မွတ္ခ်က္ေရးရဦးမယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြႏ္ေတာ့္ကို ေသြးတိုးစမ္းေနေသာ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္က ေသြးတိုးစမ္းေနေသာ အႏုပညာဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ထားေသာ အရာတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးသား ဖန္တီးလုိက္ပါသည္။ ျဖစ္သလား မျဖစ္သလား။ စစ္သလား မစစ္သလား။ ပညာရွင္မ်ား ဆံုးျဖတ္ေစခ်င္သည္။ အတတ္နုိင္ဆံုး မျငိတြယ္ေအာင္။ မေသြဖီေအာင္။ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားေအာင္။ စစ္မွန္ေအာင္ ကၽြႏ္ေတာ္ ၾကိဳးစား ထားပါသည္။ ဤ၀တၳဳသည္ ဗမာ ဗုဒၶ ျမန္မာ လူမ်ိဳးစစ္စစ္ မိုးအိမ္လူ ကိုယ္တုိင္ ေရးသားေသာ ျမန္မာ၀တၳဳတို စစ္စစ္ျဖစ္ပါသည္။
လက္ခံျခင္း လက္မခံျခင္းသည္ သင္။ သူ။ ခင္ဗ်ား။ ၏ တစ္ကိုယ္ေရလြတ္လပ္ခြင့္ျဖစ္သည္။ အႏုပညာသည္ လြတ္လပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေပ်ာ္တမ္း ( ရင္နင့္ေအာင္စကား ငွားေျပာရလွ်င္ ) ေဖ်ာ္ေျဖေရး သမားမဟုတ္။ အေပ်ာ္တမ္းစာေရးသူမဟုတ္ပါ။ စာေပ ဟူေသာ အႏုပညာကို အႏုပညာမည္ေအာင္ အတတ္နုိင္ဆံုး ၾကိဳးပမ္းေနသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ရည္းစားစာ ေရးသူမဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာေရးသူ ျဖစ္ပါသည္။ စာစီစာကံုး ေရးသူ မဟုတ္ပါ။ အက္ေဆး ေရးသူ ျဖစ္ပါသည္။ ပံုျပင္ ေျပာသူ မဟုတ္ပါ။ ၀တၳဳ ေရးသူ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးေသာ အႏုပညာသည္ အႏုပညာျဖစ္သည္ မျဖစ္သည္ ဆိုေသာ ကိစၥတြင္ သင္။သူ။ ခင္ဗ်ား။ သည္လည္း အေရးပါေသာ ေနရာတြင္ ပါ၀င္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သင္။သူ။ခင္ဗ်ား။ ၏ သေဘာထားႏွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကၽြႏ္ေတာ္ ေလးစားပါသည္။ ဆက္လက္၍ ေျပာဆိုရမည္ဆိုလွ်င္ ဤ၀တၳဳတိုသည္ ၀တၳဳတို စစ္စစ္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြႏ္ေတာ့္ မွတ္ခ်က္ဖတ္ျပီးေတာ့ သူက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။
အလိမ္အညာေတြခ်ည္းပဲ တဲ့။
ခင္ဗ်ားကလည္း ေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံလိုက္ေသးတယ္။
မေမ့နဲ႕ေလ။ ဒီေန႕က ဆယ့္သံုးရက္ ေသာၾကာေန႕။
* * *
မိုးအိမ္လူ
၁၅ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ငါးဆယ့္ေျခာက္မိနစ္

Idea Magazine , May 2012 Issue

Tuesday, December 13, 2011

အႏုပညာကို မယံုၾကည္ဘူးဆိုရင္ ဒီကဗ်ာ/စကားေျပ ကို ဖတ္သင့္တယ္



ကမာၻဦးသူရဲေကာင္းတို႕ စစ္၀တ္တန္ဆာတို႕ ျပင္ၾကျပီ။ မုန္းတိုင္းသံတို႕ သည္းသည္းထန္ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ ဘာအတြက္ပါလဲ။ ဘာအတြက္ သူရဲေကာင္းတို႕ စစ္ျပင္ေနၾကပါသလဲ။ တိမ္တိုက္ကိုယ္စီ ႏွင့္ ႏွင္ခဲ့ရေသာ ဒီခရီးလမ္းမွာ ဘယ္သူ႕တိမ္တိုက္က မိုး အရြာဆံုးလဲ။ လျပည့္ညတုိင္း လေရာင္ကို အျပည့္အ၀ ေသာက္ခြင့္ မရသူသည္ ဘယ္သူပါလဲ။ စကားလံုးမ်ား ေပါင္ခ်ိန္တက္ေနျပီ။ ေသနတ္ထဲက က်ည္ဆံကို ျပန္ထုတ္ထားဖို႕ ေကာင္းသည္။ အခုေတာ့။ အေရးအသားမ်ား သည္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုအတြင္း ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ မေနနုိင္ၾကေသး။ သူရဲေကာင္းတို႕ စစ္ျပင္ေနၾကသည္။ ဘာအတြက္ပါလဲ။ ယေန႕သည္ ႏွင္းဆီသကၠရာဇ္၏ အေတာက္ပဆံုးေသာ လျပည့္ေန႕ တစ္ေန႕ ျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္။ လျပည့္ည တစ္ည ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ အတၱမ်ားကို စိတ္ၾကိဳက္ေဖာ္ေဆာင္ၾကပါ။ လမ္းမေကာင္းလွ်င္ လမ္းေဟာင္းအတုိင္းသြားပါ။ လမ္းေဟာင္းၾကီးက ပ်င္းစရာၾကီးပါဟု ဆိုလွ်င္ လမ္းသစ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ေဖာက္ပါ။ လမ္းသစ္ေဖာက္သူမ်ားအား ေျပာင္ေလွာင္ ျပက္၇ယ္ျပဳျခင္း မလုပ္ရ။
@
အသည္းငယ္သူတို႕ အခ်စ္၏ အရိပ္၀ယ္ နားခိုေနၾကသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဤရနံ႕ေဟာင္းမ်ားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနဦးမွာလဲ။ ေနာက္ခံ ပိတ္ကား လဲပါေတာ့မည္။ စကားေျပ..ကဗ်ာ။ စကားေျပအေရးအသားကဗ်ာ။ စကားေျပ...အေရးအသား ...ကဗ်ာ။ လစ္ဟသြားေသာ အပိုင္းအဆစ္ေလးသည္ မည္မွ်ပင္ ေသးငယ္သည္ ဆိုေစ အႏုပညာျဖစ္သည္။ ပင္ပန္းလွသည္။ ခံစားခ်က္မ်ား အေငြ႕ပ်ံကုန္ၾကျပီ။ ေရးသူ ကဗ်ာ ဖတ္သူ။ ထုိသံုးပါး ျပည့္စံုမွ အႏုပညာမည္ပါသည္။ တစ္ခုတည္းႏွင့္ ဘာမွျဖစ္မလာ။ ႏွစ္ခုတည္းႏွင့္လည္း ဘာမွျဖစ္မလာ။ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ ဖတ္သူကို ထည့္မတြက္ၾကသနည္း။ အသံေတြ ဆူညံလွသည္။ အခ်ိဳ႕ ေပါက္ကြဲၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ျပန္လည္ ေပါက္ကြဲၾကသည္။  ေရာင္စံု မီးပန္းမ်ား တေဖာင္းေဖာင္း ထေပါက္ၾကသည္။ အမွန္တရားသည္ ဘာပါလဲ။ ဘာအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မုိးအိမ္လူ စာေတြ ေရးေနပါသလဲ။ ဘာလို႕ စာေတြကို သူမ်ားေတြကို လိုက္ျပေနပါသလဲ။ လိုက္ျပဖို႕ ေရးတာလား။ လိုက္မျပဘဲ ဒီအတုိင္းေ ရးေနရင္ေကာ မျဖစ္ဘူးလား။ ဘာအတြက္ စာေတြ ေရးေနတာလဲ။ ဘာအတြက္ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတာလဲ။ ဆင္ျခင္ျခင္း၏ စည္း၀ိုင္းထဲသို႕  အႏုပညာသမားဟု ေခၚဆုိ ခံယူသူမ်ား တစ္ေယာက္မွ ေရာက္မလာၾကပါ။ အႏုပညာသမားဟူသည္ လူ ႏွင့္ အရူးၾကားက စည္မ်ဥ္းေပၚတြင္ တက္ထုိင္ေနေသာ သူမ်ား ျဖစ္သည္။ လက္မခံခ်င္ဘူးလား။ လက္မခံခ်င္လွ်င္ လက္မခံပါဟုပဲ ေျပာခဲ့ပါ။ အျခား မီးပန္းမ်ား မေဖာက္ခဲ့ပါႏွင့္။ ဆူညံသံမ်ားကို မၾကိဳက္လွပါ။
@
၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေလာက္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႕ လူငယ္ေတြ ေလးလံုးစပ္ ကာရန္မ်ား၏ ပိတ္ေလွာင္ တင္းက်ပ္မႈ စည္းမ်ဥ္းမ်ားေအာက္တြင္ အသက္ရွဴက်ပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕ ေတာ္လွန္ပံုကန္ၾကသည္။ ကာရန္မ်ား ျဖဳတ္ပစ္သည္။ က်စ္လစ္သိပ္သည္းေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမ်ား ေရးစပ္ၾကသည္။ နိမိတ္ပံုမ်ား သေကၤတမ်ား ဥပမာမ်ား စသျဖင့္တို႕ျဖင့္ ကာရန္မ်ားကို တုိက္ဖ်က္ခဲ့ၾကသည္။ ဘ၀၏ အဆင္မေျပမႈမ်ား မျပည့္စံုမႈမ်ား နာက်ည္းမႈမ်ား ကို အလံုးအရင္းႏွင့္ ခံစားေရးဖြဲ႕ခဲ့ၾကသည္။  ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ေဇယ်ာလင္း တို႕ တစ္သိုက္ နိမိတ္ပံုမ်ားျဖင့္ တင္းက်ပ္ေနေသာစကားလံုးမ်ား နာက်င္မႈ စကားလံုးမ်ား ၾကားတြင္ အသက္ရွဴက်ပ္ခဲ့ျပန္သည္။ ကဗ်ာမ်ားကိ ုလိုင္းအျပည္စီသည္။ ကဗ်ာ၏ အေၾကာင္းအရာကို ဖ်က္ပစ္သည္။ ရင္ႏွင့္ ခံစား၍ ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစား၍ ကဗ်ာမ်ားကို မေရးစပ္ခ်င္ေတာ့။ ပင္ပန္းလွသည္။ ေမာပန္းလွသည္။ အရာရာအားလံုးကို အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ပစ္သည္။ အပိုင္းအစမ်ားစြာကို ဆက္စပ္ပစ္သည္။ လမ္းမွာ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ရေသာ ေဆာင္ပုဒ္မ်ား သတိေပးတာျမစ္ခ်က္မ်ား ၾကားေနရေသာ စကားမ်ား ဘန္းစကားမ်ား ျမင္ေနရေသာ ေခတ္ေပၚ နည္းပညာပစၥည္မ်ား ေခတ္ေပၚ ေရာဂါမ်ား ေဆး၀ါးမ်ား ထုိအ၇ာမ်ားကို ကဗ်ာမ်ားကို ထည့္သြင္း အသံုးျပဳလာၾကသည္။ သူတို႕အတြက္ ဒါသည္ပင္ လူသားတို႕၏ ေန႕စဥ္ဘ၀။ အရာအားလံုးသည္ ျပဳလုပ္ျခင္း ခံထားရသည္ ။ အစရွိသျဖင့္ ျမစ္ခြဲေပါင္းစံုျဖင့္ ေရစီးေတြ ၾကမ္းေနဆဲ။ မသိလွ်င္ဘာမွမဟုတ္ပါ။ သိလွ်င္ ရူးခ်င္စဖြယ္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဒါေတြက ဘာအတြက္လဲ။
@
မနက္ျဖန္။ အခ်ိန္။ ေသဆံုးျခင္း မိုးစက္မ်ား။ အိပ္မက္ေတြေပါ့။ ခရမ္းရင့္ရင့္ တိမ္တိုက္မ်ား အုပ္လိုက္။ သိုးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ျဖဴစင္မႈေတြထဲ။ ကမာၻဟာ ငါ့ကို အေသသတ္။ ကဒါဖီရဲ႕ သားငယ္။ မိုဘာဟုေခၚေသာ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အက်ီ။ ေမွာ္ဆရာဟာ။ စိတၱဇ။ ဗိုင္းရပ္စ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ကိုက္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႕။ မိုးလံုးမႈိင္း ျပီးေတာ့။ ကြန္နက္ရွင္ စလိုးေနလို႕။ ဒုန္း။ ဒုတ္။ ဒုတ္။ ၀ိဥာဥ္ျပန္၀င္လာလာ။ ေရ ။ ေရ။ ဘယ္မွာလဲ။ အခ်ိန္ေကာ။ ႏွင္းေႏွာင္းရာသီဦး၏ ငွက္ကေလး။ ဂြမ္းတယ္။ ငနီေတြ မ်ားမ်ားလာမွေတာ့။ ပိတ္ပစ္လိုက္။ ဒီပိုစ့္ကို ဖ်က္။ အဖ်က္ေတြ။ ဘင္လာဒင္ေတြ။ ကဒါဖီေတြ။ အယ္လ္ကိုင္းဒါးေတြ ။ စစ္ေသြးၾကြရဲ႕ သမီးေလးခဗ်ာ။ ငုိတဲ့အခါ အျပံဳးဟာ။ ေသခ်င္ေသလိုက္။ ဒါဟာ စကားေျပ။ မဟုတ္။ ကဗ်ာ။ မဟုတ္။ ဘာမွမဟုတ္။ စိတ္ထဲ ခံစားရသလို။ မီးလို ေအာ္ဟစ္လိုက္။
@  @  @
မိုးအိမ္လူ
၁၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ငါးဆယ့္ေလးမိနစ္

အခ်စ္ဟုတ္လား ေမာင္ေရခ်မ္းကို လာမယွဥ္နဲ႕ သီခ်င္းအသစ္ရသြားတယ္





ႏွင္းဆီေတြလား စံပယ္ေတြလား ခေရေတြလား နက္ရႈိင္းလွတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႕ လွ်ာအရိုးမရွိ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ျခင္းေတြနဲ႕ ဆံႏြယ္ေလးေတြဟာ ပစၥဳပၸန္ေတြ ကို အေသရစ္ခ်ည္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ျပီး ဆြဲႏႈတ္သြားသမွ်  အျပစ္မျမင္ပါဘူး သီခ်င္းနဲ႕ပဲ စားေမးပြဲေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ေဒါင္း အေဖအေမ မ်က္ရည္လည္း မကယ္နိုင္ ညည  မအိပ္ မေန ဒိုင္ယာရီ ဆိုလား ေန႕စဥ္ မွတ္တမ္းဆိုလား ထဲမွာ လွတယ္ ပ တယ္လို႕ လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ စကားလံုးေတြ ထိတယ္ မိတယ္လို႕ လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ စကားလံုးေတြ ေမာ္ဒန္ေတြမသိဘူး ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ေတြ မသိဘူး တာရာမင္းေ၀ ေသသလား ရွင္သလား မသိဘူး မင္းခိုက္စိုးစံ ဆရာ၀န္လား စာေရးဆရာလား မသိဘူး အမုိက္စားလို႕ ထင္တာေတြ အမုိက္စား လက္ေရးနဲ႕ ( ဒီလုိ လက္ေရးမ်ိဳး ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ တစ္ခါမွ မေရးဖူးဘူး ) အကုန္ကူးေရး ေရးလို႕ မ ၀ ရင္ အလြတ္က်က္ သင္ေသသြားေသာ္ ကဗ်ာကမွ က်က္၇တာ ခက္ဦးမယ္ အလြတ္က်က္  မလြတ္လည္း က်က္ ခံစား ရွိသမွ် ခံစား ႏွလံုးသား နဲ႕ ခံစား ရင္ဘတ္နဲ႕ခံစား ပါးစပ္နဲ႕ ခံစား မ်က္လံုးနဲ႕ခံစား ခံစားလုိ႕ မ၀နုိင္တဲ့ အို ဘာဘာညာညာ ေရရြတ္တမ္းတ တယ္လို႕ လူထင္သူထင္ေအာင္ ျဖန္း ျခင္က လာကိုက္တယ္ ခံစား ျဖန္း  မီးကလည္း ပ်က္ျပန္ျပီး ျဖန္း စာေမးပြဲက က်ျပန္ျပီ ျဖန္း ျဖန္းလို႕ မနုိင္ေအာင္ ပိုးေတြက ရြထ ၾကိဳက္သြားျပီ ၾကိဳက္ကုန္ ျပီ အခ်ိန္ကုန္ ေနကုန္ ဘ၀ကုန္ေအာင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေရွာခ့္တိုက္ထားသလို ပူးကပ္ အို လြမ္းစရာေတြ အို သတိရစ၇ာေတြ မေမ့နုိင္ဘူး မခြဲနုိင္ဘူး ဘာက်န္လဲ ဘာထူးလာလဲ ကိုယ္ခံအားေတြလည္း ကုန္ ေနျပီ ဘာအနာဂတ္ ဟုတ္လား အခ်စ္ရွိရင္ အရာအားလံုး အာ မီးပ်က္ျပန္ျပီ ဘာ ေငြေၾကး မျပည့္စံုရင္ ဟုတ္လား အခ်စ္ရွိရင္ အာ မီးပ်က္ျပန္ ျပီ ဘာ ပညာမတတ္ရင္ ဟုတ္လား အခ်စ္ရွိရင္ ဒိုးေတာ့ လစ္ေတာ့ ေျပးျပီ ကြဲျပီ ေနပါဦး မမီေတာ့ဘူး ဒါေတြ မရွိရင္ေတာ့ နုိး နိုး နဲဗားပဲ ေနပါဦး အခ်စ္ အခ်စ္ အ အ နဲဗားပါပဲကြယ္ ေဟ့ ေဟ့ ဆံႏြယ္ေတြေလ သံေယာဇဥ္ေတြေလ စူပါဂလူး အနမ္းေတြေလ ေဟ့ ေဟ့ အာ မီးကလည္း ပ်က္ျပန္ျပီကြာ ခဏေလးပါကြာ ဘယ္ဆီကို မင္းေရာက္ေနလဲ ကြဲျပန္ျပီ ဘာေတြကို လုပ္လုပ္ ကြဲျပန္ျပီ ကန္ေတာ္ၾကီး အင္းလ်ားလည္း မသြားခ်င္ပါ ကြဲျပန္ျပီ မိန္းကေလး အသည္းကြဲရင္ မ်က္၇ည္တစစ္စစ္ က်ရသတဲ့ ကြဲျပန္ျပီ ေယာက်ားေလး အသဲကြဲရင္ သီခ်င္း အသစ္ ရသြားသတဲ့ ကြဲျပန္ျပီ အခ်စ္ အခ်စ္ ေမာင္ေရခ်မ္းကို လာမယွဥ္ နဲ႕ ခင္လို႕ေျပာတာ အခ်စ္ ေဟ့ လြန္ခဲ့ေသာ သကၠရာဇ္ေတြေလ နဲဗားပါ သီခ်င္းအသစ္ရသြားတယ္ ေမာင္ေရခ်မ္းကို  လာမယွဥ္နဲ႕။

မုိးအိမ္လူ

Monday, December 12, 2011

ခ်စ္တာလား လြမ္းတာလား တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ



ခ်စ္ရက္ေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္
လြမး္ရက္ေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္
ခ်စ္သူဘ၀ ေလာကဓံ ပန္းေပါင္းစံု နဲ႕
ေန႕ရက္ေတြဟာ ျပႆဒါးနီနီေလးထဲမွာ
ပိတ္မိလို႕
တို႕ေတြ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္

အႏူးညံ့ဆံုး မုန္တုိင္းတို႕
တိုးေ၀ွ႕စဥ္က
အတၱေလးေတြ မီးပြင့္ခဲ့သေလာက္
အၾကမ္းတမ္းဆံုး အဖ်က္ပိုးေတြလည္း က်ေရာ
စစ္မွန္တဲ့ သံေယာဇဥ္က
အခ်စ္ကို ေကာင္းေကာင္း ဘာသာျပန္ေပးနုိင္ခဲ့တယ္

မေျပာျပတတ္ေတာ့ပါဘူး
ေသခ်ာတာတစ္ခုတည္းရယ္
အရမ္းခ်စ္တတ္သူ ငါဟာ
အရမ္းလြမ္းတတ္သူလည္း
ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္တယ္
မဆံုစည္းနုိင္ျခင္း အပူေလာင္ေန႕စြဲေတြထဲ။

မိုးအိမ္လူ

ပဋိ ဇာတ္လမ္း ေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္အခန္းကပါတဲ့ ပဋိ ကဗ်ာ



ဆိုလုိရင္းကို အရင္းစစ္လုိက္ေတာ့ အရင္းရွင္စနစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မေမြးေသးတာ ေသခ်ာတယ္ မဆုိင္တာကို ကြိဳင္
လာရွာေတာ့ ပုတ္သင္ညိဳမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နဲ႕ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ထဲမွာ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို အေၾကာင္း
ရွာေတာ့ မေန႕က ကၽြႏ္ေတာ့္ရဲ႕ လိပ္စာက ဒီေန႕ ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လႊဲ ဒီလို အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ျခဴမရွိ ျပားမရွိနဲ႕ ဒီ
ေလာက္ အသက္ရွင္ေနတာကို အံ့ၾသလို႕ မဆံုး နုိင္တဲ့ အေရးအသားထဲက မထြက္နုိင္တာမ်ိဳးကလည္း ၀ဋ္တစ္ခုေလပဲ
လား ေမးခြန္းေတြ မေျဖခ်င္လို႕ ေက်ာင္းမတက္တဲ့သူကို ဒီေနရာမွာ စာေမးပြဲ က်တယ္လာေျပာေတာ့ နားမလည္ေတာ့
ဘူး မင္းက ဗ်ာကို နားမလည္ေတာ့ဘူး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေလွ်ာက္မေရးနဲ႕ စိတ္ရွိလက္ရွိေျပာလိုက္ရရင္ အက္ဒမင္
ေတြ က အဖြဲ႕ က ထုတ္ပစ္တာခံရဦးမယ္ ေတာ္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ရပ္ေတာ့ ရပ္ေတာ့ ရပ္ရေအာင္ မွတ္တိုင္မရွိဘူး ဗ်
ယဥ္ထိန္းကို ရွင္းေပးမွာလား ရွင္းလို႕ မကုန္နုိင္တဲ့ လူမႈ ျဖစ္ေထြေတြထဲ ကၽြႏ္ေတာ္ ခင္ဗ်ား အဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သံေယာဇဥ္
အမွ်င္အတန္းေတြ မပါေစခ်င္ရင္ တံခါးေတြ ပြင့္ေနျပီ ၀င္လာမဆဲ တသဲသဲ နဲ႕ သည္းသည္းလႈပ္ အမူအရာေတြ
ဒီႏွစ္ အကယ္ဒမီ မေပးဘူး ၾကားတယ္ နားစြင့္ လူဆိုတာကလည္း ခက္သားလား ခက္ရင္ ဘာမွ ေခါင္းမခဲခ်င္ၾကဘူး
ဖလက္ရွ္ေတြ တဖ်က္ဖ်က္ပြင့္ျပီး ခ်က္ ဆိုကုိယ့္ကို ျပန္ ခ်က္ လိုက္ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ကိုယ္လည္း ျပန္ခ်က္ ခ်က္ရင္း
ခ်က္ရင္း သူနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ျငိ ျငိရံုနဲ႕ မျပီးေတာ့ အိ ကနဲ မ်က္ရည္ေတြ မထြက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ လစ္ ဖုိ႕ ခင္ဗ်ား ဖတ္ရတာ
ရႈပ္ရင္ ဒီစာေၾကာင္းကို ပယ္ပစ္လိုက္ ဒါမ်ိဳးေတြက ဒီေခတ္မွာ ေပါတယ္ ေပါလြန္းလို႕ ေပါေတာေတာ မျဖစ္ေအာင္
ေတာ့ အန္တီဗိုင္းရပ္စ္ေလး ေဆာင္ထား။

မုိးအိမ္လူ

Sunday, December 11, 2011

ရံဖန္ရံခါ ႏွင့္ မၾကာခဏ ဆင္ျခင္မဲ့မႈမ်ား






ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူေလး ေနမေကာင္းပါ။ ေတးမဆိုေသာ ငွက္မ်ား လာမနားေစလို။ အဆင္မေျပေသာ အိပ္မက္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ည
မ်ား ေနထုိင္မေကာင္းၾက။ ေနသည္ ထြက္လာေလျပီ။ ပန္းမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္။ ပြင့္လင္းရာသီ ေရာက္ေတာ့မည္ ဟု ၾကားေနရသည္။
ျပတင္းတံခါးမ်ား ကို ျပန္ျပင္ဖုိ႕ လိုအပ္ေနျပီ။ စကားလံုးမ်ား အတုိင္းအဆ ရွိသင့္ပါသလား။ ေဆာင္းရာသီတြင ္ေရးေသာ ဤရသစာတမ္း
အတြက္ ႏွင္းခဲတစ္ဆုပ္ေလာက္ ရွာေပးၾကပါ။ ေလေအးေအးမ်ား ၀င္မလာရ။ အခ်စ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းနံရံထက္တြင္ ပ်င္းရိစြာ
သန္းေ၀ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မနက္စာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ထံမွာ ထြက္ေျပးၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညစာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ထံမွ ထြက္ေျပးၾက
သည္။ အိပ္မက္မ်ား မေကာင္းပါ။ ယၾတာမ်ား မလိုအပ္ပါ။ နာရီသံတစ္ခ်က္ခ်က္ျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ္၏ ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ပါမည္။

*

အခန္းနံရံထက္မွာ ရြက္ဆုပ္ ျပကၡဒိန္တြင္ မာရ္နတ္သည္ တည္၏။ အေရးမၾကီးပါ။ ေက်ာက္သားထက္မွာ အေသထြင္းထုထားျခင္း မဟုတ္
ေသာ က်ိန္စာမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရႈမပ်က္ ေနတတ္ပါသည္။ ကန္ေရျပင္တြင္ ေလွမလႊတ္ရ။ အခ်စ္တုိ႕ကိုသာ လိုအပ္သည္။
ထုိးသြင္းထားေသာ ဓားမ်ားကို အခ်ိန္မီ ရုတ္သိမ္းေပးၾကပါ။ မုန္တုိင္းလာေတာ့မည္။ အာရုဏ္ဦး လာေတာ့မည္။ ေနျခည္ဦးလာေတာ့ မည္။
ခ်စ္သူ သည္ ဆံႏြယ္ရွည္မ်ား မထား။ ခ်စ္သူသည္ မာယာရွည္မ်ား မထား။ ခ်စ္သူသည္ ။ ဤအရာကို အခ်စ္ဟု ေခၚလွ်င္ ထုိအရာကို
ဘာဟု အမည္တပ္မည္လဲ။ မိသားစုမ်ား စုေ၀း တုိင္ပင္သင့္သည္။ မေန႕က ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ အက်ၤ ီသည္ ဒီေန႕ စုတ္ျပဲသြားျပီ ျဖစ္သည္။
ကြမ္းစားျခင္းျဖင့္ အမုန္တရားမ်ား ေထြးထုတ္ပါ။ အလြမ္းမသင့္ေသာ လူမႈေရးကို အလြမ္းသင့္ေလာက္ေအာင္ ခံစား ထုဆစ္မေနခ်င္။
ကမာၻေျမတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူသားတစ္ဦးသက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

*

အလြမ္းဟူသည္ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ သီတာခုႏွစ္တန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးခ်င္သည္။ ေတာင္စဥ္ခုႏွစ္ထပ္ကိုေတာ့ တက္ဖုိ႕ စိတ္ကူး မရွိ။
အားလွ်င္ အားသလို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူကို လြမ္း ေပးပါသည္။ အခ်စ္မ်ားလည္း အတိုးေပးထားသည္။ ဘာလိုအပ္ေသးသနည္။ လိုအပ္
ခ်က္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္မည္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္ျခင္း မ်ား ျမင္းခင္းသဘင္သို႕ ထြက္သြားၾကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္
တည္း လမင္းႏွင့္ ရည္ငံရင္း က်န္ခဲ့သည္။ ဒါ လြမ္းေလာက္စရာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္႕ဟင္းခါး ၾကိဳက္ပါသည္။ ျပည္ပမွ ျမန္မာ မ်ား
မုန္႕ဟင္းခါး ၾကိဳက္ၾကပါသလား။ လမင္းကို ၾကည့္၍ လြမ္းၾကပါ။ မေန႕က ၾကတ္ခဲ့ေသာ လမင္းသည္ ယခုေတာ့ ျဖဴစင္လ်က္။
စၾကာ၀ဠာတြင္ အခ်စ္သည္ နာမည္ၾကီး ဆယ္လီဘရစ္တီ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူအား ႏွင္းဆီပြင့္ျဖဴျဖဴစြတ္စြတ္မ်ား ေပးခ်င္လွ
သည္။ ယခုေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေ၀းလံေနဆဲ။

*

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား မပါ၀င္ေသာ။ ရမၼက္မ်ား မပါ၀င္ေသာ။ သ၀န္တိုစိတ္မ်ား မပါ၀င္ေသာ။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ား မပါ၀င္ေသာ။ အစရွိသျဖင့္။
အခ်စ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညွိႏႈိင္းရ ခက္ခဲလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူေလးကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လွသည္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားအား
ေမတၱာ နာနာ ပို႕ေပးၾကပါ။ အခ်စ္မ်ား နာဖ်ားေနဆဲလား။ အခ်စ္တစ္ခုတည္းရယ္ပါ။ က်န္တာ ဘာမွမလိုအပ္ပါ။ ၀ိဥာဥ္ေတာ္တို႕ ရွာေပး
ၾကပါ။ ျမင္းရိုင္းတို႕၏ ခြာၾကမ္းရွမ်ားေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ကို မထားေစလိုပါ။ မနက္ျဖန္သည္ ႏွစ္နာရီ ရွိျပီ ျဖစ္သည္။
စမ္းေခ်ာင္းေလး၏ ေရအလ်ဥ္ေတြ ေမ်ာပါေနေသာ ပန္းပြင့္နီနီသည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္။ လက္မခံခ်င္ဘူးလား။ ေလစီးေၾကာင္းထဲတြင္
ေမ်ာပါေနေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္စ ေလးသည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္။ ျပန္လည္ သိမ္းယူလို႕ မရေသာ တိမ္တိုက္မ်ားသည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္။
ျမစ္တစ္စင္းထဲတြင္ အခ်စ္သည္ ေရႏွစ္ခါ ခ်ိဳးခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူေလးကို ေနျခည္ျဖာလွည့္ေပးၾကပါ။ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ား ေပၚတြင္
ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္မ်ား ျဖဴျဖဴစင္စင္ ပြင့္ေ၀လ်က္ရွိသည္။

* * *

မိုးအိမ္လူ
၁၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ႏွစ္ဆယ့္သံုးမိနစ္

ေတာသီခ်င္း ( ၆ )







ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး မိုးေပၚမွာ ပ်ံသန္းသြား
မီးရထားၾကီး သံလမ္းေပၚမွာ ကမူးရွဴးထုိး သြား
သြား သြား သြား

ညည မက္တဲ့ အိပ္မက္မေကာင္းေတြနဲ႕
လာမယ့္ လျပည့္ညမ်ားနဲ႕
အေတြးေတြ သိပ္မလွဘူး။

မိုးအိမ္လူ

Saturday, December 10, 2011

ကြန္မန္႕မ်ားသည္ က်န္းမာေရးကို ဆိုးရြားစြာ ထိခိုက္ေစနုိင္ပါသည္





ေကာင္းတယ္ အရမ္းေကာင္းတယ္ လန္းတယ္ အရမ္းလန္းတယ္ေနာ္ ေလးစားတယ္ ၾကိဳက္တယ္ မိုက္တယ္ ခိုက္တယ္ ခံစားသြားတယ္ေနာ္ တစ္မ်ိဳးေလးပဲ နားမလည္ဘူး ဥာဏ္မမီဘူးဗ်ိဳ႕ အားေပးလွ်က္ ဆက္လက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ ခံစားတတ္တယ္ေနာ္ ေရးတတ္လိုက္တာ like it mite tal good tal good kg tal so good ထိရွလြန္းတယ္ဗ်ာ ေရးတယ္ ဆက္ေရးတယ္ အမ်ားၾကီး ေရးတယ္ ေရးရင္း ေရးရင္း ေရထဲကို က် ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပၚ ဟုိတစ္ေယာက္ေတာ့ ကြန္မန္႕ေတြ စားလြန္းျပီး အကုန္ ကြာက်ကုန္ျပီ ဒီတစ္ေယာက္ေတာ့ ကြန္႕မန္႕ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ အဲဒီ တစ္ေယာက္က ဘာအထာလဲ ေရးတယ္ ဆက္ေရးတယ္ အသံမျမည္ဘူး စကားလံုးေတြနဲ႕ လႈိင္းထ ေခတ္ရဲ႕ ထိခိုက္ ရွန အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕နဲ႕ ခ်ိဳ႕တဲ့သြားတဲ့ အနာတရ ေလာကဓံ မသံုးဘူးဆို သံုးမိေနျပီ ကြန္႕မန္႕ေလးေတြက အားေဆးေလးေတြပါ ဆဲဆိုၾကမ္းတမ္းေသာ ကြန္မန္႕မ်ား မေပးရ ကိုယ္ခ်င္းစာပါ ဆရာၾကီးမလုပ္ပါနဲ႕ ဒါက ကေလာင္သစ္ေလးပါ ဘာမွ မသိ ေသးပါဘူး ဒါက ကေလာင္ မသစ္တသစ္ပါ နည္းနည္းပါး ပါး သိေနပါျပီ ဒါက ကေလာင္ေဟာင္းၾကီးပါ အကုန္လံုး သိသလိုလိုနဲ႕ အဲဒီကြန္မန္႕ေၾကာင့္ တစ္ညလံုး အိပ္မရဘူး အဲဒီ ကြန္မန္႕ေၾကာင့္ ဟာ ကြန္ကလည္း စုတ္တယ္ကြာ loading loading loading loading page load error Network error down down တယ္ ေဒါင္းတယ္ အစားျပတ္ အအိပ္ျပတ္ အေဖအေမသိရင္ ရင္က်ိဳးမယ္ မသိလည္း မသိသလို ခိုးခိုး ေပါက္တတ္ကရ ဒိုင္အသစ္ေတြ ေလွ်ာက္ေရး ဆြဲေဆာင္မႈ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အရူးလက္ဖ်ားခါ ဒိုင္အသစ္ေတြ ေလွ်ာက္ေရး သူက အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းတယ္ သူက ျပင္သစ္စာ ကၽြမ္းတယ္ သူက ကိုရီးယားစာ ကၽြမ္းတယ္ သူက တရုတ္စာ ကၽြမ္းတယ္ ငါက မီးကၽြမ္းတယ္ လြဲ လြဲ မေရးနဲ႕ မမန္႕နဲ႕ မေျပာနဲ႕ မ like နဲ႕ လိုက္ေပးပါ လိုက္ခ္ ေပးပါ မလိုက္ခ္ဘူးဟုတ္ ဖ်က္တယ္ မန္႕ပါဦး တစ္ခုႏွစ္ခု မန္႕ပါဦး ေလးငါး ဆယ္ခု ဒါဟာ Network Diary Cyber bullying Cyber ေက်းဇူးျပဳ၍ တစ္ေန႕တစ္ခါ လာမန္႕ပါ သို႕မဟုတ္ ။


မုိးအိမ္လူ

ခင္ဗ်ား ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ မ်ဥ္းၾကားက ကူးပါ





ခ်စ္ ခ်စ္ ျခစ္ခနဲ႕ ျခစ္လိုက္ေတာ့ မီးထေတာက္တယ္ ပူလိုက္တာ တအား ေႏြမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နဲ႕ ေဆာင္းစစ္စစ္မွာ
ပူေနလိုက္တာ လမ္းေဘးက ဇာတ္နဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ကျပီး လမ္းေပၚအထိတက္ ဘယ္ေရာက္မလဲ လမ္း လမ္း လမ္း
လန္းေနလိုက္တာ အပူအပင္မရွိ သူတို႕မ်ား တယ္ျငိမ္းခ်မ္းသကိုး ဒီလို စာသား ျဖစ္ျပီးေရာ ဒီလို စကားလံုး ျဖစ္ျပီးေရာ
ခင္ဗ်ား၀ါက်ေတြ အရမ္း ၀ လာတယ္ေနာ္ ခင္ဗ်ား ၀ါက်ေတြ ဗီတာမင္စီ နည္းေနျပီ အင္နာဗြန္စီ တိုက္သင့္တယ္ ေရြ႕
သူက ေျပာတာ ကဗ်ာ ကိုယ္က ၾကားတာ ကလ်ာ ေအာ္ခက္ေခ်ျပီ ကြိဳင္ ဘာလဲ ကြိဳင္ ကဗ်ာ ကြိဳင္ က်န္းမာေရး ကြိဳင္
လူမႈေရး ကြိဳင္ အဲဒီ မ်က္ႏွာၾကီး ေဖာေဖာလာတာလည္း မေျပာနဲ႕ တစ္ေန႕ ဘယ္ႏွပုလင္း ဒရစ္သြင္းေနလိုက္တာ
ဂရင္းရြိဳင္ရယ္ ပိုင္ရွင္ေတာင္ သူ႕ေလာက္မေသာက္ နာေရးတစ္ကို ပယ္လိုက္ အန္တီ နာေရးတစ္တို႕ ဦးဦး နာေရးတစ္
တို႕နဲ႕ ေျပာမယ္ မယ္ျမန္မာေတြ မယ္ကမာၻမျဖစ္ေသးသေရြ႕ အိမ္ေရွ႕ကလည္း မေကာင္းဘူးကြာ ျဖတ္ပစ္လိုက္ ဒီနား
နားရြက္ေထာင္တုိင္း ပညာရွိမယ္မထင္ မထင္ေရွာခ့္ေတြနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ သည္းမခံနုိင္ေတာ့ဘူး နိမိတ္ပံုေတြ ကြာက်
အလကၤာေတြ ကြာက် ခံစားမႈ ဂ်ပ္တပ္ခဲေတြ ကြာက် မၾကိဳက္ဘူးလား မၾကိဳက္ရင္လည္း မၾကိဳက္သလို ဒီေလာက္ပဲ
ဖတ္လိုက္ေတာ့ ေနာ္။

မိုးအိမ္လူ

ေတာသီခ်င္း ( ၅ )







တအိအိနဲ႕ ျပိဳက်လာျပီ
တအိအိနဲ႕ ျပိဳက်လာျပီ
တအိအိနဲ႕ ျပိဳက်လာျပီ
တအိအိနဲ႕ ျပိဳက်လာျပီ

သင့္စိတ္နဲ႕ ဓာတ္တည့္တာေတြေရာ
သင့္စိတ္နဲ႕ ဓာတ္မတည့္တာေတြေရာ။

မိုးအိမ္လူ

Friday, December 9, 2011

ေတာသီခ်င္း ( ၃ )











ျမိဳ႕လယ္ လမ္းမၾကီးမွာ ကားသံလူသံေတြ စီညံ
၀ူး ေ၀ါ ကၽြီ ကၽြိ ဘယ္လို ေမာင္းေနတာလဲကြ ..×.+..၀..×
ရြာလယ္ လမ္းမၾကီးမွာ လွည္းသံ လူသံေတြစီညံ
ဂေလာင္ ဂေလာင္ က်ိက်ီ ဟဲ့ ေဟာ္

အသံေတြ အရမ္းဆူတယ္ကြာ
ဒီညေတာ့
ႏွလံုးသားကို ပိတ္အိပ္မယ္။

မိုးအိမ္လူ

ေတာသီခ်င္း ( ၄ )







ေျမေခြးေတြလား
ဖ်ံေတြလား
သြား သြား ရွဴး ရွဴး

ေတာေျခာက္ ေတာင္ေျခာက္ေတြလား
အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာေတြလား
သြား သြား ရွဴး ရွဴး

ျခံစည္းရိုးေတြ ေသခ်ာခတ္
ေသာ့ေတြ ေသခ်ာခတ္
သတၱ၀ါ အားလံုး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ။

မိုးအိမ္လူ

Thursday, December 8, 2011

ဘာမွ အေရးမၾကီးဘူး ရယ္ခ်င္ရယ္လို႕ရတယ္ မရယ္ခ်င္ရင္ေတာ့ .....






စိမ္းလန္းတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးကေန ေျမာက္ဘက္ စူးစူးအတုိင္း လြင့္သြားလိုက္။ ေတာင္ေတြ ေခ်ာက္
ေတြ ေတာေတြ ျမစ္ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးရင္ ကႏၱရျပင္ၾကီး တစ္ခုကို ေတြ႕မယ္။ အဲဒီ ကႏၱရျပင္ၾကီးရဲ႕ အလယ္တည္တည့္မွာ အိုေအစစ္
ကေလး တစ္ခုရွိတယ္။ စိမ္းစိုေနတဲ့ အုန္းပင္ေတြ အျခားသစ္ပင္ေတြနဲ႕ အလယ္မွာ ေရကန္ေလးတစ္ကန္။ အဲဒီ ေရကန္ေလးရဲ႕ အစပ္
ေက်ာက္သားျပင္ေပၚမွာ မိုးအိမ္လူ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ုိင္ ေသာက္ေနတယ္။ ( ရွည္ကို ရွည္တယ္။ အစကတည္းက အိုေအစစ္တစ္ခုရဲ႕
ေရကန္စပ္မွာ မိုးအိမ္လူ ၀ိုင္ေသာက္ေနတယ္ ေျပာရင္ ျပီးတဲ့ဟာကို။ ေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္တဲ့ အေကာင္ ။ အဲ့လို သတ္မွတ္ရင္ သင့္ရဲ႕
စိတ္မွာ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြ ဖုံးလႊမ္းသြားလိမ့္မယ္။ ျပီးရင္ ေဒါသမီး ေမာဟမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ျပီး သင့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပူေလာင္
လာမယ္။ သင့္ရဲ႕ ေသြးသားလည္ပတ္မႈေတြ ျမန္ဆန္လာမယ္။ သင့္ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္ဆန္လာမယ္။ သင္ဟာ အသားျဖဴသူ တစ္
ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆို သင့္ အသားေတြဟာ နီျမန္းလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ သင္ဟာ အင္မတန္ရုပ္ဆိုးတဲ့ ဘီလူးသရဲတစ္ေကာင္နဲ႕
တူသြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဒါသမထြက္လည္း မထြက္နဲ႕ ေမာဟလည္း မဖံုးနဲ႕။ ဒီေကာင္ေလး ရူးေနတာပါဆိုျပီး ခြင့္လႊတ္စိတ္ေလးနဲ႕
ေမတၱာပြားလိုက္ပါ။ သင္ ေအးခ်မ္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္ေတာ္ လွ်ာရွည္တဲ့ မိုးအိမ္လူပဲ )

မိုးအိမ္လူ တစ္ေယာက္ ၀ိုင္ေသာက္ေနတုန္း အေတြးေတြ လက္ဆန္႕ ေျခဆန္႕ လုပ္မိတယ္။ ကမာၻေလာကၾကီးမွာ ဘယ္အရာဟာ
အေကာင္းဆံုးလဲ။ ဘယ္အရာဟာ မေကာင္းဆံုးလဲ။ ဘာညာဘာညာေတြေပါ့။ အဲဒီလို ေပါက္တတ္ကရေတြ ေတြးေနတုန္း ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေလရဲ႕။ မိုးအိမ္လူတို႕ သိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ေကာင္မေလးက လည္း သိပ္လွတာကို။ သြားရည္ေတြ မက်
ေအာင္ မနည္းထိန္းေနရတယ္။ ေကာင္မေလးက စကားစ တယ္ ။
" ရွင္ မိုးအိမ္လူ လား "
" သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ မိန္းမလွေလးရယ္ "
" အိုေက အဲဒါဆို သိပ္အဆင္ေျပသြားျပီ "
" ဟင္ ဘာလို႕လဲ။ ကိုယ္နဲ႕ ေတြ႕ရင္ မင္းက ဘာလို႕ သိပ္အဆင္ေျပရတာလဲကြယ္ "
( မုိးအိမ္လူဟာ ေယာက်ာၤးပီပီ တဏွာအေတြးေတြ ေတြးျပီး စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး နဲ႕ ေမးတာ ။ ေတာ္ေတာ္ ခ်ဥ္စရာ
ေကာင္းပါတယ္။ )
" ရွင့္ကို သတ္ဖုိ႕ "
" ဘယ္လို "
ေသသြားပါျပီ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အေျဖေတာင္ ျပန္မၾကားသြားလိုက္ဘူး။ ေကာင္မေလးက မိုးအိမ္လူကို သတ္ျပီးသြားျပီ။
"ကၽြန္မက ဗီးနပ္စ္ပဲ။ အခ်စ္နဲ႕ မထုိက္တန္တဲ့ ရွင့္ကို သတ္ဖို႕ ေရာက္လာတာ။ ဓားနဲ႕ ထုိးဖို႕ လက္မရွိလို႕
အက္ဖရိုဒိုက္ဆီကလက္ငွားျပီးေတာ့ကို ရွင့္ကို
လာသတ္တာ ဟင္း ဟင္း "

*

စစ္ေသြးၾကြေနတဲ့ ရဲမက္ေတြဟာ ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕လံုးကို ပတ္လည္ ၀ိုင္းထားတယ္။ အခုခ်က္ခ်င္းကို ျမိဳ႕ကို အတင္း ၀င္တုိက္ေတာ့မယ့္ ဟန္
နဲ႕။ သူတို႕ဘုရင္ ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ေစာင့္ေနတာ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ရဲမက္တစ္ေယာက္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာျပီး ဘုရင္ၾကီးရဲ႕
႕ေ၇ွ႕မွာ အခစား၀င္တယ္။ ျပီးေတာ့ စာခၽြန္လႊာတစ္ခုကို ဆက္သတယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ စာခၽြန္လႊာ ကို အလ်င္အျမန္ယူ ျပီး ဖတ္တယ္။
ျပီးေတာ့ ေတာက္ တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္တယ္။
" ဒီေကာင္ ဗိုင္းရပ္စ္က ဘာေကာင္တုန္းကြာ ။ ငါလို ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္ မင္းတရားၾကီးကို ပမာမခန္႕ ျပဳတာေပါ့ေလ "
ေဘးက ရဲမက္ေတြလည္း ဘုရင္ၾကီး ေဒါသထြက္ေနေတာ့ ေၾကာက္လန္႕ေနၾကတာေပါ့။ တုပ္တုပ္ေတာင္ မလႈပ္ရဲၾကဘူး။
ပညာရွိ အမတ္ၾကီး က အရဲစြံ႕ျပီးေမးရတယ္။
" အရွင္ မိုးအိမ္လူ ဘုရား။ တစ္ဖက္က စစ္ဘုရင္ ဗိုင္းရပ္စ္က ဘယ္လိုမ်ား အေၾကာင္းျပန္လိုက္လို႕ပါလဲ "
" ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ "
ဆိုျပီး ဘုရင္ၾကီး မိုးအိမ္လူဟာ စာခၽြန္လႊာကို အမတ္ၾကီးဆီပစ္ေပးလိုက္တယ္။ အမတ္ၾကီးဟာ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ စာခၽြန္လႊာကို ဖတ္လိုက္
တယ္။
" ဟိတ္ေကာင္ ငေၾကာက္ မုိးအိမ္
မင္း ငယ္ငယ္က ဒီသာေပါမကၡၾကီး လက္ခ်ာရိုက္ေနတုန္း အီးအီးပါခ်တာ မွတ္မိရဲ႕လားကြ
မင္းလို ငယ္ငယ္ကတည္းက အရွက္မရွိတဲ့ေကာင္ကမ်ား ငါ့တုိင္းျပည္ကို သိမ္းခ်င္ေသးတယ္ဟင္
ျပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က မိုးရြာတဲ့တစ္ေန႕ မင္းေနတဲ့ အခန္းထဲကို တီေကာင္ေတြ၀င္လာလို႕ မင္း ထေအာ္လိုက္တာေလ
အဟား ငယ္သံကို ပါလို႕
မင္းလို ငေၾကာက္ကမ်ား ကြာ
ဟိတ္ေကာင္ သတၱိရွိရင္ အခ်ိန္မေရြးပဲကြ လာခဲ့ေလ
ငေၾကာက္ၾကီး

မင္းရဲ႕ ဆရာ
ဗုိင္းရပ္စ္
က်ံဳေပ်ာ္ ဘုရင္မင္းတရားၾကီး "

အမတ္ၾကီးခင္ဗ်ာ မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းလိုက္ရတယ္။
" ဒီဘုရင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေမာက္မာလြန္းေနပါျပီ။ အရွင္မတရားၾကီး။ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ တပ္ေတာ္ခ်ီဖို႕ အမိန္ေပးသင့္ပါတယ္ "
" ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ ေမာက္မာတယ္။
ငါကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒိုးထုဖက္ေတြပါဆိုျပီး ညွာတာေနတာ။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာ။
ဒင္းကို မိကာမွ ငယ္ငယ္က ဒိုးထုလို႕ ရႈံးတဲ့ အေၾကြးေတြပါ ျပန္ေတာင္းရမယ္။
ကဲ တပ္ေတာ္ ခ်ီေစ "

အဲဒီမွာ ပဲ စစ္ေသြးၾကြေနတဲ့ ရဲမက္ေတြဟာ ျမိဳ႕တံခါးကို အတင္းဖ်က္ၾကတယ္။ ျမိဳ႕တံခါးလည္း ေပါက္ေရာ ဒရၾကမ္း ၀င္စီးၾကေတာ့
တယ္။ တပ္ေတြ အကုန္လံုး ျမိဳ႕ထဲေရာက္သြားကုန္ျပီ။ ခဏလည္းၾကာေရာ ေစာေစာက ဒရၾကမ္း ၀င္သြားတဲ့ ရဲမက္ေတြဟာ ဒရၾကမ္း
ျမိဳ႕ထဲက ျပန္ေျပးထြက္လာၾကေလရဲ႕။ ဘုရင္ၾကီးမွာ အံ့ၾသတၾကီးေပါ့။
" ဟ ဘာျဖစ္ၾကတာတုန္းဟ "
ဘုရင္ၾကီးဟာ အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေမးတယ္။ ရဲမက္ေတြဟာ ေျပးရင္း လႊားရင္းနဲ႕
" အရွင္မင္းၾကီး တီေကာင္ေတြ ဘုရား တီေကာင္ေတြ "
ရဲမက္ေတြဟာ ေအာ္ရင္း ဟစ္ရင္းနဲ႕ သူတို႕ ကိုယ္ေပၚက တီေကာင္ေတြကို ဆြဲခြာ လႊင့္ပစ္ၾကတာေပါ့။ လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ တီေကာင္ေတြ
ဟာ ဘုရင္ၾကီး မုိးအိမ္လူ ကိုယ္ေပၚေရာက္ကုန္ၾကတယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ တီေကာင္ေတြလည္း ျမင္ေရာ မ်က္လံုးေတြျပဴး ပါးစပ္ၾကီးဟျပီး
တီ တီ..တီ..နဲ႕ ေသပါေလေရာ။ တစ္ဖက္က ဘုရင္ ဗိုင္းရပ္စ္နဲ႕ တုိင္းသူျပည္သားေတြဟာ စီစီတီဗြီကေန သူတို႕ အျဖစ္ကို ၾကည့္ျပီၚ
ခြက္ထုိးခြက္လန္ရယ္ၾကေလရဲ႕။ ရယ္ရင္း ရယ္ရင္း မထိန္းနုိင္ဘဲ အကုန္လုံး အူတက္ျပီး ဂန္႕ပါေလေရာ။ အနိစၥဟူသည္ အျမဲမရွိ။

*

ေနေရာင္ျခည္ဟာ က်မလာေသးဘူး။ ေလာကၾကီးဟာ ညႈိ႕မႈိင္းလို႕။ သူေတာ္စင္ေလး ရင္နင့္ေအာင္ဟာ တရား ဓမၼ အားထုတ္ဖို႕
ဒီေနရာကို ေရာက္လာတာ ၾကာျပီ။အခုထိ တစ္ခါမွ ေကာင္းေကာင္း အားမထုတ္နုိင္ေသးဘူး။ အားမထုတ္နုိင္ဆို အဖ်က္က ရွိေနတာ
ကို။ သူ ဒီအရပ္ကို စ ေရာက္လာတုန္းက လူေတြက သူ႕ကို နတ္သားေလးလို႕ ထင္ေနၾကတာ။ သူ႕ကို ပူေဇာ္ၾက။ ပသၾကနဲ႕ေပါ့။
သူ႕ဆီက တစ္ခုခုမ်ားရမလားဆိုျပီး ေတာ့ေပါ့။ ခက္တာက သူေတာ္စင္ေလးရင္နင့္ေအာင္မွာက ၀တ္ရံုျဖဴ ႏွစ္ထည္ရယ္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္
တဲ့ ဂ်ဳတ္နဲ႕ ဓားရယ္ ေရဗူးရယ္ ပဲၾကီးေလွာ္ တစ္ျပည္ရယ္ ဒါပဲ ရွိတာ။ သူတို႕ လုိခ်င္တာ ဘာေပးနုိင္မွာတုန္း။ အဲဒီမွာ လူလည္လိုလို
ပတ္ကားလိုလို ေကာင္တစ္ေကာင္က သူေတာ္စင္ေလး အနားမွာ လာကပ္ေနျပီး သူေတာ္စင္ေလးကုိ ေတာ္ကီေတြနဲ႕ ခ်ဳပ္ လူေတြကို
ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာ လူေတြ ေပးသမွ်ဟာေတြနဲ႕ ဟန္က်ေနတယ္။ သူေတာ္စင္ေလးလည္း အစက
ဘာမွမသိေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ အဲဒီ ငရႈပ္ လွည့္ကြက္ေတြကုိသိလာတယ္။ ဒါဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာလည္း သူေတာ္စင္ေလး
က သိေနျပန္တယ္။ လူေတြ အတြက္လည္းမေကာင္းဘူး။ အဲဒီ ငရႈပ္ေလးအတြက္လည္း သံသရာမွာ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံေတြ
ရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံရနုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ သူေတာ္စင္ေလးဟာ အရင္ဆံု ငရႈပ္ေလးကို ဆံုးမဖို႕ ၾကိဳစားတယ္။
" လုလင္ မိုးအိမ္"
"ဗ်"
"အသင္ အခုလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြဟာ မေကာင္းဘူးကြဲ႕"
"သိပါ့ဗ်ာ"
"သိရင္ ဘာလို႕ လုပ္ေနသလဲ မလုပ္နဲ႕ေတာ့ေလ"
"က်ဳပ္က မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ လူေတြက ကို ဇြတ္အတင္း လာ ပူေဇာ္ပသနဲ႕ ေလာဘေတြ တက္ေနၾကတာပါ။
"က်ဳပ္ အျမင္မွန္ရတာျဖင့္ ၾကာေပါ့။ မေန႕ညကတည္းက"
"အိမ္း ။ အဲဒါဆိုလည္း လူေတြကို ကၽြႏု္ပ္ ေျပာမယ္။ လုလင္လည္း အဲဒီ လိ္မ္ညာတာေတြ မလုပ္နဲ႕ေတာ့။
ကၽြႏု္ပ္နဲ႕အတူ တရားဓမၼက်င့္ၾကံပါလား"
"အာ ဘာလို႕ ေျပာမွာတုန္း သူေတာ္စင္ေလးရ။ သူ႕အရွိန္နဲ႕သူ လိမ့္ပါေစ။
ဒီမယ္ သူေတာ္စင္ေလးကို က်ဳပ္ေျပာမယ္။ အခု လူေတြ ဒီလိုလုပ္ေနၾကတာ သူေတာ္စင္ေလးကို ၾကည္ညိဳလြန္းလို႕
လုပ္ေနတယ္ ထင္သလား။ သူတို႕အတြက္ သူတို႕ လုပ္ေနၾကတာ။ သူတို႕ ေလာဘနဲ႕ သူတို႕ ခံေနၾကရတာ။ အမွန္ကို ျမင္တဲ့တစ္ေန႕
သူတို႕ဘာသာရပ္သြားလိမ့္မယ္။ သူေတာ္စင္ေလး ေျပာစရာေတာင္လိုမွာမဟုတ္ဘူး။ အမွန္ကို မျမင္နုိင္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ခံဦးေပါ့ "'
"အို အဲ့လိုေတာ့ မေကာင္းပါဘူး လုလင္ရယ္။ မေကာင္းတာကို မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိေအာင္ ေျပာျပသင့္တာေပါ့"
"သူေတာ္စင္ေလးကလည္း ဗ်ာ ပိန္းပါ့"
အဲဒီလိုနဲ႕ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းၾကခုန္ၾကနဲ႕  လိုရင္းကို မေရာက္နုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူေတာ္စင္ေလးလည္း မနုိင္ေတာ့
တာနဲ႕ ဒီအတုိင္း လႊတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႕ မနက္ အေစာၾကီး ဘယ္သူမွ မႏိုးခင္ သူေတာ္စင္ေလး ရင္နင့္ေအာင္ဟာ
ဒီအရပ္ကေန စြန္႕ခြာသြားေလရဲ႕။ အဲဒီမွာပဲ မိုးအိမ္တစ္ေယာက္ တိုင္ပတ္တာပဲ။ သူေတာ္စင္ေလး မ၇ွိရင္ သူက နားကားျပီေလ။
ဘာလုပ္ရမလဲ ဘာလုပ္ရမလဲ နဲ႕ စဥ္းစားေနလိုက္တာ ေန႕လည္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လူလည္ မိုးအိမ္ဟာ အၾကံတစ္ခု ရသြား
တယ။္ သူ႕အၾကံက ရြာအစြန္မွာ ေနတဲ့ ဆင္းရဲသား ေလး မင္းယုမာန္ကို သူေတာ္စင္ေလးေနရာမွာ အေယာင္ေဆာင္ ခုိင္းဖုိ႕ပဲ။
မင္းယုမာန္နဲ႕ သူေတာ္စင္ေလးကလည္းရုပ္က ခပ္ဆင္ဆင္ကို။ အဲ့ဒါနဲ႕ လူလည္ မုိးအိမ္ဟာ မင္းယုမာန္နဲ႕ သြားညွိေလရဲ႕။ အဆင္ေျပ
တာေပါ့။ မင္းယုမာန္က အလကားေနရင္း ပလႅင္ေပၚ ေ၇ာက္မယ့္ ကိစၥ ဘယ္ျငင္းမလဲ။ အဲဒီလိုနဲ႕ မင္းယုမာန္ဟာ သူေတာ္စင္ေလး
အေယာင္ေဆာင္ျပီး ေနလိုက္တာ လူလည္ မုိးအိမ္လည္းအေျခမပ်က္ အဆင္ေျပလို႕ မင္းယုမာန္လည္း ၾကီးပြားလို႕။ ဒါေပမယ့္
မၾကာပါဘူး။ မင္းယုမာန္ဟာ ဒါဟာ သူ႕ေၾကာင့္ရေနတာ။ ဟိုေကာင္က အလကားေနရင္း ေဘးက အေခ်ာင္သုတ္ေနတာ။ သူ႕ေ၀စုကို
အလကားယူေနတယ္လို႕ ေတြးမိလာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕႔ပဲ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ ဇာတ္လမ္း ခင္းလိုက္တဲ့အခါ လူလည္မိုးအိမ္ခမ်ာ
လည္လြန္းတဲ့ ဘီး ဟိုဟာသင့္ သြားသလို ရြာသားေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာပဲ ဂန္႕သြားေလရဲ႕။

*

အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြ လူေတြ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အမ်ားၾကီး ဘ၀ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သံသရာမွာ လည္လို႕ပတ္လို႕
ေကာင္းတုန္း။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ရပ္မွာလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဆံုးသတ္မွာလဲ။ ဘယ္သူမွ မသိနုိင္ဘူး။ စစ္မွန္ေသာ တရားဟာ စစ္မွန္တဲ့
ေနရာတစ္ခုမွာ စစ္မွန္စြာ ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မျမင္နုိင္ေသးသေရြ႕ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္နုိင္ေသးသေရြ႕ ဒီလို ဇာတ္လမ္းေပါင္း
မ်ားစြားနဲ႕ အခါခါ ေသ အခါခါ ရွင္ အခါခါ..... ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဇာတ္လမ္း ဒီမွာ ျပီးသင့္သလား။ မျပီးသင့္ဘူး ထင္ရင္ သင္ ဘာသာ
သင္ကိုယ္တုိင္ စိတ္ၾကိဳက္ဆက္ေရးနုိင္တယ္။ ျပီးျပီလို႕ ထင္ရင္လည္း ျပီးလိုက္နုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေညာင္းလို႕ ေတာ္
ေသးျပီ။

*

မိုးအိမ္လူ
၈ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ေလးဆယ့္ရွွစ္

Wednesday, December 7, 2011

အမ်ားသူငါ ပိုင္ဆုိင္တဲ့ ပံုျပင္





နယ္နိမိတ္ အစြန္း ။ ဘယ္ေဒသ ဘယ္အရပ္ရယ္လို ႕ သတ္မွတ္မေနေတာ့ဘဲ ေလာက ကမာၻၾကီးရဲ႕ နယ္နိမိတ္အစြန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္
ရပ္တည္။ ဟိုး ျပည္မ လို႕ ေခၚတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကို လွမ္းေငးၾကည့္ေတာ့ အနက္ေရာင္ မီးခိုးေတြ တလူလူလြင့္လို႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ထုတ္
လိုက္ေသာ ေစတသိတ္မ်ား။ ထိုေစတသိတ္မ်ားကို ငံုထားၾကေသာ ခႏၶာမ်ား။ ထုိခႏၶာမ်ားေပၚမွာ တပ္ဆင္ထားေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။
ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ပစ္လိုက္ပါျပီ။ ကိုယ္နဲ႕ မထုိက္တန္လို႕ လြင့္ေမ်ာရတာပဲ ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ၀ိဥာဥ္ဟာ တည္ျငိမ္စြာ
ျဖဴစင္ ရပ္တည္လို႕။

*

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ နတ္ဆိုးေတြဟာ မဆိုးသြမ္းၾကပါဘူး။ နတ္ယုတ္ေတြကသာ ေကာက္က်စ္တတ္ၾကတာ။ နတ္ေကာင္းေယာင္
ေဆာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ရက္ရက္စက္စက္ စုတ္ျဖဲပစ္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ ္မမုန္းပါဘူး။ အရာအားလံုးဟာ ထိုးဇာတ္ေတြ
ခ်ည္းပဲေလ။ ဘာအတြက္မွာ အမုန္းတရားေတြနဲ႕ ပူေလာင္ေနစရာ မလိုဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီ ထိုးဇာတ္ေတြကို ေနာက္က်မွ သိခဲ့ရျခင္း
ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေပါ့။ မီးကၽြမ္းရာေတြ အျပည့္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတိတ္စာမ်က္ႏွာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားထဲမွာ
ႏြမ္းေၾက လို႕။ ဘာအတြက္နဲ႕ ပန္းရုိင္းတို႕ ပြင့္ေနၾကရတာလဲ။ ကမာၻၾကီးဟာ ဘယ္လို လဲ။ ေလာကၾကီးကေကာ ဘယ္လိုလဲ။
ကမာၻနဲ႕ ေလာက ကေကာ မတူဘူးလား။ လူေတြကေတာ့ အတူတူပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဆိုးယုတ္တတ္တဲ့ ေနရာမွာေလ။

*

အဆိုးတရားေတြ ခ်ည္းကိုပဲ ဖြဲ႕ႏြဲ႕လို႕ေတာ့ စိတ္ညစ္ရံုပဲ ရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ ေျမေခြးတို႕ မင္းမူတဲ့ ပံုျပင္ေတြကို။
နတ္သမီးပံုျပင္ေလးေတြပဲ နားေထာင္ၾကရေအာင္လား။ ၾကယ္စင္တို႕ေရ ေခၽြခ်ေပးလွည့္ပါဦး ။ နတ္သမီးပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္။
ကၽြန္ေတာ္က ညည္းရံုရွိေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္လိုက္တယ္။ နတ္သမီးပံုျပင္ေျပာျပပါတဲ့။ ၾကားဖူးၾကတယ္ ဟုတ္။
ဒီလိုပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုယ့္စိတ္ကူးေလးနဲ႕ကိုယ္ နတ္သမီးပံုျပင္လွလွေလးေတြ ေရးၾက။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ ကုိယ္ ပန္း လွလွေလး
ေတြပြင့္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ေလးေတြ စိုက္ၾက။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကုိယ္ အလွပဆံုး သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုၾက။ အလွပဆံုး ယဥ္ေက်းမႈေတြကို
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ၾက။ ဘယ္ေလာက္မ်ား လွပေနမလဲ။ ကမာၻေျမၾကီးဟာ ေနျခည္ ပ်ိဳတို႕နဲ႕ လန္းဆန္းလို႕
ေနမွာပဲေနာ္။ ဒါေတြက စိတ္ကူး ေတြပါေလ။

*

အလ်ားလိုက္ေကာ ေဒါင္လိုက္ေကာ ထိုးသြင္းထားတဲ့ ေလာကဓံဓားသြားေပၚက အဆိပ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာထဲ ေပ်ာ္၀င္ဖို႕ တြန္႕
ဆုတ္ေနၾကေလရဲ႕။ သူတို႕အရင္ သူတို႕ထက္ ျပင္းတဲ့ အဆိပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနျပီးသားေလ။
ေသလူထက္ ပိုတဲ့ ေသလူ။ ခက္တာက ႏွလံုးသားေတြဟာ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနတုန္း။ က်ဥ္းထဲ က်ပ္ထဲမွာ ရႈရတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္က
မသန္႕စင္ေပမယ့္ အဆုတ္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ေပးနုိင္ခဲ့ပံုပဲ။ ထိခိုက္ရွနာေတြ အသြားစိပ္ေနတာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္က
ျပံဳးျပံဳးၾကီး ေနေနခဲ့တာေလ။ မ်က္ရည္တုိ႕လည္း မ်ိဳးသုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာၾကာျပီ မုိ႕လား။ နာက်င္တုိင္း ျပဳမႈမိတဲ့ အျပဳအမူက
ျပံဳးရယ္ျခင္းပဲ တတ္နုိင္ေတာ့တယ္။ ဘာထူးဆန္းလဲ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ရယ္ေနျပီး မ်က္လံုးေတြက ငိုေနတဲ့သူေတြ ေလာက တစ္နံတစ္လ်ား
အပံုၾကီးပဲ မဟုတ္လား။ နာက်င္ေတးေတြ မၾကားခ်င္ေတာ့တာ ေတာ့ အမွန္ပဲ။ အမွန္ေတြလည္း မမွန္နုိင္ေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ။

*

ေျပာေနၾကတုိင္းေျပာရရင္ ဒုကၡေတြအတြက္ ညည္းညဴလိုက္ရံုသက္သက္ပါ။ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားရင္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေ၀ဒနာကို တစ္ေယာက္က ေဖးကူ ခံစားအားေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမွင့္တင္သြားရမွာပဲ
မဟုတ္လား။ အရာရာကို ဥေပကၡာျပဳေနရင္ေတာ့ လူသားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ မ်ိဳးသုဥ္းဖို႕ အလားအလာေကာင္းေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာပဲ။
မဆံုးတဲ့ ခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့သူခ်င္းအ တူတူ အတၱေတြကို အိပ္မက္ထဲမွာ ထားခဲ့ပါလား။ ေလာဘ ေဒါသေတြကို အိပ္မက္ထဲမွာ
ထားခဲ့ပါလား။ မျမင္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြအတြက္ သည္းခံစိတ္ေလးနဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို ၾကိဳးစားေမြးျမဴလိုက္ရင္ ေလာကၾကီးဟာ ဘယ္ေလာက္
ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ ဒါက စိတ္ကူးပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အတၱအတြက္ပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရင္းႏွီးေပးဆပ္ တုိက္ပြဲေတြ၀င္ အေသအေၾက ခံခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ရုိးအီလြန္းေနတဲ့ ပံုျပင္ေတြကို
အထပ္ထပ္ အခါခါ မရုိးမအီ နားေထာင္ရင္း အရွိတရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳခ်င္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။

* *  *

မိုးအိမ္လူ
၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ခြဲ

ေတာသီခ်င္း ( ၂ )




အားလူးေတြ စားရတာ
ရိုးေနျပီလား
ဟမ္ဘာဂါ စားရတာ
နင္ေနျပီလား

ဆိုလို႕ အဆင္မေျပတဲ့ သီခ်င္းေတြ
ဘာလို႕ၾကိဳးစားပမ္းစား ဆိုေနမွာလဲ
အဆင္ေျပတဲ့သီခ်င္းပဲ ဆိုၾကမယ္ေလ
ယီး ေလး ေလး
ယီး ေလး ရို။


မိုးအိမ္လူ

Tuesday, December 6, 2011

ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။





ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
ဇာတ္လမ္းကို စ ဖုိ႕ က ဘယ္ေနရာက စ ရမလဲ။ စဥ္းစားရတာ က်ပ္တယ္။ စာကို စာလို မေရးခ်င္တာက ဘာအက်င့္မွန္းမသိ။
ဘယ္လို အစပ်ိဳးျပီး ဘယ္လို ဇာတ္လမ္းဆင္ျပီး ဘယ္လို ဇာတ္ကြက္ခ်ျပီး ဘယ္လို ဇာတ္ရွိန္တက္ျပီး ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းရမလဲ။
ရင္နင့္ေအာင္လုိ ေရးရင္ ေကာင္းမလား။ ေနလင္းထြန္းလို ေရးရင္ ေကာင္းမလား။ မင္းယုမာန္လို ေရးရင္ ေကာင္းမလား။ ေလာေလာ
ဆယ္ စိတ္ထဲမွာ အၾကိဳက္ေတြ႕ေနတာက သူတို႕ ေရးဟန္ေတြပဲ အၾကိဳက္ေတြ႕ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႕လိုပဲ ေရးခ်င္ေနတယ္။
ခက္တာက ဇာတ္လမ္းကို စ ေရးမယ္ၾကံကာမွ ကၽြန္ေတာ္ဇာတ္လမ္းက ေပ်ာက္ေနတာပဲ။ ဗိုင္းရပ္စ္ စတိုင္လ္ ခိုးရရင္ ဇာတ္လမ္းဆိုျပီး
ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တာပဲ ေအးမယ္ ထင္တယ္။ အဟဲ။ အဲ့လို လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဗိုင္းရပ္စ္က သူ႕မေျပာဘဲ သူ႕စတုိင္လ္
ယူသံုးတယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္လာကိုက္ေနမွာ ၀င္းဒိုးက်သြားရင္ ခက္ဦးမယ္။ ကဲ စဥ္းစားစမ္း ဘယ္လို စ ေရးရမလဲ။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
သူမရဲ႕ လက္ကေလး ေႏြးေနတယ္ တကယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြပါ ေႏြးသြားတယ္ တကယ္။ သူမ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပတယ္ တကယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ျပန္ျပီးျပံဳးျပမိသလား ျပံဳးမျပမိဘူးလား မသိဘူး တကယ္။ ခက္ေနတာက သူမ ရဲ႕ အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရျပီလား
မရေသးဘူးလား ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးဘူး တကယ္။ သူမကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး တကယ္။ ဒီေန႕ က်မွာ ရာသီဥတုက
လည္း အသားကုန္ သာတယ္ တကယ္။ သူမရဲ႕ ေခါင္းမွာ ႏွင္းဆီျဖဴပြင့္ေလးပန္ဆင္ထားတာ အရမ္းလွတယ္ တကယ္။ အဲဒါကို
ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ေျပာမျပမိခဲ့ဘူး တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သူမရယ္ ႏွင္းဆီျဖဴေလး
ရယ္ကလြဲျပီး က်န္တာ ဘာမွ မရွိဘူး တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလိုက္တာ တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြ ခုန္ေနတာ တကယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းက ဇာတ္လမ္း အစ ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အလယ္ေလာက္ကနဲ႕ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
ဇာတ္လမ္းအစကို ေရးခ်င္တာ ။ ကဲ ဇာတ္လမ္း အစကို ျပန္သြားရေအာင္။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
ျမန္မာနုိင္ဟာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ နုိင္ငံ တစ္နုိင္ငံ ျဖစ္လာေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္ လို႕ ထင္တယ္။ ကိုယ့္ အိမ္ကိုပဲ ကိုယ္ ဂရုစိုက္ပါ။
အျခား အီေယာင္၀ါးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႕။ ျမန္မာ ေဘာလုံးအသင္းကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အာဆီယံ ဖလား ရမွာလဲ မသိပါဘူး။
ေျပာရဦးမယ္။ မေကြးမွာ မိုးေတြ အံု႕ျပီး အရမ္းေအးေနတယ္ဗ်ိဳ႕။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။
ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ဟာ ဗဟိုခ်က္မဲ့တယ္။ ဦးတည္ခ်က္လားရာေတြဟာ တစ္ေနရာတည္းကို သြားေနတာမဟုတ္ဘဲ ေနရာအႏွံ႕ကို ျပန္႕ထြက္
ေနတယ္။ ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ဟာ ေမာ္ဒန္ကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္တာပဲ တဲ့။ ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ကို မသိနားမလည္ တဲ့ လူေတြက ေမာ္ဒန္လြန္လို႕ ဘာသာ
ျပန္ၾကသတဲ့။ ဒါက ဒီေန႕ ဖတ္မိတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက ဟာေတြ။ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
တကယ္ေတာ့ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္မလာတာ ႏွစ္ အေတာ္ၾကာျပီ။ သူမ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ အခ်စ္ဦးဆိုတဲ့ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ရွိ
တယ္။ ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြားတယ္။ ၀တၳဳ မဟုတ္တဲ့ ဒီ ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မရူးေသးဘူး။ သူမက အေတြး ေတြ
အရမ္းေတြးတယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႕ မလိုက္ေအာင္ ေတြးတယ္။ ကၽြႏ္ေတာ္က ဘာမွ မေတြးဘူး။ အဲဒီ အတြက္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို
သေဘာမက်ဘူး။ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ အျခားလူေတြ သေဘာက်ေအာင္ ေနထုိင္ဖို႕ အေမက ေမြးေပးထားတာမွ
မဟုတ္တာပဲ ေနာ့။ သူမ က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ေပးတယ္။ ခပ္ပိန္းပိန္း လူငယ္တစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးမွာ
ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ ရွင္သန္ေနပံု အေၾကာင္းေပါ့။ သူမ ကဗ်ာစာရြက္ ေပးတဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကန္ေဘာင္ေပၚက ထုိင္ခံုေလးမွာ
အတူထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကန္ေရျပင္ေသးေသးေလးဟာ ေလ အလြင့္မွာ လူးလို႕ေပါ့။ သူမ က စကားလည္း နည္းေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ္က
လည္း စကားအရမ္းမ်ားတဲ့သူ မဟုတ္ေလေတာ့ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေျပာစရာစကားက မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီညေနက
အဲဒီအတိုင္း ၾကီး ဘာမွမေျပာၾကဘဲ အခ်ိန္ကုန္သြားၾကတယ္။ ဒါလည္း ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစ မဟုတ္ေသးဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကုိ စ လိုက္ရေအာင္။
ကဗ်ာအေရးအသားေတြဟာ စကားေျပ ဆန္လြန္းလာေပမယ့္ လူေတြ နားမလည္နုိင္ၾကဘူး။  သာမန္ အရပ္သံုး ဘာသာစကား
အျခား အလကာၤ နိမိတ္ပံု ေတြ ဘာမွ မပါဘဲ ရိုး၇ိုးသားသားေရးေနတာကို လူေတြ နားမလည္နုိင္ၾကဘူး။ ဘာလို႕လဲ။ ေရးသူေတြက
စကားလံုးေတြ စာသားေတြကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ပိုင္းပစ္တယ္။ ပညာရွင္ဆန္တဲ့ စကားလံုးေတြသံုးတယ္။ ပညာရွင္ဆန္တယ္ ဆိုတာ
က သိပၸံစကားလံုးတို႕ ဇၤီ၀ေဗဒ အေခၚအေ၀ၚ စကားလံုးတို႕ ေနာက္ဆံုးေပၚ အိုင္ဒီယုိေလာ္ဂ်ီ စကားလံုး ေတြ အမည္နာမေတြကို
သြတ္သြင္းေရးသားလာၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ဖို႕က ေတာ္ရံု စာေပ၀မ္းစာနဲ႕က ဘယ္လိုမွ နားမလည္နုိင္ဘူး။
အခ်ိဳ႕ သည္းမခံနုိင္တဲ့သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ အရူးေရးသလို ပဲ။ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေရးတာတဲ့။ ဟိုေန႕က မဂၢဇင္း
အေဟာင္း တစ္အုပ္ထဲမွာ အယ္ဒီတာက အရူးေရးတာက အရူးအသိပဲ ရွိမယ္ ပညာရွင္ ေရးတာက ပညာရွင္ အသိ ရွိတယ္။ အကြာၾကီး
ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီကိစၥေတြ သိပ္ေတာ့နားမလည္ဘူး။ ဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္လမ္းလို မေရးခ်င္ စာကို စာလို မေရးခ်င္ေတာ့
နည္းနည္းေတာ့သေဘာက်မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာဒီစကားေျပ အေရးအသားေတြကို အပိုင္းပိုင္ းအျပတ္ျပတ္ ျဖတ္ပစ္ လိုက္ရင္
ေကာင္းမလား။ ဒီလိုလုပ္ရင္ အသစ္ ျဖစ္နုိင္သလား။ မျဖစ္နုိင္ေသးဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေ၇ွ႕မွာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ရူးတဲ့ ပညာရွင္
ၾကီးေတြက ရွိႏွင့္ေနျပီ။ အဲဒီေတာ့ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ သစ္မွ မလာဘဲေလေနာ့။ ဒီအတုိင္းေလးပဲ ေရးတာ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါကေကာ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဆုိင္လို႕လား။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစ လား ။ ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ စိတ္ရွည္ပါေနာ္။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ မိုးေတြ ရြာတယ္။ မသည္းဘူး။ဖြဲဖြဲေလးရယ္။ သူမ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ။ သူမကေတာ့
ထံုးစံ အတုိင္း တစ္ခုခုကို စိတ္၀င္စားေနတယ္။ ဘာကို စိတ္၀င္စားေနသလဲ ဆိုေတာ့။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ႏွင္းဆီ ပြင့္ဖတ္ေတြရယ္
စံပယ္ပြင့္ဖတ္ ေတြရယ္ စကား၀ါ ပြင့္ဖတ္ေတြရယ္ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ ပန္းပြင့္ဖတ္ေတြကို ကပ္ျပီး ပန္းပြင့္ပံု
ေဖာ္ေနတာ။ ဘယ္လို ရူးတာလဲ မသိပါဘူး။ ပါးစပ္ကေတာ့ မေျပာရဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဒီအတုိင္းေလးပဲ သူမရဲ႕ အလွကို ခိုးနမ္း ေနရ
တယ္။ သူမရဲ႕ ဆံႏြယ္ေတြက ေဘးတစ္ဖက္တည္းမွာ စုက်လို႕။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးကလည္း ပါးပါးေလးနဲ႕ မ်က္ႏွာမွာထင္းေနတယ္။
ဘယ္ေလာက္ လွလိုက္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရူးေစတဲ့ အရာေတြေပါ့ဗ်ာ။ မိုးေတြကေတာ့ ရြာလို႕ေကာင္းေနတုန္း။ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ
သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ခက္ေတာ့ခက္တယ္။ သူမနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္တုိင္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွ
ရွိမေနတတ္ဘူး။ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ အဲ ေကာ္ဖီဆုိင္ဆိုေတာ့ ဆုိင္ပိုင္ရွင္တို႕ ဆုိင္၀န္ထမ္းတို႕ေတာ့ ရွိ
တာေပါ့ေနာ္။ သူတို႕ကလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သူတို႕ အာရံုနဲ႕သူတို႕ပါ။ ၾကာေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ၾကီးဟာ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ကၽြန္ေတာ္
ထင္လာမိတယ္။ ေတာ္ၾကာ ရင္နင့္ေအာင္ ၾကီးေရးတဲ့ ၀တၳဳထဲက ပန္းခ်ီဆရာလို ျဖစ္ေနရင္ ခက္ဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာေတာ့
အာရုဏ္ဦးငွက္ေတြ မရွိပါဘူးေလ။ ညေနခ်ိန္ သီခ်င္းေတြပဲ တသာသာနဲ႕။ အဲဒီ ပန္းခ်ီဆရာထက္သာတာက သူမက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕
မိဘေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖူး တာပဲ။ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မရူးနုိင္ေသးပါဘူး။
ဒါလည္းကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္း အစ မဟုတ္ေသးဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
အႏုပညာကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ခ်စ္တယ္။ ရူးမက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ရူးမက္လာတာၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို
မယံုၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အႏုပညာဟာ တကယ္ေကာ ရွိရဲ႕လားလို႕ေပါ့ေလ။သံသယေတြနဲ႕။ ေခတ္တုိင္း ေခတ္တုိင္း
မွာ လူေတြဟာ အႏုပညာေတြကို ဖန္တီးၾကတယ္။ လမ္းေဟာင္းအတုိင္း ဆက္သြားတဲ့သူေတြ ရွိသလို လမ္းသစ္ ေဖာက္တဲ့သူေတြလည္း
ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အႏုပညာဟာ အမ်ိဳးအစားေပါင္းစံု အသစ္ေပါင္းစံုနဲ႕ အကြဲကြဲ အျပားျပားျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္ဟာက အမွန္တရားလဲ။
ဘ၀အတြက္ အႏုပညာဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ အေရးပါသလဲ။ မသိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္မႈေတြနဲ႕ အႏုပညာကို ကၽြန္ေတာ့္
ႏွလံုးသားမွာ ခ်ိတ္ဆြဲရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ခက္တယ္ဗ်ာ။ ေမွာ္ တဲ့။ ဖန္တီးမႈ တဲ့။ အိုင္ဒီယာ တဲ့။ ျပဳလုပ္မႈ တဲ့။ ခံစားမႈ တဲ့။
တကယ္ေတာ့လည္း တကယ္ပါပဲ။ အႏုပညာမရွိလည္း ေလာကၾကီးက ေသဆံုးသြားမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အႏုပညာမ၇ွိလို႕လည္း
ကမာၻၾကီးဟာ လည္ေနတာက ရပ္တန္႕သြားမွမွမဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာေတြ ပူပန္ေနစရာလိုသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို
မခ်စ္လို႕လည္း ေလာကၾကီး ဘာမွ ျဖစ္သြားမွာမွမဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို မဖန္တီးလို႕လည္း ကမာၻၾကီး ပ်က္စီးသြားမွာမွ
မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ။ တကယ္ေတာ့လည္း တကယ္ပါပဲ ။ ဒါေတြဟာ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
သူမ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆိုတာထက္ မပိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတာထက္ မပိုပါဘူး။
သူမဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မဟုတ္သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ကဗ်ာ ေရးသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ ေရးစပ္
ထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ သူမ မဟုတ္ဘူး။ သူမဟာ သူမ ဘာသာ သူမ သီးသန္႕ ျဖစ္တည္မႈနဲ႕ သူမ ကိုယ္ပုိင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို
လူ႕ဘ၀ ရခိုက္မွာ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်နုိင္ခဲ့တဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ က်ိဳးျပတ္ေနတဲ့ စာသားေတြနဲ႕ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ခြဲစိပ္
ေရာစပ္ခံထားရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လိုေပါ့။ ကၽြန္တာ့္ကို လူတုိင္း နားမလည္နုိင္လို႕ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရးခဲ့တဲ့
သူမကေတာ့ နားလည္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ရင္နင့္ေအာင္ရဲ႕ အာရုဏ္ဦးငွက္ေတြဟာ ညေနခ်ိန္ ငွက္ေတြနဲ႕ အတူ
ကၽြန္ေတာ့္အခန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ထြက္ခြာ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ၾကျပီ။
ဒါဟာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဆံုးလို႕ သင္ ထင္ေနသလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစလို႕သင္ ေျပာင္းလဲ ထင္ျမင္လိုက္ျပီလား။
မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဇာတ္လမ္းမွ မ စ ရေသးသလို ဘယ္ဇာတ္လမ္းမွလည္း အဆံုးသတ္ဖို႕ စိတ္ကူးမရွိၾကဘူး။ သင့္ဇာတ္လမ္းေကာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းေကာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ စ သင့္တယ္ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။

* * *

မိုးအိမ္လူ
၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ဆယ္နာရီ