ကိုယ္နဲ ့မထုိက္တန္မႈ မ်ားစြာ အလံုးအရင္း
ေန ့ေတြထဲမွာ သဲသဲမဲမဲ ဖြဲဖြဲစဲစဲ ရြာက်
ဒါဟာ မိုးလား ဒါဟာ ေလာကဓံလား ခ်ဳပ္ရိုးေတြ
အစအန ဖြာလန္ၾကဲ
မေျပာသင့္တဲ့ စကားေတြ အထပ္ထပ္ လႈိင္းလံုးေတြလို
အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္
က်င့္၀တ္သိကၡာေတြ ေစာင့္ထိန္းမႈ သီလ ေတြ
ေလာကရဲ့ အျဖဴေရာင္နယ္နိမိတ္ကို ခ်ံဳ႕ပစ္မိ
ဒါဟာ မေန ့က ဆိုတဲ ့သီခ်င္း နားထဲ ၾကားမိလိုက္တယ္
မေျပာခ်င္ရင္ လည္း မေျပာခ်င္ သလို မေျပာဘဲ
မေနနိုင္ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ နဲ ့စ ျပီး
ေရးလက္စ ကီးဘုတ္က စကားလံုးေတြ အ ေနတယ္ မဟုတ္ဘူး
လက္က အ ေနတယ္ မဟုတ္ေသးဘူး
တစ္ခုခု အ ေနတယ္ ေမြးကတည္းက အကုန္လံဳး အ
ေနတယ္ အခ်ိန္တုိင္းကိ ု အ ေနတယ္
ေျပာခဲ့ျပီးျပီ ထားလိုက္ေတာ့ ေျခလွမ္းျပင္
ေနာက္ေက်ာလွည္ ့ဓားနဲ ့ထိုး မ်က္ရည္ေတြ က် ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေမြး
အဆင္ကို ေျပလို ့အစဥ္လိုက္ မဟုတ္ရင္ေတာ့
ဖတ္ရတာ ကို ့ရို႕ကားယား နည္းနည္းေတာ့ စဥ ္ေပးဦး
အဲဒါမွ အဆင္ေျပမွာ ထင္တယ္ စာရြက္ေပၚမွာ ျမန္မာ
ဗ်ည္းေတြ သရေတြ အကုန္ထင္ေနတယ္
စိတ္တည္ရာမဲ့ အကုန္လံုး ထင္ေနတယ္ လို ့ထင္ေနခဲ့တာ
အေတာ္ၾကာျပီ ဆိုေတာ့
နာရီေတြ ပုပ္သိုးေနတာ လည္း အေတာ္ၾကာျပီ အခ်ိန္ေတြ
လည္း မိႈတက္ အပုပ္နံ႕ထြက္
ဒါဟာ ေခတ္သစ္ ၀တၱရား နိစၥဓူ၀ လုပ္ေဆာင္မႈ
အခင္းအက်င္း ဘာလို ေသးလဲ
အဲဒီလိုနဲ ့ နဲ ့ နဲ ့သြား နည္းနည္းသြား
နည္းနည္းသြား နယ္နယ္သြား တျဖည္းျဖည္း နပ္နပ္သြားတာေပါ့
ေဟာဒီမွာ ကမာၻဦး နည္းပညာရုပ္ရွင္ လို ့ေျပာတဲ
့ ရုပ္ေတြ ေသေနတဲ့ ရုပ္ရွင္
ဒီလိုပါပဲေလ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေပါက္တက္ကရ ေတြ
့ကရာ ေျခာက္ဆယ္ အကုန္လံုး ဒီအထဲ သြတ္သြင္း
က်န္ခဲ့သမွ် ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး အဲဒီမွာ နိတိၳတံဖို
့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္သြားတယ္
ဤတြင္ ျပီး၏။
မိုးအိမ္လူ (
15 / 7 / 2011 – PM; 9:47 )
