Monday, February 20, 2012

စိတ္ထဲမွာ ထင္တဲ့အတုိင္း လက္က လိုက္ ထင္တဲ့ အထင္အရွမ်ား



ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး / ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အတိုင္း။

ေမးခဲ့ဖူးသည့္ သို႕မဟုတ္ အေမးခံခဲ့ရဖူးသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ။ မေရမေရာမ်ားစြာႏွင့္။ အာစရိယမ်ားက အတိအက်ျဖစ္ရန္ လမ္းညႊန္။ မရပါ။ မေရမရာ။ တစ္ေယာက္တည္း ေမွာင္ နက္ ေနေသာ ညမ်ားတြင္ ၾကယ္မ်ားသည္ ပိုးစိုးပက္စက္ စက္စက္ယိုေအာင္ လွလွပပၾကီးကို ပြင့္ေတာက္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ စကားတစ္ခြန္း ရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရင္ႏွင့္ မဆန္႕ဘူးဟု ထင္ထားေသာ ေလာကဓံအနာတရမ်ားအား ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ သိုေလွာင္ထားေသာ ရင္ဘတ္တစ္ခု ရွိ၏။ ဘယ္သူမွမၾကားေအာင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္။ ညည္းဆို။ ခဲ့ေလသည္။ စိတ္မ်ားကေတာ့ တစ္စျပီး တစ္စ စိတၱဇေတြ အျဖစ္။ ျပန္ခဲ့သည္။ အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား အလင္းထြန္း၍။ ျပန္ခဲ့သည္ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အိပ္မက္မ်ား က်မကြဲေအာင္ ထိန္းသိမ္း၍။ ေ၀းခဲ့ျပီ။ အရာအားလံုး မေရမရာမႈ အစံုအလင္ သို႕မဟုတ္ ျပည့္ျပည့္၀၀ျဖင့္။ သင္ႏွင့္သာ စကားေျပာခြင့္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္မိမည္။ ယခုေတာ့။

*

 တာေကာ ၏ တနဂၤေႏြဒိုင္ယာရီ။


မိမိဒဏ္ရာ မိမိျပန္ဆြတတ္သည့္သူမ်ား စာရင္းမွာ ငါ ပါ၀င္၏။
တနဂၤေႏြေန႔မ်ားကို ျပန္လွန္ၾကည့္ေသာအခါ ပလတ္စတစ္ကဒ္ေလာင္းထားေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။
မင္းကေတာ့ ငါ့နာမည္ကိုေတာင္ ၾကားခ်င္လိမ့္မည္ မဟုတ္။
၁၀း၅၀။ငါေရာက္လာေသာအခါ သူတို႕ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔အားလံုး ငါ့ကို မျမင္ရ။ကြန္ပ်ဴတာထဲေရာက္ေနေသာ virusသည္
သူမ၏ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစား နံပါတ္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ေျမြတစ္ေကာင္က  အႏုပညာႏွင့္ပက္သက္ေသာေမးခြန္းမ်ား ေမးလာေသာအခါ
အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ က္ိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြား၏။
နာဖ်ားေနေသာ ကမၻာထဲ အယူ၀ါဒမ်ား ျငင္းခုန္ေကာင္းေနဆဲ။
ငါကေတာ့ သစ္ပင္ေတြ တစ္ပင္ျပီးတစ္ပင္စိုက္ရင္း တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေလလြင့္ေနသည္။

*

ရင္နင့္ေအာင္ ႏွင့္ နုိင္ငံေရး အေပါက္မ်ား


ဒီေခတ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ။ ေပ်ာ္ပါးမူးယစ္ေနၾကသလိုပဲ။ အကုန္လံုးကို မဆိုလိုရင္ေတာင္ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုတဲ႕ ခံစားမႈမရွိေတာ႕ဘူး။ အရင္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုတာ မာန္ရွိတယ္၊ စံရွိတယ္၊ မူရွိတယ္၊ မာနရွိတယ္။ အခု ေက်ာင္းသားေတြက ေငြရွိရင္ ဘိလိယက္ထိုးသူထိုး၊ ဘီယာဆိုင္ေရာက္သူေရာက္၊ ရည္စားထားမယ္၊ ဖဲ (ခိုး) ရိုက္မယ္၊ ဂိမ္းပစ္မယ္ (ေဒၚတာ ခုတ္မယ္)၊ အင္တာနက္သံုးျပီး Chat (ၾကဴ) မယ္။ သင္ေနတဲ႕ ပညာေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကဘာလဲ။ Aero နဲ႕ ပက္သတ္တဲ႕ တကၠသိုလ္ဖြင့္တယ္။ ဘြဲ႕ရလာေတာ႕ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးတဲ႕။ ဆရာေတြကေကာ ဘာမွလုပ္စရာမရွိတဲ႕ ပညာေရးကို ဘာလုပ္ဖို႕ သင္ေပးလိုက္တာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသားေတြကိုက သူတို႕ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိၾကတာလား။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ေက်ာင္းျပီးတယ္။ ေက်ာင္းက သင္လိုက္တာေတြနဲ႕ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲတဲ႕။ မဆိုင္တဲ႕ စီးပြားေရးေတြဘက္ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေရာက္တဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္းက ၆၀% အထိ လက္ခံလို႕ရေပမယ့္ ၈၀% ေလာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ကဲ .. ဒါေတြကိုေကာ ဘယ္သူေတြ ျပင္ေပးၾကမွာလဲ။


*


ဒိုင္ယာရီ အေပါက္မ်ား


အရာအားလံုးသည္ အရားအာလံုးထက္မပိုေသာ အရာအားလံုးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ သင္မလိုခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလိုခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ တပ္မက္မႈမ်ား ရွိ၏။ ဘာလဲဟု လာမေမးႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာဂငယ္ဃၾကီးနငယ္ဏၾကီး တို႕ကဲ့သို မသိေခ်။ မသိျခင္းကို သင္အျပစ္ဆိုလိမ့္မည္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းငယ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္နိုးလွေသာ စကားလံုးမ်ား အေငြ႕ပ်ံေပ်ာက္ရွဖူး၏။ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ အတူ လြတ္လပ္ျခင္းမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား အလိုဆႏၵမ်ား အိပ္မက္မ်ား ရည္စူးခ်က္မ်ား စိတ္လိုလက္ရ ဘ၀ပန္းတုိင္မ်ား လည္း အေငြ႕ပ်ံ ေပ်ာက္ရွဖူး၏။ ဘယ္သူေတြ ဘာအတြက္ ေအာက္စီဂ်င္ကို ရွဴရိႈက္ေနၾကသလဲ။ အလကားရေသာ ေအာက္စီဂ်င္ကို အလကားရွဴရင္း အလကားအလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကျပီလား။ မသင့္တင့္မွန္းသိေသာ္လည္း အားလံုး အရယ္အျပံဳးမပ်က္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိနည္းတူ ။ သင္ ရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ရွိဖို႕ ေသခ်ာသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း သိပ္မေသခ်ာ။ အရာအားလံုးသည္ ေသခ်ာမႈထဲတြင္ ေပ်ာက္ရွေန၏။ သင္ ယံုၾကည္ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္၏။


*
ေဇယ်ာလင္း၏ ေက်ာက္စလစ္


တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူဟာလူစြမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးလား။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူဟာ အေမွာင္ေခတ္ရဲ႕ ျမိဳသိပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လား။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူဟာ ေပါက္ကြဲခဲ့တဲ့ ဧရာမၾကယ္ၾကီးရဲ႕ ေသြးသားလား။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ေရဒီယိုသတင္းတစ္ပုဒ္လား။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူဟာ ေခတ္ၾကီးရဲ႕ ၾကိတ္စက္ထဲက စင္ထြက္မာခဲသြားတဲ့ ေသြးစက္လား။
မျမင္ရတဲ့ ကၾကိဳးကေနမလႈပ္မရွားတင္ဆက္မႈ။

*
ဗိုင္းရပ္စ္ ေျပာတဲ့ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တယ္။

ဒါဟာေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တယ္။ဒါေပမယ္..ငါေတာ့နားလည္တယ္..။ငါ့ဟာငါဆင္ေျခေပးတာမဟုတ္ဖူး။အၾကာင္းျပခ်က္မဟုတ္ဖူး။
အမွန္တရားလဲမဟုတ္ဖူး။ဒါကိုခဏခဏယူသံုးစြဲလြန္းေတာ့ေပါကုန္တာပဲ ။ အဆိုးျမင္၀ါဒလိုေပါ့...။ရင္ပတ္နဲ႔ေက်ာျပင္ဘာအနာအစာမွမရွိပဲ
ဒင္းရဲ႕စိတ္ထဲလာလာနာတာခက္တယ္ ။ ခံစားခ်က္လဲေဖါ့ေဖါ့ျပစ္တာ ။ေပါ့ပ်က္ပ်က္ရယ္...
ဒါဟာေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တယ္
စြဲလန္းတယ္ တစ္ခ်ိန္လံုးတန္းတန္းစြဲခဲ့တာ အခ်စ္ကိုလား။ေငြေၾကးကိုလား။ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြကိုလား။ မိုးတိမ္ေတြကိုလား။ေက်ာက္ခဲတစ္လံုးလား။သူမပါးျပင္ေပၚကသနပ္ခါးရနံ႔ကိုလား။အတုေတြကိုလား။စကားလံုးသံုးစြဲပံုကိုလား။
ႏွစ္အေတာ္ၾကာေတာ့အစြဲအလန္းဆိုတာေရာဂါမွန္းသိလာတယ္...။အနာတရျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို တစ္ခုခုစီရင္လိုက္မွ။
ဒါဟာေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တယ္
ဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ..
အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကတတိယေျမာက္စကားလံုးသတ္ပံုမွားတာမဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။
မူလအဓိၸာယ္ကို သက္ေသသာဓကနဲ႔ျပပါ။ေနာက္ကြယ္က ကိစၥေတြကို လွပ္ျပပါ။ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီးေသေနတဲ့စကားလံုးေတြေတြ႔ရမယ္အပံုလိုက္ႀကီးေဖါင္းပြ
ဒါဟာေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တယ္
ယံုၾကည္သက္၀င္မွု။၀င္ေငြထြက္ေငြနဲ႔။နာက်င္မွု။ဒီေမးခြန္းကိုငါေရွာင္လိုက္တယ္။ေမးခြန္းေတြတျပြတ္ႀကီးနဲ႔လာတိုး အကုသိုလ္အတိုးတက္လာပံုမ်ားဘ၀ေပးဆပ္တာမကုန္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းကမ္းကပ္ေက်ာက္ဆူးခ် ပုသ္သင္လိုလုပ္ျပစ္လိုက္တယ္ေခါင္းတဆတ္ဆတ္နဲ႔ အေရာင္လည္းနဲနဲပါးပါးေျပာင္းျပစ္လိုက္တယ္ ဒါေပမယ့္ေျပာခ်င္တဲ့အဓိပၸာယ္ပါပါမလာတာအားနာတယ္..
ဒါဟာေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ဒါေတြကိုသိပါတယ္...ခင္ဗ်ားလည္းအသိပါ။ မသိတာဘယ္မွာရွာရမယ္မသိတာပါ။


*


ဗိုင္းရပ္စ္ကိုက္လို႕ ေၾကာင္သြားတဲ့ ငေၾကာင္။


ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖတ္ေျပးသြားျခင္း။ ေၾကာင္ဆိုတာဘာလဲ ခင္ဗ်ားလည္း သိမွာပါ။ ခက္တယ္။ ပစၥပၸဳန္မွာ တည့္တည့္ေနပါ။ ကတၱား အေျပာင္းအလဲေတြ ကံ အေျပာင္းအလဲေတြ ခင္ဗ်ား သိပ္စိတ္ညစ္ေနသလား။ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တာပဲ။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေၾကာင္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တဲ့ ငေၾကာင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ခင္ဗ်ားနဲ႕ ေ၀းခဲ့ျပီ။ ပထမ ေျခလွမ္းေတြ လွည္းဘီးႏြံထဲ ကၽြံကတည္းက။ တစ္ေယာက္မွ ကူ၍ မတြန္းေပးကတည္းက။ ျပိဳင္တူ တြန္းလွ်င္ ေရြ႕နုိင္ရဲ႕နဲ႕ မတြန္းေပးၾကကတည္းက။ ထင္းစည္း ကို သူတို႕ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ခြဲထုတ္ ခ်ိဳးပိုင္းလိုက္တယ္။ မဆုိင္တာေတြ အရမ္းေတြးတယ္။ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တယ္။ ဘယ္သူမွ သိစရာမလိုရင္ ဘာ ပက္ဘလစ္ရွ္မွ မလုပ္နဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း။ အတူတူ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္ခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္ရဲ႕လားေဟ့။ ငေၾကာင္တို႕ေရ။ ယေန႕ အခင္းအက်င္းေတြ အလ်င္အျမန္သိမ္းဆည္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ဖုန္ခါ သဲခါ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ျပီ။


ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး အေနာက္ဘက္ ေန၀င္ေကာင္းကင္ကေတာ့ တိမ္မွ်င္ေတြ မလိုဘဲ လွလွပပၾကီး ဆည္းဆာ ဆန္ေနတယ္။
အိမ္ျပန္ၾကစို႕။ ထမင္းလက္စံု စားၾကစို႕။ ေႏြးေထြးၾကစို႕။


***


မိုးအိမ္လူ
၁၉ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၂
ည ဆယ္နာရီထိုးရန္ မိနစ္အနည္းငယ္ အလို ( နာရီမပါလို႕ ေသခ်ာမသိလိုက္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာက နာရီကလည္း မွန္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေလးေတာ့ သည္းခံေနာ္ )

Saturday, February 18, 2012

စစ္တမ္း

စစ္တမ္း

စိတ္လို လက္ရ အမွားေတြနဲ႕
က်ဥ္းက်ပ္သြားတဲ့ စိတ္ဧရိယာ 24
ခံစားရတာ မေကာင္းတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ
သီခ်င္းေတြ ( ဘာမွ ငါ မၾကားခ်င္ဘူး မသိခ်င္ဘူး
ငါ့ဘ၀ကို ငါ့ဆီေပးပါ..။
ျဖဴစင္ခ်ိန္ေတြ ျပန္မရဘူး
အေရာင္ေတြ ေပစြန္းလို႕
ငါ့ဘ၀ ယံုနုိင္သူ မရွိေတာ့ ) ဆိုညည္းမိတဲ့ အေျခအေန တစ္စိတ္တစ္ေဒသဟာ
ေမွာင္ရိပ္ထုိးတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အပိုင္းအစ ေတြအျဖစ္

အသက္ေတြလည္း ျပန္ျပန္ ငယ္မသြားေတာ့ဘူး
ျပန္ျပန္ ငယ္မသြားတဲ့ အသက္ေတြကို ဆြဲဆန္႕ထုတ္ရင္း
တံဆိပ္ေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ( ကဗ်ာဆရာ။ အင္ဂ်င္နီယာ ။
ခပ္ေၾကာင္ ေၾကာင္။ ဘာမွမသိ )
ရွာရမလား မရွာဘူးလား လိုခ်င္မိသလား မလိုခ်င္မိဘူးလား
ဒီလို လစ္ဟ ေနတဲ့ စိတ္ကြက္လပ္ေတြ လည္း

ေန၀င္ေနထြက္ မရႈရိႈက္သင့္တာေတြပဲ ျပည့္ေနတဲ့
တစ္ဦးပိုင္ ေလထုထဲ
အညစ္အေၾကးေတြမွန္း သိသိၾကီးနဲ႕
ခႏၶာ ထဲ ထုိးထည့္ေနမိ
ဒီလိုပဲလား ဒီလိုပဲလား D လိုဆိုရင္ေတာ့
ဘ၀ဟာ မလွေတာ့သလို အသက္ရႈရတာလည္း မလွေတာ့ဘူး
ဆိုလိုရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာေဖြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရင္း
( ကဗ်ာေတြ ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကို မရဲရင့္နုိင္မႈက အေသသတ္တယ္။
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္နုိင္မႈကို
၀ါသနာထဲ အန္အန္ခ်ရတဲ့ ေန႕စြဲေတြအတြက္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လိပ္ျပာမလံုမႈေတြ ခဏခဏ ။ )
ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ေတြမွာ ဆုေတာင္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္/ငါ ထဲက
အတၱ/ ေလာဘ / မာန္မာန / ေမာဟ မ်ား။

မိုးအိမ္လူ

ဆံုးမတာလိုလို သြန္သင္တာလိုလိုနဲ႕ လာလာပြတဲ့ စကားလံုးေတြ



ကဲ စၾကမယ္ တစ္ ကဗ်ာပြပြၾကီးေတြ တဲ့ ပြတယ္ဆိုတာ ဘာတုန္း ေဖာင္းတာေပါ့ ေအာ ေဖာင္းတယ္ဆို မပိန္ဘူး ထားပါ ကဗ်ာပြပြၾကီးေတြ မေရးနဲ႕ ကဗ်ာပြပြၾကီးေတြ ဖတ္ရရင္ စိတ္ေတြ ပြပြလာျပီး အက်ီပြ ေဘာင္းဘီပြေတြ ၀တ္ အဲဒီလို စတို္လ္နဲ႕ ကဗ်ာပြပြၾကီးထဲက စကားလံဳးေတြ ေလွ်ာက္ရြတ္တဲ့အခါ ရက္ပ္ပါလို႕ လူထင္သြားမလား လူထင္ မထင္ ေတာ့ မသိဘူး ငေပါလို႕ေတာ့ ထင္ၾကမွာ အမွန္ ကဲ ဆက္ စ မယ္ ႏွစ္ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ သိပ္မေရးနဲ႕ ဘာလဲ အခ်စ္ မေရမရာ ေတာမေရာက ္ေတာင္မေရာက္ စိတ္ခံစားခ်က္ တစ္ခုကို ဥပါဒါန္ေတြစြဲ အခ်စ္ အခ်စ္ လို႕ ညည္းညည္းျပီး ဘ၀တစ္ခုလံုး အျခစ္ခံလိုက္ရတာ မသိတဲ့ ဘယ္သူေတြ ဆိုလား ဘာလား တကယ္လည္း မသိပဲနဲ႕ တကယ္လည္း မရွိပဲနဲ႕ တကယ္လည္း မခ်စ္ပဲနဲ႕ ဆိုတဲ့ ခ်မ္းခ်မ္းဆိုတဲ့ အင္တာေနရွင္နယ္ ေမာ္လ္ဒယ္ ေဘာ္ဒီနဲ႕ ပိန္ေသးသြယ္ရိုး အမ်ိဳးသမီးေလး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလို႕ အသည္းေတြကြဲ တယ္ဆို ပံုျပင္ေတြပါ ခက္တာက ငါးရာ့ငါးဆယ္ထဲမွာ အသည္းကြဲပံုျပင္ေတာ့ ပါမယ္ မထင္ မထင္တာလား မသိတာလား မသိရင္ မသိသလို သိရင္ သိသလိုလို ေယာင္၀ါး၀ါး ေတြ လာမလုပ္နဲ႕ ဒီေခတ္က ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္ ဘာမွလည္း မဆုိင္ဘူး ကဲ ဆက္ စ ၾကမယ္ သံုး နာက်ည္း သိပ္သည္း ေလးလံ ဖိစီးတဲ့ ဘယ္သူ႕ကို မေက်နပ္မွန္းမသိတဲ့ ကဗ်ာေတြ မေရးနဲ႕ ေလာေလာဆယ္ ခဏရပ္ထားဦးမယ္ ေနာက္မွ ဆက္ၾကဦးမယ့္ ေပါက္တတ္ကရ စကားပြပြေတြ။

မိုးအိမ္လူ

စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ငိုေၾကြးျခင္းမ်ား



လြဲခဲ့တဲ့ လမင္းရနံ႕ေတြ
ဘယ္အိပ္မက္မွာ
ငါ ေက်ာက္ခ်နားမိခဲ့သလဲ

အျမဲစိမ္းေတာလို
စိမ္းခဲ့တဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြ
ကႏၱရလို ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့
အၾကင္နာတရားေတြ

ေက်းဇူးျပဳျပီး
အတၱအိပ္ကပ္ထဲ ေလာဘေတြ
ခဏ ခဏ ထုိးသိပ္မထည့္ပါနဲ႕

ျဖစ္တည္မႈ အမႈန္အမႊားနဲ႕
ငါ လတ္ဆတ္ခဲ့တဲ့
ေအာက္စီဂ်င္ဟာ
အဆိပ္သင့္ေနခဲ့တဲ့
ပစၥကၡ အရုပ္အၾကမ္းမ်ား

တကယ္ေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး
ေပ်ာ္လြန္းလို႕ ေရးလိုက္တဲ့
နာက်ည္းမႈ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ
ေသခ်ာတာကေတာ့
ဒါေတြဟာ ျဖစ္ရပ္မမွန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ...။

မိုးအိမ္လူ

ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ဆိုျပီး ဘာေတြမွန္းမသိ စကားလံုးေတြသာ ပံုက်သြားတယ္



မေျပာဆိုခ်င္တာေတြ ေျပာဆိုေနျခင္းကေန ေျပာရတာ အာ ( ပါးစပ္ ) ေညာင္းလာ လက္ေညာင္းလာေတာ့ ခဏေတာ့ ရပ္ ေရေလးဘာေလးေသာက္ အေမာေျဖ ေျဖေနရတာေတြ မေျဖခ်င္ ေျဖခ်င္ ေျဖေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစနဲ႕ စိတ္ထဲ ၀မ္းထဲ ႏွလံုးသားထဲကေန ေျဖ ဒီမယ္ ဘာလို႕ ေက်ာက္ရုပ္လုပ္ေနသလဲ ေကာင္မေလး ငါ့စိတ္ေတြ တိုတို ေသးေသးလာျပီေနာ္ အဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြလည္း ေသးလာျပီလို႕ လႈပ္ရွားစမ္း လႈပ္ရွားစမ္း လႈပ္ရွားစမ္း ငါ့အကိုေတြ ေအာ္ရလြန္းလို႕ အာေပါက္ေနျပီ အခုခ်က္ခ်င္း အသက္၀င္ ၀င္သြားတာ အေတာ္ၾကာျပီ အခုထိ ျပန္ ထြက္လာဖို႕ မျမင္ေသးဘူး ဘယ္ထဲကို အဲဒီလိုေပါ့ ဒီလို ေပါက္တတ္ကရ ေျခပစ္လက္ပစ္ စိတ္ပစ္ ကိုယ္ပစ္ ေရးတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးေတြ ဒါကို ကဗ်ာလို႕ မေျပာရဲေပမယ့္ ဘေလာ့ခ္ အဆင့္လည္း မမီေလေတာ့ကာ ကဗ်ာမွာပဲ မ်က္စိ စံုမွိတ္ tag လိုက္ရတဲ့ အခါမ်ိဳး လႈပ္ရွားစမ္းပါ ေငြလ၀န္း လႈပ္ရွားစမ္းပါ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ရနံ႕ေတြ အြန္လိုင္းတစ္ခုလံဳး မႊန္ထူသြားတဲ့အထိ ဗိုင္းရပ္စ္လည္း မေၾကာက္နဲ႕ နတ္ဆိုးငယ္လည္း မေၾကာက္နဲ႕ သူတို႕က နာမည္သာဆိုးတာပါ ရုပ္သာဆိုးတာပါ ...သာ ဆိုးတာပါ မ်ားသြားျပီနဲ႕တူတယ္ စိတ္ထားေလးေတြ ေကာင္းၾကတယ္ မေၾကာက္နဲ႕ အမိ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ လႈပ္ရွားလိုက္ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ရွာၾကံေနစရာမလုိေအာင္ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးနဲ႕ အတူ မၾကာခင္မွာ သြက္လာမယ့္ ကြန္နက္ရွင္နဲ႕အတူ ရွိသမွ် အႏုပညာေတြ ဖူးပြင့္လိုက္ ေ၀ဆာလိုက္ မေျပာခဲ့မိတာေတြ ေျပာဆိုလိုက္ မေရးျဖစ္ခဲ့တာေတြ ေရးျခစ္လိုက္ အိပ္မက္ေတြ ဖြင့္ခ်လိုက္ စိတ္ကူးေတြ ျဖန္႕က်ဲလိုက္ ေျပာခ်င္တာေတြက မ်ားတယ္ နာရီက မိုးေထာင္ေနျပီ ဆိုေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒီအေရးအသားကို ပုဒ္မ ႏွစ္ေခ်ာင္း ဒီလို ( ။ ) ခ်ျပီး ရပ္လိုက္ျပီ

မိုးအိမ္လူ

အကၽြမ္းထည္မ်ား



ေနျခည္ျဖာမယ္ ထင္ခဲ့တဲ့ ေန႕စြဲေတြဟာ
ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ ေႏြးေထြးမႈ မရခဲ့ဘူး
ေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့စိတ္ကသာ အမွားျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အလိုအေလ်ာက္ အကၽြမ္းထည္ဘ၀ ေရာက္သြားတယ္
ဒါဟာ ျဖစ္ေနက် ေလာက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္
ဒါဟာ ေတြ႕ေနက် ေလာက ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္
ဒါဟာ ခံစားေနက် ေလာက ေတးတစ္ပုဒ္
ေဆာင္းမွ မကုန္ေသးဘူး
ေႏြရဲ႕အပူေတြ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာတဲ့ ေန႕လည္ခင္းေတြလိုမ်ိဳး
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေန႕စြဲေတြလည္း အလိုအေလ်ာက္
..... .... ..... ..... ...
ခံစားရတာ မေကာင္းလို႕ ေရးလိုက္တဲ့ စာလႊာဟာ
ဆက္ေရးဖို႕ ခြန္အားျပတ္ေတာက္သြား
အစဥ္အလာေတြ အတုိင္းပါပဲ
ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးေတာင္
အလိုအေလ်ာက္......။

မိုးအိမ္လူ

Wednesday, February 15, 2012

စိတၱဇ ျမိဳ ့ေတာ္၏ ညမွတ္တမ္း




ပထမ လဆုတ္ည

ေခြးတစ္ေကာင္၏ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူသံသည္ မူလ စတည္ရာေနရာမွ တဆင့္ လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ ႏွင့္ လမ္းၾကိဳ လမ္းၾကားမက်န္ ၀င္ေရာက္ ပ်ံံ႕ႏွံ႕သြားသည္။ ရာသီမသိေသာ ညတစ္ညသည္ အပူအေအး ကင္းမဲ့စြာ ။ အရက္မူးလြန္ေန ေသာ ေလေျပသည္ ထူမည့္သူ လိုက္ရွာရင္း ဦးတည္ခ်က္မဲ့ တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။
သူ၏ ေဘးတြင္ သူ ရွိသည္။ သူ မဟုတ္ေသာ သူသည္ မည္းနက္ေန၏။ သူ ေလာက္ အခ်ိဳးမက်ေသာ ပံုရိပ္ႏွင့္။ နာရီသံသည္ စည္းခ်က္မွန္၏။ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ ၏  ညသည္ ေမွာင္လြန္းေနသည္ဟု သူ ထင္သည္။ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕၏ ညသည္ တိတ္ဆိတ္လြန္းသည္ဟု သူ ထင္သည္။ သူ ထင္ေသာ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားသည္ အေတြးဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ဦး ေႏွာက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားသည္။

                                                           *

ဒုတိယ လဆုတ္ည

လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ အလင္းသည္ ခ်စ္တင္းေႏွာရင္း ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတို ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္။ ေျခသံတို ့ ရုန္းရင္းဆန္ ခတ္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ အဓိပၸာယ္မဲ့ေနေသာ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းသည္ ေလညွင္းခံရင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနသည္။
ျမိဳ႕အစြန္ကုကၠဳိပင္ၾကီးေအာက္တြင္ ကိုယ္ခႏၶာေရာင္းစားေသာ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ေသြးစြန္းေနေသာ ျဖစ္ရပ္ မွန္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို လက္ထိုးအန္ေနသည္။ ဒႆနသစ္မ်ား၏ သက္တမ္းကုန္ဆံုးရက္မွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ လူငယ္ တစ္သိုက္ ဂစ္တာထမ္း၍ ပုလင္းဆြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည္။ ကုကိၠဳပင္ေအာက္တြင္ ရွယ္ယာေစ်းမ်ား ထိုးတက္သြား သည္။
သူ၏ စာအုပ္ေပၚတြင္ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ ပစၥည္းေပ်ာက္ရွာေနသည္။ သူ ဖုန္းကို  ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ နံပါတ္ တစ္ခုကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ( - - - ) ။ ျဖစ္ေျမာက္ေစလိုျခင္း စိတ္အလ်ဥ္းမရွိပါဘဲ ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေျမွာက္ခဲ့ သည္။

                                                                *

လကြယ္ည

ၾကယ္တစ္သန္း၏ ကၾကိဳးေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ၾကားမွ ၾကမ္းပိုးတို ့ အိပ္ေရး ပ်က္ခဲ့ၾကရသည္။ ျဒပ္မဲ့သစ္ပင္သည္ ဟီးဟားတိုက္၍ ရယ္ေမာေနသည္။ အိမ္ေစာင့္ေခြးတို ့အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ ေျခသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္သည္ ယခုထိ ၾကားေနရဆဲ။  သူခိုးတစ္ေယာက္သည္ သန္းေခါင္ယံကို ေစာင့္ရင္း အိပ္ငိုက္ေနသည္။
စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ား ေတာထြက္သြားၾကသည္။ ျမိဳ႕ေတာင္ဘက္ပိုင္းမွ ရမၼက္တို ့၏ ဆူညံေပါက္ကြဲသံကို အတုိင္းသား ၾကားေနရသည္။ သုႆာန္ထဲရွိ ဇရပ္ေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္၏ ေဟာက္သံကို ၾကားေနရသည္။ ေဖာက္ျပန္ ေနေသာ ရာသီဥတု၏ေနာက္တြင္ ကူးစက္ေရာဂါ ပိုးမႊားမ်ား တေပ်ာ္တပါး လိုက္ပါလ်က္။
သူ တေစ ၦ၏မ်က္ႏွာကို လက္သီးျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးလုိက္သည္။ တေစ ၦက ဂၽြန္ထရာဗိုတာ အက္ရွင္ျဖင့္ ပါးစပ္မွ ေသြးမ်ားကို လက္ခံုျဖင့္ သုတ္ျပီး လွ်ာႏွင့္ လ်က္ေနသည္။ သူ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္၍ လက္သီးျဖင့္ ထပ္ထိုးလိုက္သည္။
ျမိဳ ့ဦးတြင္ တည္ထားေသာ ေစတီဆီမွ ဆည္းလည္းသံမ်ား ၾကားေနရသည္။

                                                                 *



ပထမ လဆန္းည

ေပ်ာက္ေသာသူကို မရွာဘဲႏွင့္ ေတြ ့လိုက္ရသည္။ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းရာ က်ဆင္းေၾကာင္း မူလ ဇစ္ျမစ္သည္ မျပည့္၀ေသာ အျပံဳးမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဟိုးအေ၀းမွ နက္နဲသိပ္သည္းေသာ ခံစားခ်က္မ်ား လြင့္က်လာသည္။ ငိုရိႈက္မႈ တြင္ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မပါ။ ေကာ္ဖီလို ခါးျခင္း မဟုတ္ပါဘဲ ၾကက္ဟင္းခါးသီး လို ခါးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ လူ႕ဘ၀သည္ ေနေပ်ာ္ စရာ ေကာင္းေနသည္။
ျမိဳ႕ကေလး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သူခိုးသည္ ေခြးကိုက္ခံရ၍ ေဆးရံုတက္ေနရသည္။ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား စိတ္မ ေကာင္းၾက။ ထိုသူခိုးအေပၚ သစၥာေစာင့္သိေသာ အားျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားကို လံုျခံဳစြာသိမ္းျပီး အိမ္တံခါးကို လံုျခံဳစြာပိတ္၍ အိပ္စက္ၾကသည္။ ငွက္ဆိုးထိုးသံမ်ား ၾကားရသည္။ ျမိဳ႕ထိပ္မွျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေခြးေတြ အူၾကသည္။ တစ္ျမိဳ ့လံုးမွ ေခြးမ်ား အားလံုး အူျခင္းေတာ့ မဟုတ္။ အနည္းငယ္ေသာ ေခြးတို ့မွာ အသံ၀င္ေနၾကသည္။
သူ အပါအ၀င္ အျခားေသာလူမ်ား က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကေစရန္ ေမတၱာပို ့အမွ်ေ၀၍  ေၾကးစည္ကို ထုလိုက္သည္။ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ခုႏွစ္အိမ္မွ အိပ္မက္တို ့ရိုးတိုး ရြတ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္ျဖင့္ ေမတၱာ တရားသည္ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္တြင္ အိပ္စက္ေနျပီ။ သူ၏ အိမ္ေပၚသို ့ ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာေသာ ၀ိဥာဥ္သည္ ခ်ာလီ ခ်က္ပလင္ မ်က္ႏွာႏွင့္ မစၥတာဘင္း စတိုင္လ္ဖမ္းထားသည္။
သူ ေပးလိုက္ေသာ လက္ေဆာင္ကို လျပည့္ေန ့တြင္ ဘုရားမွာလွွ်ဴဖို ့ အားလံုးကို ေမတၱာရပ္ခံထားသည္။ လ ႏွစ္ ေခ်ာင္းငင္တို႕၏ လ တစ္ေခ်ာင္းငင္လိုေသာ စိတ္သည္ ဘုရားေဟာလည္း မေပ်ာက္ ၊ တရားေရတိုက္လည္း မကြယ္။ ဗီဇ သည္ ျပင္ဖို ့ခက္သည္။
ျမိဳ႕ဦးတြင္ တည္ထားေသာ ေစတီဆီမွ ဆည္းလည္းသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္မ်ား ၾကက္သီး ေမြးညွင္းမ်ား ထသြားသည္ကို သူ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

                                                               *


အခ်ပ္ပို နံနက္ခင္း

ျမိဳ႕ေစ်းေန ့တြင္ ျဖစ္သည္။ အတင္းအဖ်င္း စကားလံုးမ်ားၾကားတြင္ အမွန္တရားသည္ အသက္ရွႈရက်ပ္လ်က္ ရွိသည္။ သားစိမ္းငါးစိမ္း ညွီနံ႕မ်ားသည္  တစ္ျမိဳ႕လံုးကို စြဲထင္ေနျပီ။ အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေနေသာ အသီးအရြက္မ်ား၏ ႏြမ္း ပါးမႈကို ကမာၻ႕စားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႕အစည္းက မ်က္စိက်ေနသည္။
အပ်ိဳရည္ပ်က္ေနေသာ သူ၏ ႏွင္းဆီခင္းကို ကာလသားတို ့ မႏွစ္ျမိဳ႕ၾက။ ထမင္းေၾကာ္တစ္မ်ိဳးတည္းႏွင့္ ေရာင္း အားေကာင္းေနေသာ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကို အသုပ္စံုဆိုင္တို ့မႏွစ္ျမိဳ႕ၾက။ ျမိဳ႕အစြန္မွ ျပန္လာေသာ မိန္းမငယ္ကို ျမိဳ႕သူ တို ့ မႏွစ္ျမိဳ႕ၾက။
သူ စာအုပ္ကို ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ စာအုပ္မွ အစြယ္တစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးသြားသည္။ ရွည္လ်ားရႈပ္ပြေနေသာ သူ၏ ဆံပင္ကို ေရစည္ထဲ ႏွစ္စိမ္ထားလိုက္သည္။ ညက သတင္းစကား အခ်ိဳ႕သူ၏ အိမ္ေရွ႕လမ္းကေလးသို ့ေရာက္လာသည္။ အပုပ္နံ႕ထြက္၍ ရႈရႈိက္မိလွ်င္ လူကို ျပံဳးရယ္ေစေသာ ထုိစကားလံဳးမ်ားသည္ နံနက္ခင္း၏ နံနက္စာျဖစ္သည္။

                                                                 *

လျပည့္ည

လင္းလက္လြန္းေနသည္ဟု ယူဆကာ တစ္အိမ္လံုးရွိ မီမ်ားအားလံုးကို ဖြင့္ထားလိုက္သည္။ အဆိပ္ကို အဆိပ္ႏွင့္  ေျဖေသာနည္း ျဖစ္သည္။ အိပ္စက္ရမွာ ႏွေျမာေနေသာ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေလးသည္ ျမိဳ႕ဦးတြင္ တည္ထားေသာ ေစတီ ရင္ျပင္ရွိ အမႈိက္မ်ားကို ရွင္းလင္းေနသည္။
ပုလင္းျဖဴမ်ားသည္ အလြမ္းသီခ်င္းကို သီဆိုေနၾကသည္။ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ားသည္ ကမာၻ႕ဆြဲအားႏွင့္ နီးေနသည္။ ဥာဥ့္ငွက္တို ့စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနၾကသည္.။ ေပ်ာ္ရမွာလား။ မေပ်ာ္ရဘူးလား။ ေ၀ခြဲရခက္ခဲေနေသာ ေၾကာင့္ ခြဲေ၀၍ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ လဲက်သြားသည္။ ရပ္ကြက္ထိပ္ရွိ ေရတြင္း ထဲမွ ၀ိဥာဥ္တစ္ေကာင္ တြားတက္လာေနသည္။
သူ၏ မ်က္လံုးသည္ ျပတင္းေပါက္ဆီကို ေရာက္ေနသည္။ ထုပ္တန္းမွ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက်လာသည္။ သူ၏ ေနာက္မွ ၾကိဳးမ်ားက သူ ့ကို လႊတ္မေပးၾက။ ဗီရိုထဲမွ ေဆးပုလင္းမ်ား ထၾကြ ေသာင္းက်န္းေနၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ဓားမ်ား အေရာင္တလက္လက္ ထ၍ ဟန္ေရးျပေနၾကသည္။
နာမည္ေမ့ေနေသာ သူ၏ တစ္ခါတုန္းက ဇနီးေဟာင္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ဇနီးသည္၏ နီေဆြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ နမ္းရႈိက္ခ်င္စဖြယ္အတိ။ဇနီးသည္၏ စကားလံုးမ်ားသည္ သူ၏ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ေပးေနသည္။ သူ….. ဇနီးသည္၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္းဂႏ ၱ၀င္ေတးတစ္ပုဒ္ သီဆိုေနမိသည္။ ထို ့ေနာက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပသည္။ ဇနီးသည္၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ျပံဳးရိပ္သန္းလာသည္။ ထို ့ေနာက္ သူ႕ဘ၀တြင္ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။မ်က္ရည္..။ ဇနီးသည္၏ မ်က္ရည္..။ ျပံဳးရယ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ပါးျပင္ထက္မွ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတို ့သည္ ဇနီးသည္၏ အလွဆံုးေသာ အစိတ္အပိုင္း( သို ့) ဇနီးသည္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္အလွဟု သူ ထင္ သည္။
သူ၏ နားထဲတြင္ နာရီသည္ စည္းခ်က္မမွန္ခ်င္ေတာ့။ ေလတိုးသံသည္ အစစ္လား .. အတုလား။သူ မခြဲျခားတတ္။ သူ သတိရ၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇနီးသည္ မရွိေတာ့။ ဇနီးသည္၏ စကားလံုးမ်ားကေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္မွ ခုန္ ေပါက္က်လာသည္။
ျမိဳ႕ေလး၏ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားထဲတြင္ အမိႈက္မ်ား ေျပးလႊားေနသည္။ျမိဳ႕စြန္ရွိ အိမ္မည္းၾကီးမွ ေၾကာင္ေအာ္သံမ်ား ၾကားေနရသည္။ ေခြးမ်ား ေဟာင္ေနၾကသည္။ မလိုလားအပ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနကို ေဖာက္ခြဲပစ္ဖို ့ ၾကိဳးစားျခင္းသည္  မွန္ကန္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ပုလင္းျဖဴထဲတြင္ ဘာမွ မရွိေတာ့။ ျမိဳ႕လယ္မွ အား ဟူေသာ ေအာ္သံတစ္သံၾကားရသည္။ ထို ့ေနာက္ ၀ုန္းခနဲ  လဲျပိဳသံမ်ား ၾကားရသည္။
ရာသီဥတုသည္ ေႏြဥတု ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္သည္ ည  တစ္နာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ျဖစ္သည္။ ေန႕ရက္သည္ ဆယ့္သံုး ရက္ ေသာၾကာေန႕ျဖစ္သည္။ လျပည့္ညတြင္ လမင္းမရွိ။ ေကာင္းကင္သည္ ပကတိ နက္ျပာ။

                                                                  *

အခ်ပ္ပို နံနက္ခင္း

ထိုလူ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသသြားသည္ဆိုတာကို ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား အေသအခ်ာ ဘယ္သူမွ မသိ ၾက။ သို ့ေသာ္ သူတို႕၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ကိုယ္စီ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနသည္။ ယေန ့ ေစ်းေန႕မဟုတ္ပါ။

                                                                    *


မိုးအိမ္လူ

Tuesday, February 14, 2012

ခ်စ္ျခင္း သစၥာ

ရာသီစာ အိပ္မက္ေတြကို
မမက္ေမာတတ္တဲ့ စိတ္နဲ႕
ငါတို႕ အလြမ္းေတြ
ေခၽြးသိပ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႕

စႏၵီေရ
အိပ္မက္ေတြ မေကာင္းခဲ့ဘူးဆိုလည္း
ဒီေန႕ ေန႕စြဲေလးနဲ႕ပဲ
အားလံုးကို ေရႊမႈန္ၾကဲခဲ့ပါ

ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ
မေကာင္းတာပဲ ရွိတဲ့
ေလာကဓံဆိုတဲ့ ေကာင္ၾကီးနဲ႕
မလြတ္ကင္းနိုင္သမွ်
မင္း လည္း အလြမ္းကို ခ်စ္ေနရသလို
ငါ လည္း အခ်စ္ေတြကို လြမ္းေနရဦးမွာ

အခ်ိန္ေတြ နာရီေတြ
ငါ မတြက္ခ်င္ဘူး
ကာလယႏၱရားရဲ႕ ျပဳစားမႈေအာက္မွာ
တို႕ေတြ နာက်င္ဆိပ္ တက္ရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ
ဒါေတြဟာ ၀ဋ္ေၾကြးေတြပဲလား

ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႕စြဲေတြကိုပဲ
အၾကိမ္ၾကိမ္ လတ္ဆတ္
ငါ့ရဲ႕ အသက္ရွဴထုတ္မႈတုိင္းမွာ
မင္းရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႕ေတြ မျပယ္လြင့္နုိင္သလို
မင္းလည္း ငါ့လို ခံစားေနမယ္ဆိုတာ
ငါ ယံုတယ္ စႏၵီ
ဒါဟာ ခ်စ္သူတို႕ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း သစၥာ

ငါ မေပ်ာ္တဲ့ ေန႕ေတြ
မင္း မရယ္နုိင္သလို
မင္း ငိုခဲ့တဲ့ ေန႕ေတြမွာ
ငါ မျပံဳးနုိင္ခဲ့တာ
ဒါဟာ ေရႊနဲ႕လဲလို႕ မရတဲ့
ငါတို႕ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ သံမဏိဆန္မႈေတြေပါ့  စႏၵီ

ခ်စ္သူတို႕ အတြက္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ဟာ
အဓိပၸာယ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ အမွတ္တရေတြ
ျပည့္ႏွက္ ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ ေန႕စြဲတစ္ခု ျဖစ္လိမ့္မယ္

စႏၵီေရ
ငါတို႕အတြက္ကေတာ့
အတူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တုိင္းဟာ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ဆိုတာ
ဘယ္သူမွ မသိနုိင္ မယွဥ္နုိင္တဲ့
သစၥာတစ္ခု

ငါ ခ်စ္တယ္ စႏၵီ
ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ဆုလာဘ္
ငါ လြမ္းတယ္ စႏၵီ
အလြမ္းရဲ႕ ဆုလာဘ္
( မင္းနဲ႕ ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္ )
ငါ ေပ်ာ္တယ္ စႏၵီ

မင္းလည္း ငါနဲ႕ထပ္တူ
ဒီ ေတးခ်င္းကို
ျပိဳင္တူ သီဆိုေနမယ္ဆိုတာ
သက္ေသျပခ်က္မလိုဘဲ
ငါ ယံုၾကည္တယ္

ဒါဟာ
ခ်စ္ျခင္းသစၥာအတြက္
ငါတို႕ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဆန္မႈပဲေပါ့ …ခ်စ္သူ။

မိုးအိမ္လူ

Monday, February 13, 2012

လက္ကေလးလႈပ္ရံု ရွိေသး စကားလံဳးေတြက ေနာင္တ ပံု ေဖာ္ေတာ့ ကဗ်ာ မဟုတ္တဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္



လက္ကေလးကို လႈပ္တယ္ ေဆာ၇ီး မွားသြားတယ္ စိတ္ကေလးကို လႈပ္တယ္ လက္ကေလးကို လႈပ္တယ္ မ်က္လံုးကေလးကို လႈပ္တယ္ ျပည္ေထာင္စုေန႕ တို႕မေမ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႕ပါ လက္ကေလးကို လႈပ္တယ္ စိတ္ကေလးကို လႈပ္တယ္ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ေနတုန္း ကဗ်ာေတြ အလ်ားလိုက္ ေဒါင္လိုက္ ေရာင္စဥ္မ်ိဳးစံု ျဖာထြက္ စိတ္ေတြ လည္း ထပ္တူ လက္ကေလးကို လႈပ္တယ္ စကားလံုးေတြ ျပန္ေခၚတယ္ မရေသးဘူး စိတ္ကေလးကို ျပန္လႈပ္တယ္ အခ်စ္ ဘ၀ ေလာကဓံ စံုစီနဖာ လူျဖစ္ျခင္း အိပ္မက္ေတြ မဟုတ္ေသးဘူး ဒုကၡေတြ စံုစီနဖာ လက္ကေလးကို လႈပ္တယ္ စိတ္ကေလးကိုလႈပ္တယ္

ဖိတ္က်ကုန္ျပီ။ ခမ္းေျခာက္ကုန္ျပီ။ အခ်ိဳ႕ေတြ။ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိဳ႕ေတြ ေပ်ာ္ေနတုန္း။ အခ်ိဳ႕ေတြ။
ဘယ္မွာလဲ။ စကားလံုးတို႕ရယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ နဲဗား။ ရွာမရတဲ့အဆံုး။ အဆံုးသတ္လိုက္ရမယ့္။
ဒီလိုနဲ႕။ ကဗ်ာအျဖစ္က သားေလွ်ာမႈေတြ။ မဆိုလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္။ ခင္ဗ်ား။ မပါဘူး။ အကုန္ ျဖတ္ေလွ်ာက္။
ခင္ဗ်ား ကဗ်ာမွာ ကၽြန္ေတာ္။ စကားလံုးေတြ ေပးပါ။ စကားလံုးေတြ ေပးပါ။ ကဗ်ာေတြ ။ ဘယ္မွာလဲ။ ႏွင္းမဲ့ ေဆာင္း။
ဘာတဲ့။ အေမွာင္ဟာ ေပ်ာ္ေန။ တုန္း။ တံုး တံုး လာတဲ့ အသိဥာဏ္။ ဒါဟာ ကဗ်ာ မဟုတ္ျခင္း ကဗ်ာ။

ေန႕တစ္ေန႕ဟာ ေန႕တစ္ေန႕ထက္ မပိုျခင္း ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာ၇ီထဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာေတြကို ထူထဲေနၾကတာလဲ
ေန႕တစ္ေန႕ဟာ ပူေလာင္ျခင္း အျပည့္နဲ႕ အေငြ႕ပ်ံမႈထဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာေတြ ေလာင္ကၽြမ္းေနခ်င္ၾကတာလဲ
ေန႕တစ္ေန႕ဟာ အေမွာင္သား အျပည့္နဲ႕ အလင္းအေယာင္ေဆာင္မႈထဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာေတြ ထင္သာ ျမင္သာေစခ်င္ေနၾကတာလဲ

ခင္ဗ်ားဖတ္ဖို႕ မသင့္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးနဲ႕ ေရးခၽြတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေယာင္မွားစြာ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႕ ခင္ဗ်ားေရွ႕ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမ်ိဳး ဒါဟာ ေလာကဓံပဲလို႕ သိလိုက္ရတဲ့ အခါမ်ိဳး ဒါဟာ မျဖစ္သင့္မႈပဲလို႕ သိလိုက္ရတဲ့ အခါမ်ိဳး ခက္တယ္ဗ်ာ ေနာင္တ ဆိုတဲ့ ခပ္ပိန္းပိန္း စကားလံုးၾကီးက ခင္ဗ်ားရင္ထဲကို အလံုးအရင္းနဲ႕ ပိတ္ဆို႕ျပီးႏွင့္ျပီ။ ကဲ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။

မိုးအိမ္လူ

ေမြးေန႕ အတြက္ ေျပာခ်င္တာက ဒီေန႕ဟာ ဒီေန႕ ထက္ ပိုတယ္



အေသအလဲ နာက်င္မႈေတြ ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံ မုန္းတီးမႈ မနာလိုမႈ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႕လို ကိုက္၀ါးျပီး စိတ္ထဲရွိတဲ့ အတုိင္း ပစ္လႊတ္လိုက္ ျခင္း ဘရင္းဂန္းမ်ားႏွင့္ အလင္း မွိတ္ က်ည္ဆန္မ်ား အားလံုးဟာ ဟိုး အတိတ္ ဟိုး ဟိုး အတိတ္ထဲမွာ အနစ္နာခံမႈေတြ ေမြးဖြားေပးလိုက္ျခင္းက စ လို႕ ဒီေန႕ အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မေမ့နုိင္ျခင္း လြမ္းဆြတ္ျခင္း ဆင္ျခင္တံုတရား အျပင္ဘက္ ထြက္ေျပးျပီး လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ ရင္ထဲက ပီတီ သီခ်င္းေတြ ျပန္ဆို အနီးကပ္ ေန႕စြဲမ်ားမွာ အေပ်ာ္ၾကဴးေနၾကတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု သားေရႊဥေတြ အျပံုးေတြ အျပံုးေတြဟာ မဆီမဆုိင္ ေန႕စြဲ အနီးကပ္ ေန႕စြဲကိုပဲ အျပံဳးေတြ ျပဲ ေမ့ေနျခင္းလား သတိမရျခင္းလား ဘ၀ထဲက ႏႈတ္ပယ္ထားျခင္းလား အစ ရွိသျဖင့္ ဒါဟာ နုိင္ငံေရး ျဖစ္လာနုိင္သလို ျဖစ္လည္း ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရမႈေတြဟာ လြန္ခဲ့ေသာ 1915 ခုႏွစ္က ၾကယ္တံခြန္ရဲ႕ အလင္းျဖာေ၀မႈနဲ႕ ဆိုတာ ဒါဟာ မဆုိသင့္ျခင္း ေတး ေတြ မဆုိေစျခင္း နဲ႕ ဆက္စပ္ ရွင္းလင္း သတိရၾကပါ ေအာက္ေမ့ၾကပါ ဒီေန႕ဟာ ဒီေန႕ပဲ ဆိုေပမယ့္ ဒီေန႕ဟာ ဒီေန႕ထက္ အေ၇ာင္ေတာက္ခဲ့တဲ့ ဒီေန႕ မေမ့ၾကပါနဲ႕ မနက္ျဖန္ ခ်စ္သူရဲ႕ အျပံဳးေလးကိုမွ ျမင္ခ်င္တယ္ဆို ဒီေန႕မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လမ္းျပ ၾကယ္ ၾကီး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ခဏ တစ္မိနစ္ ဖခင္ရဲ႕ အျပံဳးကို ျပန္လည္ ေအာက္ေမ့ ဘာမွ အေရးမပါဘူးဆိုလည္း ဘာမွ အေရးမပါသလို အေရးပါခဲ့ရင္လည္း အားလံုး အေရးပါေနသလို ရုန္းမထြက္နုိင္ျခင္း ေန႕စဥ္ဘ၀ထဲမွာ အမွတ္ရပါ ဒီေန႕ဟာ ခင္ဗ်ားတို႕ ထင္သလို အေရွ႕ဘက္က ေနထြက္ျပီး အေနာက္ဘက္ကို ေန၀င္တာထက္ ထူးခဲ့တဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ...။

မုိးအိမ္လူ

Saturday, February 11, 2012

ပံုျပင္ အျပင္ဘက္က ရက္စြဲမ်ား





ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တိတိက်က် ပံုေပၚလာေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို မေပ်ာ္ရႊင္မိတဲ့ စိတ္ရဲ႕ မာယာ
နစ္မြန္းေနမွန္း သိရက္နဲ႕
မိုးကလည္း ရြာရက္တယ္
ငါ ဟာ ငါ မဟုတ္ခဲ့တဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေပါ့

ေနေျပာက္ေတြကို တကယ္ပဲ ရတနာထင္မိခဲ့တဲ့ ေန႕စြဲေတြ
တံဆိပ္ကပ္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရူးမွန္း သိတာ မဟုတ္ပါဘူး
မီးျပတုိက္မလိုဘဲ ပင္လယ္ထဲမွာ ရြက္လႊင့္ရဲသလို
ေျမပံု မလိုဘဲ ဒီခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရဲပါတယ္
လူမွန္း သိေအာင္ လူ ပီသျပလိုက္ရံု သက္သက္ပါ

အျမစ္ေတြ ကုပ္တြယ္မိကာမွ ေတာရိုင္းစာရင္း အသြင္းခံရသလို
တစ္ခါတစ္ခါ  သဘာ၀တရားက နည္းနည္းရယ္
သူတို႕ကကို ဆႏၵေတြ မ်ားေနၾကတာ
ေနာက္ဆံုး  သာတဲ့သူက  ကရုဏာေလး ပြားျပီး
နာ တဲ့သူက  အတိတ္ကံကို အသံတိတ္ဆဲ
မ်က္ရည္ မက်ေၾကးနဲ႕ပဲ  ၀င္သက္ထြက္သက္ကို ရစ္သမ္ ျပန္ထိန္းခဲ့ရတယ္။



မိုးအိမ္လူ


Mandalay Icon , February 2012

ကၽြန္ေတာ့္ ၀ါက်ေတြထဲကေန လြတ္က်သြားတဲ့ သဒၵါမျပည့္မီေသာ ကဗ်ာ



အရာ၀တၳဳဆိုတာ ဘာလ ဲ ဘယ္အရာထဲက ၀တၳဳလဲ ဘယ္၀တၳဳထဲက အရာလဲ အရာခ်ည္းပဲ မရဘူးလား ဥပမာ နာဖူးေပၚက အရာ လက္ေမာင္းေပၚက အရာ အစရွိသျဖင့္ ႏွစ္သက္ရာ အရာေတြ ေျပာလို႕ မရဘူးလား ၀တၳဳ ပါမွလား ဘယ္၀တၳဳ ပါရမွာလဲ ၀တၳဳ ထဲက အရာမွ ရမွာလား ရႈပ္တယ္ ေမးခြန္းေတြလား ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေအာ္သံေတြလား မသိက်ိဳးကၽြံ ျပဳျခင္း စိတ္နယ္လြန္ အိပ္မက္ ရက္လြန္မ်ား ေျပာမရ ဆိုမရ တီးမရ ေခါက္မရ အဓိပၸာယ္မဲ့ အဓိပၸာယ္ျပည့္၀ျခင္းမ်ားႏွင့္ တကြ ကြတတ ျဖစ္ေနတာ ညက မ်ားသြားလို႕လား ေၾကာင္ဆို ကီးမွ မသိဘဲ ကီးမသိေတာ့ တံခါးက ဖြင့္မရဘူး ဖြင့္မရခဲ့ဘူး ဒါေပမယ့္ တံခါးကေတာ့ ပြင့္သြားခဲ့တယ္ အလိုရွိေနေသာ အရာ၀တၳဳမ်ား ခင္ဗ်ားတို႕ဆီ သူတို႕ ပစ္ေပးတယ္ သို႕မဟုတ္ ပို႕ေပးတယ္ ဘယ္လိုပဲ ေပးေပး ရရင္ ျပီးတာပဲ စကၠဴေပၚမွာ နာမည္မပါခဲ့သူေတြအတြက္ ျဖတ္ျပီ ဒီနားကစျပီး ဟိုအေၾကာင္း မေျပာေတာ့ဘူး လက္ခံတယ္ဟုတ္

တိမ္တိုက္ျမစ္ဖ်ားဆီမွ
ဂငယ္ေကြ႕ ျပန္လာေသာ
ခိုငွက္တို႕၏ ညည္းခ်င္းမ်ား
မသာမယာ
စကားလံုးမ်ား ကိုယ္ခံနည္းေနေသာ ကဗ်ာမ်ား
ညက အိပ္မရဘူးဆို ေကာ္ဖီမေသာက္ဘဲ အေတြးေတြေသာက္ျပီး အိပ္မရခဲ့ဘူးဆုိ ေရးေနက် ၀ါက်ေတြဟာ သဒၵါေတာထဲမွာ ရြာလည္ မဟုတ္ေသးဘူး ေတာလည္သြား မ်က္စိလည္သြား စကားလံုးေတြ လည္ လည္ သြားရင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ အလိုဆႏၵေတြ ဒီကဗ်ာမွာ မရတဲ့ အခါမွာ ခင္ဗ်ားလည္း စိတ္ေတြ လည္သြား ျပီး ေတာ့ ေနာက္သြား စိတ္ေနာက္သြားရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး အျဖစ္ အပ်က္ထဲ ဗ်ည္းသရ မပါဘဲ သေကၤတေတြနဲ႕ ေရးခၽြတ္ထားျခင္း သို႕မဟုတ္ စီရင္ထားျခင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသား ပူပူေလာင္ေလာင္ေပၚက ကဗ်ာပူပူေလာင္ေလာင္ၾကီးဟာ စကားလံုးေတြ အေငြ႕ပ်ံသြားေတာ့
သတင္းစာမွာမပါတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နာေရးအတြက္
လမ္းေဘးေျမာင္းထဲက အင္းဆက္ေတြ ငိုေၾကြးၾကတယ္
ေ၀ဒနာေတြ မပါဘဲ မ်က္ရည္ေတြ သြန္းေပးၾကပါ
စစ္မွန္ေသာ ပို႕ေဆာင္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
ခင္ဗ်ားတို႕ကို
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္
မိုး ( ကုန္ျပီ )
အိမ္ ( ေ၀းျပီ )
လူ ( ရူးျပီ )
ဒါဟာ ကဗ်ာလို႕ ေျပာလို႕ ရျခင္း မရျခင္းမွာ ဘယ္သူစကားမွ အတည္ျပဳလို႕ မရသလို အတည္ျပဳလိုက္လို႕လည္း ဘာမွျဖစ္မသြားသလို ကဗ်ာအျဖစ္ကေန ေလွ်ာက်ျခင္း ဘာညာကြိကြေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာင္စဥ္မွာ ေရမရခဲ့ၾက လိုအပ္သေလာက္ပဲ ေရးပါ မလိုအပ္တာေတြ မေရးပါနဲ႕ မလိုအပ္တာေတြ မ်ားလာရင္ လိုအပ္တာေတြ ေပ်ာက္ရွသြားျပီး မလိုအပ္တာေတြဟာ လိုအပ္လာလိမ့္မယ့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ပစၥကၡ ေန႕လည္ခင္းၾကီးထဲ ခင္ဗ်ားေကာ္ဖီၾကိဳက္သလား ကြန္နက္ရွင္ မေကာင္းလည္း ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ေနမွာပဲ ဒီေန႕ စျပီးရင္းေတာ့ ေျပာရင္းဆိုရင္း ကၽြႏ္ေတာ္တို႕ ျမိဳ႕ၾကီး မီးျပတ္သြားေတာ့ ဒီကဗ်ာကို ဒီမွာ ရပ္လိုက္ရတယ္ စိတ္ကေတာ့ မကုန္ေသးဘူး လက္ကေတာ့ ကုန္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္မ်ိဳးနဲ႕
အားလံုးဖတ္ျပီးရင္ ကြင္းစကြင္းပိတ္ခတ္ျပီး ဖ်က္ပစ္လိုက္ ျပီးရင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေကာင္ အရူးပဲလို႕ ေရရြတ္ေျပာဆိုလိုက္ ဒါဟာ ခင္ဗ်ား က်န္းမာေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာ ယံု။

မုိးအိမ္လူ