Tuesday, December 6, 2011

ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။





ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
ဇာတ္လမ္းကို စ ဖုိ႕ က ဘယ္ေနရာက စ ရမလဲ။ စဥ္းစားရတာ က်ပ္တယ္။ စာကို စာလို မေရးခ်င္တာက ဘာအက်င့္မွန္းမသိ။
ဘယ္လို အစပ်ိဳးျပီး ဘယ္လို ဇာတ္လမ္းဆင္ျပီး ဘယ္လို ဇာတ္ကြက္ခ်ျပီး ဘယ္လို ဇာတ္ရွိန္တက္ျပီး ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းရမလဲ။
ရင္နင့္ေအာင္လုိ ေရးရင္ ေကာင္းမလား။ ေနလင္းထြန္းလို ေရးရင္ ေကာင္းမလား။ မင္းယုမာန္လို ေရးရင္ ေကာင္းမလား။ ေလာေလာ
ဆယ္ စိတ္ထဲမွာ အၾကိဳက္ေတြ႕ေနတာက သူတို႕ ေရးဟန္ေတြပဲ အၾကိဳက္ေတြ႕ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႕လိုပဲ ေရးခ်င္ေနတယ္။
ခက္တာက ဇာတ္လမ္းကို စ ေရးမယ္ၾကံကာမွ ကၽြန္ေတာ္ဇာတ္လမ္းက ေပ်ာက္ေနတာပဲ။ ဗိုင္းရပ္စ္ စတိုင္လ္ ခိုးရရင္ ဇာတ္လမ္းဆိုျပီး
ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တာပဲ ေအးမယ္ ထင္တယ္။ အဟဲ။ အဲ့လို လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဗိုင္းရပ္စ္က သူ႕မေျပာဘဲ သူ႕စတုိင္လ္
ယူသံုးတယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္လာကိုက္ေနမွာ ၀င္းဒိုးက်သြားရင္ ခက္ဦးမယ္။ ကဲ စဥ္းစားစမ္း ဘယ္လို စ ေရးရမလဲ။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
သူမရဲ႕ လက္ကေလး ေႏြးေနတယ္ တကယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြပါ ေႏြးသြားတယ္ တကယ္။ သူမ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပတယ္ တကယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ျပန္ျပီးျပံဳးျပမိသလား ျပံဳးမျပမိဘူးလား မသိဘူး တကယ္။ ခက္ေနတာက သူမ ရဲ႕ အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရျပီလား
မရေသးဘူးလား ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးဘူး တကယ္။ သူမကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး တကယ္။ ဒီေန႕ က်မွာ ရာသီဥတုက
လည္း အသားကုန္ သာတယ္ တကယ္။ သူမရဲ႕ ေခါင္းမွာ ႏွင္းဆီျဖဴပြင့္ေလးပန္ဆင္ထားတာ အရမ္းလွတယ္ တကယ္။ အဲဒါကို
ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ေျပာမျပမိခဲ့ဘူး တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သူမရယ္ ႏွင္းဆီျဖဴေလး
ရယ္ကလြဲျပီး က်န္တာ ဘာမွ မရွိဘူး တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလိုက္တာ တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြ ခုန္ေနတာ တကယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းက ဇာတ္လမ္း အစ ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အလယ္ေလာက္ကနဲ႕ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
ဇာတ္လမ္းအစကို ေရးခ်င္တာ ။ ကဲ ဇာတ္လမ္း အစကို ျပန္သြားရေအာင္။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
ျမန္မာနုိင္ဟာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ နုိင္ငံ တစ္နုိင္ငံ ျဖစ္လာေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္ လို႕ ထင္တယ္။ ကိုယ့္ အိမ္ကိုပဲ ကိုယ္ ဂရုစိုက္ပါ။
အျခား အီေယာင္၀ါးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႕။ ျမန္မာ ေဘာလုံးအသင္းကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အာဆီယံ ဖလား ရမွာလဲ မသိပါဘူး။
ေျပာရဦးမယ္။ မေကြးမွာ မိုးေတြ အံု႕ျပီး အရမ္းေအးေနတယ္ဗ်ိဳ႕။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။
ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ဟာ ဗဟိုခ်က္မဲ့တယ္။ ဦးတည္ခ်က္လားရာေတြဟာ တစ္ေနရာတည္းကို သြားေနတာမဟုတ္ဘဲ ေနရာအႏွံ႕ကို ျပန္႕ထြက္
ေနတယ္။ ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ဟာ ေမာ္ဒန္ကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္တာပဲ တဲ့။ ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ကို မသိနားမလည္ တဲ့ လူေတြက ေမာ္ဒန္လြန္လို႕ ဘာသာ
ျပန္ၾကသတဲ့။ ဒါက ဒီေန႕ ဖတ္မိတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက ဟာေတြ။ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
တကယ္ေတာ့ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္မလာတာ ႏွစ္ အေတာ္ၾကာျပီ။ သူမ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ အခ်စ္ဦးဆိုတဲ့ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ရွိ
တယ္။ ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြားတယ္။ ၀တၳဳ မဟုတ္တဲ့ ဒီ ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မရူးေသးဘူး။ သူမက အေတြး ေတြ
အရမ္းေတြးတယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႕ မလိုက္ေအာင္ ေတြးတယ္။ ကၽြႏ္ေတာ္က ဘာမွ မေတြးဘူး။ အဲဒီ အတြက္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို
သေဘာမက်ဘူး။ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ အျခားလူေတြ သေဘာက်ေအာင္ ေနထုိင္ဖို႕ အေမက ေမြးေပးထားတာမွ
မဟုတ္တာပဲ ေနာ့။ သူမ က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ေပးတယ္။ ခပ္ပိန္းပိန္း လူငယ္တစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးမွာ
ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ ရွင္သန္ေနပံု အေၾကာင္းေပါ့။ သူမ ကဗ်ာစာရြက္ ေပးတဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကန္ေဘာင္ေပၚက ထုိင္ခံုေလးမွာ
အတူထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကန္ေရျပင္ေသးေသးေလးဟာ ေလ အလြင့္မွာ လူးလို႕ေပါ့။ သူမ က စကားလည္း နည္းေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ္က
လည္း စကားအရမ္းမ်ားတဲ့သူ မဟုတ္ေလေတာ့ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေျပာစရာစကားက မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီညေနက
အဲဒီအတိုင္း ၾကီး ဘာမွမေျပာၾကဘဲ အခ်ိန္ကုန္သြားၾကတယ္။ ဒါလည္း ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစ မဟုတ္ေသးဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကုိ စ လိုက္ရေအာင္။
ကဗ်ာအေရးအသားေတြဟာ စကားေျပ ဆန္လြန္းလာေပမယ့္ လူေတြ နားမလည္နုိင္ၾကဘူး။  သာမန္ အရပ္သံုး ဘာသာစကား
အျခား အလကာၤ နိမိတ္ပံု ေတြ ဘာမွ မပါဘဲ ရိုး၇ိုးသားသားေရးေနတာကို လူေတြ နားမလည္နုိင္ၾကဘူး။ ဘာလို႕လဲ။ ေရးသူေတြက
စကားလံုးေတြ စာသားေတြကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ပိုင္းပစ္တယ္။ ပညာရွင္ဆန္တဲ့ စကားလံုးေတြသံုးတယ္။ ပညာရွင္ဆန္တယ္ ဆိုတာ
က သိပၸံစကားလံုးတို႕ ဇၤီ၀ေဗဒ အေခၚအေ၀ၚ စကားလံုးတို႕ ေနာက္ဆံုးေပၚ အိုင္ဒီယုိေလာ္ဂ်ီ စကားလံုး ေတြ အမည္နာမေတြကို
သြတ္သြင္းေရးသားလာၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ဖို႕က ေတာ္ရံု စာေပ၀မ္းစာနဲ႕က ဘယ္လိုမွ နားမလည္နုိင္ဘူး။
အခ်ိဳ႕ သည္းမခံနုိင္တဲ့သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ အရူးေရးသလို ပဲ။ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေရးတာတဲ့။ ဟိုေန႕က မဂၢဇင္း
အေဟာင္း တစ္အုပ္ထဲမွာ အယ္ဒီတာက အရူးေရးတာက အရူးအသိပဲ ရွိမယ္ ပညာရွင္ ေရးတာက ပညာရွင္ အသိ ရွိတယ္။ အကြာၾကီး
ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီကိစၥေတြ သိပ္ေတာ့နားမလည္ဘူး။ ဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္လမ္းလို မေရးခ်င္ စာကို စာလို မေရးခ်င္ေတာ့
နည္းနည္းေတာ့သေဘာက်မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာဒီစကားေျပ အေရးအသားေတြကို အပိုင္းပိုင္ းအျပတ္ျပတ္ ျဖတ္ပစ္ လိုက္ရင္
ေကာင္းမလား။ ဒီလိုလုပ္ရင္ အသစ္ ျဖစ္နုိင္သလား။ မျဖစ္နုိင္ေသးဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေ၇ွ႕မွာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ရူးတဲ့ ပညာရွင္
ၾကီးေတြက ရွိႏွင့္ေနျပီ။ အဲဒီေတာ့ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ သစ္မွ မလာဘဲေလေနာ့။ ဒီအတုိင္းေလးပဲ ေရးတာ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါကေကာ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဆုိင္လို႕လား။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစ လား ။ ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ စိတ္ရွည္ပါေနာ္။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ မိုးေတြ ရြာတယ္။ မသည္းဘူး။ဖြဲဖြဲေလးရယ္။ သူမ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ။ သူမကေတာ့
ထံုးစံ အတုိင္း တစ္ခုခုကို စိတ္၀င္စားေနတယ္။ ဘာကို စိတ္၀င္စားေနသလဲ ဆိုေတာ့။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ႏွင္းဆီ ပြင့္ဖတ္ေတြရယ္
စံပယ္ပြင့္ဖတ္ ေတြရယ္ စကား၀ါ ပြင့္ဖတ္ေတြရယ္ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ ပန္းပြင့္ဖတ္ေတြကို ကပ္ျပီး ပန္းပြင့္ပံု
ေဖာ္ေနတာ။ ဘယ္လို ရူးတာလဲ မသိပါဘူး။ ပါးစပ္ကေတာ့ မေျပာရဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဒီအတုိင္းေလးပဲ သူမရဲ႕ အလွကို ခိုးနမ္း ေနရ
တယ္။ သူမရဲ႕ ဆံႏြယ္ေတြက ေဘးတစ္ဖက္တည္းမွာ စုက်လို႕။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးကလည္း ပါးပါးေလးနဲ႕ မ်က္ႏွာမွာထင္းေနတယ္။
ဘယ္ေလာက္ လွလိုက္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရူးေစတဲ့ အရာေတြေပါ့ဗ်ာ။ မိုးေတြကေတာ့ ရြာလို႕ေကာင္းေနတုန္း။ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ
သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ခက္ေတာ့ခက္တယ္။ သူမနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္တုိင္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွ
ရွိမေနတတ္ဘူး။ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ အဲ ေကာ္ဖီဆုိင္ဆိုေတာ့ ဆုိင္ပိုင္ရွင္တို႕ ဆုိင္၀န္ထမ္းတို႕ေတာ့ ရွိ
တာေပါ့ေနာ္။ သူတို႕ကလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သူတို႕ အာရံုနဲ႕သူတို႕ပါ။ ၾကာေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ၾကီးဟာ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ကၽြန္ေတာ္
ထင္လာမိတယ္။ ေတာ္ၾကာ ရင္နင့္ေအာင္ ၾကီးေရးတဲ့ ၀တၳဳထဲက ပန္းခ်ီဆရာလို ျဖစ္ေနရင္ ခက္ဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာေတာ့
အာရုဏ္ဦးငွက္ေတြ မရွိပါဘူးေလ။ ညေနခ်ိန္ သီခ်င္းေတြပဲ တသာသာနဲ႕။ အဲဒီ ပန္းခ်ီဆရာထက္သာတာက သူမက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕
မိဘေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖူး တာပဲ။ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မရူးနုိင္ေသးပါဘူး။
ဒါလည္းကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္း အစ မဟုတ္ေသးဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
အႏုပညာကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ခ်စ္တယ္။ ရူးမက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ရူးမက္လာတာၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို
မယံုၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အႏုပညာဟာ တကယ္ေကာ ရွိရဲ႕လားလို႕ေပါ့ေလ။သံသယေတြနဲ႕။ ေခတ္တုိင္း ေခတ္တုိင္း
မွာ လူေတြဟာ အႏုပညာေတြကို ဖန္တီးၾကတယ္။ လမ္းေဟာင္းအတုိင္း ဆက္သြားတဲ့သူေတြ ရွိသလို လမ္းသစ္ ေဖာက္တဲ့သူေတြလည္း
ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အႏုပညာဟာ အမ်ိဳးအစားေပါင္းစံု အသစ္ေပါင္းစံုနဲ႕ အကြဲကြဲ အျပားျပားျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္ဟာက အမွန္တရားလဲ။
ဘ၀အတြက္ အႏုပညာဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ အေရးပါသလဲ။ မသိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္မႈေတြနဲ႕ အႏုပညာကို ကၽြန္ေတာ့္
ႏွလံုးသားမွာ ခ်ိတ္ဆြဲရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ခက္တယ္ဗ်ာ။ ေမွာ္ တဲ့။ ဖန္တီးမႈ တဲ့။ အိုင္ဒီယာ တဲ့။ ျပဳလုပ္မႈ တဲ့။ ခံစားမႈ တဲ့။
တကယ္ေတာ့လည္း တကယ္ပါပဲ။ အႏုပညာမရွိလည္း ေလာကၾကီးက ေသဆံုးသြားမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အႏုပညာမ၇ွိလို႕လည္း
ကမာၻၾကီးဟာ လည္ေနတာက ရပ္တန္႕သြားမွမွမဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာေတြ ပူပန္ေနစရာလိုသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို
မခ်စ္လို႕လည္း ေလာကၾကီး ဘာမွ ျဖစ္သြားမွာမွမဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို မဖန္တီးလို႕လည္း ကမာၻၾကီး ပ်က္စီးသြားမွာမွ
မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ။ တကယ္ေတာ့လည္း တကယ္ပါပဲ ။ ဒါေတြဟာ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။

*

ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။
သူမ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဆိုတာထက္ မပိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတာထက္ မပိုပါဘူး။
သူမဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မဟုတ္သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ကဗ်ာ ေရးသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ ေရးစပ္
ထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ သူမ မဟုတ္ဘူး။ သူမဟာ သူမ ဘာသာ သူမ သီးသန္႕ ျဖစ္တည္မႈနဲ႕ သူမ ကိုယ္ပုိင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို
လူ႕ဘ၀ ရခိုက္မွာ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်နုိင္ခဲ့တဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ က်ိဳးျပတ္ေနတဲ့ စာသားေတြနဲ႕ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ခြဲစိပ္
ေရာစပ္ခံထားရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လိုေပါ့။ ကၽြန္တာ့္ကို လူတုိင္း နားမလည္နုိင္လို႕ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရးခဲ့တဲ့
သူမကေတာ့ နားလည္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ရင္နင့္ေအာင္ရဲ႕ အာရုဏ္ဦးငွက္ေတြဟာ ညေနခ်ိန္ ငွက္ေတြနဲ႕ အတူ
ကၽြန္ေတာ့္အခန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ထြက္ခြာ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ၾကျပီ။
ဒါဟာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဆံုးလို႕ သင္ ထင္ေနသလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစလို႕သင္ ေျပာင္းလဲ ထင္ျမင္လိုက္ျပီလား။
မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဇာတ္လမ္းမွ မ စ ရေသးသလို ဘယ္ဇာတ္လမ္းမွလည္း အဆံုးသတ္ဖို႕ စိတ္ကူးမရွိၾကဘူး။ သင့္ဇာတ္လမ္းေကာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းေကာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ စ သင့္တယ္ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လမ္းကို စ လိုက္ရေအာင္။

* * *

မိုးအိမ္လူ
၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ဆယ္နာရီ

ေတာသီခ်င္း ( ၁ )



မေန႕က ဆိုလက္စ သီခ်င္းကို
ဒီေန႕မွာ ဆက္ ဆိုတယ္

ကမာၻၾကီးက မ်က္ႏွာမသစ္နုိင္ေအာင္
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္
ငါကေတာ့
မ်က္ႏွာမသစ္ဘဲ သီခ်င္းေတြပဲ ဆက္ ဆက္ ဆိုလို႕
အခ်စ္မ်ား သူ႕ဆီမွာ။

မိုးအိမ္လူ