Thursday, January 17, 2013

လန္႕နိုးသံ



.


နံရံကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ ကုတ္ျခစ္ေနသလို အသံၾကားရ၍ ကဗ်ာဆရာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ လန္႕နိုးသြားသည္။ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္း၍ အခန္းမီးကို ဖြင့္လိုက္ေသာ အခါ အသံက ေပ်ာက္သြားသည္။ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ စာတစ္ေစာင္ ခပ္ဟဟေလး လဲေလ်ာင္းေနသည္။ ကဗ်ာဆရာ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ည ႏွစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္ ရွိေနျပီ။ စာကို ေကာက္ယူ၍ ကုတင္ေပၚ လဲေလ်ာင္းရင္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ကမာၻဦး ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ အေၾကာင္း ေရးထားေသာ စာ ျဖစ္ေနသည္။
ျဖဴ၀င္းၾကီးမားေသာ ႏွင္းဖတ္ၾကီးမ်ားသည္ လူသား၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႕ တဘုတ္ဘုတ္ႏွင့္ ထိရိုက္
က်ဆင္းေနေလ၏။ လူသားသည္ ေအးစက္လြန္း၍ ေတာင့္ခဲမတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ လူသား၏ ေရွ႕
တြင္ ေရခဲျမစ္ၾကီးတစ္စင္း တည္ရွိ၏။ ေရခဲျမစ္ၾကီး၏ ေရမ်က္ႏွာျပင္သည္ ေရခဲျပင္ အတိႏွင့္ ေရခဲ
ျပင္၏ ေအာက္၀ယ္ ေရမ်ား ဒရၾကမ္း စီးဆင္းေနသည္ကို ေရခဲျပင္ကို ထိုးေဖာက္၍ ျမင္ေနရသည္
ေရခဲျပင္၏ တစ္ဖက္ ေ၀းလံေသာ ေနရာတြင္ေတာမီးတို႕ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေလာင္ကၽြမ္းေန၏။
လူသားသည္ ေတာမီးကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနရင္း….

တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ နံရံကို ကုတ္ျခစ္သံ ျပန္၍ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထ၍ မီးဖိုခန္းထဲ ၀င္ခဲ့သည္။မီးဖိုခန္းတစ္ခုလံုး ရႈပ္ပြေနသည္။ ေဆာင္းရာသီ အၾကြင္းအက်န္မ်ား၊ မေလွ်ာ္ဖြတ္ရေသးေသာ ကုတ္အကၤ်ီညိဳညစ္ညစ္ တို ့လို ့တြဲေလာင္း၊ ၾကြက္ကိုက္ထားေသာ ေမြးေန ့ည၊ လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္၊ နာရီတံ မိနစ္တံ စကၠန္ ့တံ ေလာက္တက္မ်ား စသျဖင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ပင္ ရႈပ္ပြေနသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ဗံုးေရွာင္ေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္လို ဟိုေရွာင္ဒီကြင္း လမ္းေလွ်ာက္၍ ေရခဲေသတၱထဲမွ ၀ီစကီပုလင္းကို ယူလိုက္သည္။ ၀ီစကီ ႏွစ္ပက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီးေသာအခါမွ ကဗ်ာဆရာ ေနသာထိုင္သာရွိသြား သလိုႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္လာခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္သံတို ့ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ ကဗ်ာဆရာ၏ ေရြ ့လ်ားသံသာ လႈပ္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေရးလက္စ ကဗ်ာမ်ား သိမ္းထားရာ ဖိုင္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ စာေၾကာင္းအတိုအစမ်ား၊ စကားလံုး အျပတ္အေတာက္မ်ား ငိုက္မ်ဥ္းလ်က္။ ကဗ်ာဆရာသည္ သူ၏ ေရးလက္စကဗ်ာမ်ားကို အဓိပၸာယ္မဲ့ ဖတ္ေနမိသည္။

          ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အသားမျပည့္၀ေသးေသာ ငါ၏ ပစၥကၡ လူမျဖစ္မႈ
          ေတာင့္တမိတယ္...ေတာင့္တမိတယ္...ေတာင့္တမိတယ္

                                  ----------------

          ငါ့အေတြးေတြကို တြန္းဖြင့္၀င္လာတဲ့ တနဂၤေႏြ ေအာ္သံမ်ား
          ငါ့ေျခလွမ္းေတြကို ယိုင္ထိုးေစတဲ့ တနဂၤေႏြ တိမ္တိုက္မ်ား
          တနဂၤေႏြဟာ ငါ့အတြက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး
          တနဂၤေႏြဟာ ငါ့အတြက္ မရွိခဲ့ဘူး
          တနဂၤေႏြ တေစ ၦဟာ

                                 -----------------

          အ၀ါေရာင္ နံနက္ခင္း  အ၀ါေရာင္ နံနက္စာ  အ၀ါေရာင္ အၾကည့္
          အ၀ါေရာင္ ႏွင္းဆီ  အ၀ါေရာင္ ကုတ္အကၤ်ီ  အ၀ါေရာင္ အနမ္း
          အ၀ါေရာင္ စိတၱဇ  အ၀ါေရာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္  အ၀ါေရာင္ အိပ္မက္

                                ------------------
အ၀ါေရာင္ ရနံ႕ေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ လန္႕နိုးသြားသည္။ ေႏြရာသီ၏ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာတြင္ အ၀ါေရာင္မ်ား လႈိင္းထ ပြင့္ေ၀လ်က္။ ကဗ်ာဆရာ၏ အီးေမးလ္ ေဘာက္စ္ ထဲတြင္ အီးေမးလ္ အသစ္သံုး ေစာင္ ေရာက္ေနသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ပထမေမးလ္ကို ကလစ္ေပး၍ ဖြင့္လိုက္သည္။

ေနေကာင္းရဲ႕လား …သား။ အေဖတို႕ကို သား မဆက္သြယ္တာ ၾကာျပီေနာ္။ အေဖတို႕ အားလံုး
က်န္းမာၾကပါတယ္။ သားေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ အခု အေဖတို႕ ျခံေလးထဲမွာ သား စိုက္ခဲ့တဲ့
ႏွင္းဆီပင္က အ၀ါေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ပြင့္ေနျပီ…သား။ မင္းအေမကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးလို႕ပဲ
အခ်ိဳ႕အ၀က္ကို ဘုရားမွာ ပူေဇာ္ထားတယ္။ မင္း ျပန္လာဖို႕ အစီအစဥ္ရွိရင္ အေဖတို႕ကို ၾကိဳတင္
အေၾကာင္းၾကားပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္း ဂရုစိုက္ေနထုိင္ပါ …သား။ အေဖတုိ႕ကိုလည္း ဆက္
သြယ္ပါ။

ခ်စ္တဲ့
အေဖ

အိမ္ေ၀းငွက္၏ ရင္ဘတ္ကို အလြမ္းတို႕ ရိုက္ခတ္ၾက၏။ သံေယာဇဥ္တို႕ မီးေတာက္ၾကိဳးတန္းမ်ား သဖြယ္ ႏွလံုးသားကို ေလာင္ကၽြမ္းပူေလာင္ေစၾက၏။ နာရီစင္အိုေပၚမွ ေနာင္တ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္မ်ား ေၾကြက်ေနသည္။ အေတြးမ်ား ရုန္းၾကြ တြန္းထိုးရင္း ဒဏ္ရာမ်ားကို ႏႈိးဆြေနသလိုလို နာက်င္မႈတို႕ အသားမေသနုိင္ၾကေတာ့။ ဒုတိယေမးလ္ကို ကဗ်ာဆရာ ဖြင့္လိုက္သည္။

အေမွာင္၏ ဆြဲေဆာင္မႈ စကားလံုးမ်ား ေပ်ာ္၀င္ေပ်ာက္ရွေန၏။
ေပ်ာ္၀င္ေပ်ာက္ရွေနေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ အေမွာင္၏ ဆြဲေဆာင္မႈ
စကားလံုးမ်ားသည္ အေမွာင္၏ ဆြဲေဆာင္မႈ၌ ေပ်ာ္၀င္ေပ်ာက္ရွ……။
အေရးအသား မစစ္ေသာ အေရးအသားမ်ား။ ကဗ်ာမစစ္ေသာ ကဗ်ာမ်ား။
ႏွလံုးသားႏွင့္ ဦးေႏွာက္ကို တံတားထိုးထားေသာ ရနံ႕ တစ္စ။
အ၀ါရည္ေတြ ယိုဖိတ္က်စင္ေနသာ ကဗ်ာ။

ကဗ်ာက ကဗ်ာဆရာထံ ေပးပို႕လိုက္ေသာ ေမးလ္ ျဖစ္သည္။ နားလည္ရခက္ခဲသည္။ နားမလည္ပါ။ ကဗ်ာေျပာေသာ စကားမ်ားကို ကဗ်ာဆရာနားမလည္ပါ။ ကဗ်ာႏွင့္ ကဗ်ာဆရာတို႕ ဤကဲ့သို႕နားလည္မႈ မရခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားေလ ပို၍ နားမလည္ေလ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ကာလမ်ားကို ကဗ်ာဆရာ သတိရမိေသးသည္။ အခုေတာ့ နားလည္ေအာင္ မၾကိဳးစားေတာ့။ နားလည္ဖို႕လည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ ကဗ်ာဆရာလည္း ကဗ်ာဆရာ ယံုၾကည္ရာအေလ်ာက္။ ကဗ်ာလည္း ကဗ်ာယံုၾကည္ရာ အေလ်ာက္။ တတိယေမးလ္ကို ကဗ်ာဆရာဖြင့္လိုက္သည္။

ရနံ႕ေတြ မသန္႕စင္ေတာ့ဘူး…… သူငယ္ခ်င္း။
၀ါသနာက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ကို သတ္ေနျပီ။ ဒါမွမဟုတ္
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းက ၀ါသနာကုိ သတ္ေနျပီ။
ေသခ်ာတာကေတာ့
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ငါ သတ္လိုက္မိျပီ။
စိတ္နဲ႕ ငါဟာ တကြဲတျပားစီ။ နာက်င္မိတယ္….. သူငယ္ခ်င္းရာ။
အခုေတာ့ ရနံ႕ ေတြ မသန္႕စင္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ သူငယ္ခ်င္းကို ကဗ်ာဆရာ သတိေပးခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေျပာသလိုပဲ ရနံ႕ေတြ မသန္႕စင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဘာတတ္နုိင္မွာလဲ။

*
နံနက္ခင္း ေနထြက္သံေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ လန္႕နုိးသြားသည္။ ဒါဟာ အစစ္အမွန္ လန္႕နုိးျခင္း လား။ မန္ေနဂ်ာ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာလန္႕နုိးသြားသည္။ ဒါဟာ အစစ္အမွန္လား။ ကားဟြန္းတီး သံေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာလန္႕နိုးသြားသည္။ ဒါဟာ အစစ္အမွန္လား။ တိမ္တိုက္တစ္အုပ္ ျပဳတ္က်သံေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ လန္႕နုိးသြားသည္။ ဒါဟာ အစစ္အမွန္လား။ ငွက္တစ္အုပ္ ေအာ္ရယ္သံေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ လန္႕နုိးသြားသည္။ ကဗ်ာသံေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ လန္႕နုိးသြားသည္။ ဒါဟာ အစစ္အမွန္လား။လန္႕နိုးသံ ေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ လန္႕နိုးသြားသည္။ ဒါဟာ အစစ္အမွန္လား။ အစစ္အမွန္သံေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ လန္႕နိုးသြားသည္။ ဒါဟာ……. …… …..။

*

မိုးအိမ္လူ


ရနံ႕သစ္ ၊ ဧျပီ  ၂၀၁၃

လြင့္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြ တိမ္ႏႈတ္ခမ္းမွာ



            


ဒီည အိပ္မက္မက္ျပီး မနက္လင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ အိပ္မက္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို ရွင္းျပခ်က္။ ဒါဟာ တကယ္လား။ အိပ္မက္လား။ မေသခ်ာေသးေပမယ့္ စာကို ဖတ္ျပီး တဲ့ အခါ အမႈိက္ပံုးထဲကို ပစ္ထည့္ခဲ့ လိုက္တယ္။ စိတ္ကူးထဲက အတုိင္း။ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထုိင္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ အရင္ကေတာ့ စာေပသေဘာတရားေတြအေၾကာင္း။ လူေတြ အေၾကာင္း။ ရာသီဥတုအေၾကာင္း။ ျငင္းခံုစကားနုိင္လုတာ မဟုတ္ဘဲ ေအးေအးလူလူ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုခဲ့ၾကတယ္။ အခုတေလာ နုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေလးေတြ ရွိလာေတာ့ စကား၀ိုင္းထဲမွာ နုိင္ငံေရး အေၾကာင္း။ ပါတီအေၾကာင္း။ မီဒီယာအေၾကာင္း။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းအဖြဲ႕အစည္းေတြအေၾကာင္း။ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာဖို႕ေတာင္ အခြင့္မသာလိုက္ဘူး။ အျပန္က်ေတာ့ ကဗ်ာဆရာနဲ႕ စာအုပ္ဆုိင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး သီခ်င္းေရး ဆရာရဲ႕ အိမ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာကို မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာျပီ။ သီခ်င္းေရးဆရာအိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဂစ္တာသံ ဖြဖြေလးနဲ႕ သီခ်င္းညည္းသံတိုးတိုးေလးကို အရင္ၾကားရတယ္။ ျပီးမွ သီခ်င္းေရးဆရာကို ေတြ႕ရတယ္။ ျပတင္းေပါက္နားမွာ နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ လက္ပိုက္ျပီး မတ္တတ္ရပ္ေနတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာက သီခ်င္းညည္းေနရင္းက ျပံဳးျပတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာ ညည္းဆို ေနတဲ့ သီခ်င္းက အိပ္မက္အေၾကာင္း။ တိုက္ဆုိင္သလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ေတာင္ လႈပ္ရွားခ်င္သြားတယ္။
အေမွာင္ထဲမွာ နစ္၀င္ေနသူဟာ အိပ္မက္ေလး တစ္ပုဒ္ရယ္
စြဲလမ္းျခင္းတို႕ အေျခတည္ပြင့္ဖူးလာတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လို
စိတ္တုိ႕ အလႊာလိုက္လႈပ္ခတ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ျပီး ငိုေၾကြးမိ
အိပ္မက္ထဲက အိပ္မက္ေလးတဲ့ကြယ္
ေန႕ရက္တို႕ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေနလည္း လြမ္းတယ္ အိပ္မက္ေလးရယ္
စိတ္က ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး၀ယ္ဖုိ႕ အေၾကာင္းဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ အခုသံုးေနတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္က ေတာ္ေတာ္ စုတ္ေနျပီ။ အသစ္တစ္လံုး၀ယ္ဖုိ႕ ၾကံရြယ္ထားေပမယ့္လည္း ေမ့ေမ့သြားတယ္။ အဆိုေတာ္ေလး တံခါးကို ခပ္ျပင္းျပင္း ပိတ္သြားမွ စိတ္က သီခ်င္းေရးဆရာဆီကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာက လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လိုက္လုပ္ေနတာ။ လုပ္အားနဲ႕ေရာ။ ေငြအားနဲ႕ေရာ။ အဆင္ေျပသလို စိတ္ႏွစ္ျပီး လုပ္ေနတယ္ဆိုပဲ။ ေထြရာေလးပါးေတြ ေျပာဆိုျပီး ေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။ ညေနေတာင္ေစာင္းသြားျပီ။ ဘာဆက္ေရးရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားလို႕ မရဘူး။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အဆင္ေျပသလို ေရးျပီးသြားေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းေရးရမလဲ ဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ မယ္မယ္ရရ မရွိေသးဘူး။ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ရတာ ပ်င္းလာျပီ။ ေပးေနက်။ ေျပာေနက်။ ၾကားေနက်။ မက္ေဆ့ခ်္။ အေၾကာင္းအရာ။ အေတြးစ။ အဲဒါေတြ ေပးေန ေျပာေနရတာ ပ်င္းလာျပီ။ ရသခံစားမႈ အျပည့္အ၀ေပးခ်င္ေပမယ့္လည္း။ အျခားတစ္ဖက္မွာ မေပးခ်င္ျပန္ဘူး။ အိပ္မက္ထဲကေန ကြယ္၀ွက္ထားတဲ့ စိတ္ေတြ ထြက္က်လာတယ္။ စကားလံုးေတြ ထြက္က်လာတယ္။ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနရသမွ် သက္ရွိသက္မဲ့။  သတၱ၀ါ။ အရာ၀တၳဳ ။ အရာအားလံုးကို ပ်င္းရိတဲ့ စိတ္ဟာ စိတ္ကုန္ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ အထိျဖစ္လာတယ္။ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ ၾကားရတယ္။ သီခ်င္းသံ ေအးေအးေလး ၾကားရတယ္။ ၀ါးရံုပင္စု ေလးေတြ ၀န္းရံထားတဲ့ ၀ါးအိမ္ပုေလး။ အိမ္ေလးရဲ႕ ေရွ႕တလင္းျပင္ဟာ အမႈိက္သရိုက္ကင္းစင္ျပီး ။ ၀ါးခံုတန္းေလးႏွစ္ခု ရွိတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာရဲ႕ သားငယ္ေလးက သံုးႏွစ္သားအရြယ္။ ငွက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ ကစားတယ္။ မပီကလာ ပီကလာနဲ႕ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာရဲ႕ အိမ္ေလးဆီကို တစ္ပတ္တစ္ခါ လာလည္တဲ့သူက ကဗ်ာဆရာ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ၀ါးအိမ္ေလးက သီခ်င္းေရးဆရာရဲ႕ အိမ္နဲ႕ တစ္ဖာလံုေလာက္ပဲ ေ၀းတာ။ ေတာလမ္းကေလး ကလည္းသာသာယာယာ။ သီခ်င္းေရးဆရာနဲ႕ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးထက္ပိုတဲ့ ျငိမ္းေအးမႈကို ရွာေဖြထုဆစ္ေန ၾကတာတဲ့။ ပ်င္းရိစရာပါ။ မီးမရွိ ။ ေရမရွိနဲ႕။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပစၥည္း တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ေရဒီယိုေတာင္ အနည္းဆံုးအေနနဲ႕ မရွိ ဘူး။ သူတို႕ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြဟာ ေအးခ်မ္းေနတယ္။ ေလာဘမရွိ။ ေဒါသမရွိ။ လူ႕ရဲ႕စိတ္ကို အမွန္အတိုင္း ကုန္စင္ေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ရမယ္။ ေကာင္းတာကို ခ်န္ျပီး မေကာင္းတာကို မေကာင္းမွန္း စိတ္ ထဲက လက္ခံျပီး ႏႈတ္ပယ္ရမယ္။ စိတ္ကို ဖိႏွိပ္ထားရင္ အံုၾကြလာမွာပဲ။ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္လို႕ လက္ခံျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ။ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္လို႕ ဖိအားေပးျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ရင္ ပြင့္ထြက္ကုန္မယ္။ အကုန္လံုး ဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္မယ္။ စိတ္ကို သာ အမွန္အတုိင္း ျမင္ေအာင္ ၾကည့္နုိင္ရင္ ။ အမွန္အတုိင္း ထားနိုင္ရင္။ အျမင့္ဆံုး ယဥ္ေက်းမႈကို ပိုင္ဆုိင္နုိင္ျပီပဲ။ တရားေဟာ ဆရာေလးက ေျပာသြားတာ။ သီခ်င္းေရးဆရာနဲ႕ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ။ လူရဲ႕ အသိဥာဏ္ကို ျမွင့္တင္ျခင္း ဟာ အေကာင္းဆံုး ယဥ္ေက်းမႈကို ရဖို႕ရာ လမ္းပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာက ေျပာတယ္။ ဟိုးေကာင္ကင္းမွာ လမင္းၾကီးသာေနတာ ျမင္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတာလဲ။ ပန္းကေလးေတြ ႏြမ္းတာျမင္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနရတာလဲ။ သဘာ၀ တရားၾကီးနဲ႕ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားတတ္ျခင္းဟာ ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရြတ္ေနသလိုပဲ။ တို႕တေတြ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကတာဟာ စစ္မွန္တဲ့ အမွန္တရားလား။ အတၱနဲ႕ ပရ။ ရွင္းေနတဲ့ အရာဟာ ရႈပ္ေထြးသြားတယ္။ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ အရာဟာ ရွင္းလင္းေနတယ္။ ပကတိျဖစ္တည္မႈကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ အားလံုးဟာ သုညပဲ။ ဒါေပမယ့္ သုည ထက္ပိုတဲ့ တန္ဖိုးေတြ ရွိေနတယ္လို႕ ျမင္တဲ့ စိတ္နဲ႕။ အားလံုးဟာ သုညထက္ ပိုျပီး တန္ဖိုးနည္းေနၾကတယ္။ ၀ါးရြက္မ်ား ျဖင့္ ေျမျပင္ဟာ ရႈပ္ပြသြားတယ္။ လမင္းကို တိမ္မည္း ဖံုးသြားတယ္။ ျပတင္းတံခါးေဘာင္ေပၚကို ငွက္၀ါတစ္ေကာင္ လာ နားေနေလရဲ႕။ သီခ်င္းေရးဆရာ။ ကဗ်ာဆရာ။ တရားေဟာဆရာ။ ပန္းခ်ီဆရာ။ ေတာလမ္းကေလးအတုိင္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ေတာအုပ္ေလးထဲကို တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာေတာ့ စကားလံုးေတြ အျဖစ္။ ကဗ်ာေရးရင္ေကာင္းမ လား။ စကားလံုးေတြ တလႈပ္လႈပ္။ မေန႕က ေရးခဲ့တဲ့စကားလံုးေတြ ဒီေန႕ ျပန္သံုးမိျပန္တယ္။ ဒီေန႕ ။ မနက္ျဖန္။ တနဂၤေႏြ။ တနလာၤ။ ေန႕ရက္ေတြ ။ ကုန္ဆံုးျပီး ဆက္လက္ ကုန္ဆံုး။ ဘာေတြ က်န္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြ က်န္သင့္သလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္သင့္သလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္သင့္သလဲ။ ရွိေနဆဲ အသက္ဓာတ္ဟာ အစစ္အမွန္တရား။ အမွန္တရားကေကာ ဘယ္ေလာက္အထိ အေရးပါလို႕လဲ။ အတၱထဲက ရုန္းမထြက္နုိင္တဲ့ အတၱ။ ျဖစ္ရပ္။ အျဖစ္အပ်က္။ ခံစားမႈ။ ရသ။ အေတြး။ အေရးၾကီးတာ ဘာရွိသလဲ။ အျမင္မွားေတြ အထပ္ထပ္နဲ႕ အယူေတြမွားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အထိ။ ေႏြညခင္းၾကီးထဲ ေလေျပေတြ ခရီးႏွင္လာတယ္။ အႏုပညာေတာအုပ္ေလးမွာ မီးအိမ္ေတြ မမွိတ္ေသးဘူး။ ၾကယ္ အေၾကြေစာင့္တဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ေခါင္မိုးေပၚမွာ ကပိုကရို။ သီခ်င္းေရးဆရာက တူရိယာတစ္ခုနဲ႕ သီခ်င္းေရးေနတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာေရးေနတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက ပန္းခ်ီေရးေနတယ္။ အထပ္ျမင့္တိုက္ခန္းထဲမွာ။ ၀ါးအိမ္ပုေလးထဲမွာ။ အရာအားလံုး ျပိဳက်ျပီး။ စိတ္တစ္ခုထဲနဲ႕ လင္းလက္ေနဆဲ။ ကိုယ္ပိုင္ အမွန္တရားနဲ႕ ။ ကိုယ္ပုိင္အလင္းနဲ႕။ အေမွာင္ဟာ ေရြ႕ေနဆဲ။ အိပ္မက္ေတြ ျပယ္လြင့္ဆဲ။ ေရွ႕က အေၾကာင္းတရားေတြ အကုန္လံုး အတိတ္ထဲ ထားခဲ့ျပီး။ ပစၥဳပၸဳန္စိတ္ ေမ်ာလြင့္မႈနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာေတြ ေရးေနဆဲ။ ၀တၳဳမဟုတ္တဲ့ ၀တၳဳေတြ။ ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ။ ေရးသားျခင္း မွာပဲ စိတ္ကို ႏွစ္ထားျပီး။ စကားလံုးေတြ တန္းစီ ကပိုကရို ခ်ထားျပီးေတာ့။

                                      *
မိုးအိမ္လူ

အခ်စ္ရူး


.

အဲဒီမွာ ငါ ဟာ ေသခဲ့တယ္
တကယ္ေတာ့
ငါ ေသခဲ့တာ ၾကာျပီ
ေသျပီးတဲ့ေနာက္ ငါ ဟာ အခါခါ ေသရင္း
မကၽြတ္မလြတ္နုိင္တဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္လို
၀ဋ္ဒုကၡေတြ ၀တ္ဆင္ျပီး
ငါ ရယ္ေမာလိုက္တယ္
ေနာက္
ငါ ငိုေၾကြးလိုက္တယ္
သကၠရာဇ္ေတြ အလီလီ
အၾကိမ္ၾကိမ္ေသဆံုးရင္း
အဲဒီေန႕ကလိုပဲ
ဒီေန႕လည္း
ငါ ေသဆံုးျပန္တယ္။

မိုးအိမ္
၁၃ . ၁ . ၂၀၁၃

ခ်စ္သူ႕ ရင္ခြင္


.

ထက္ျမိ ဓားသြား ေတြ ငါ့ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကတယ္
က်ိန္စာေတြဟာ မိုးလို ရြာဖို႕ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကတယ္
အခု ည ဟာ အေမွာင္
မနက္ျဖန္ေတြဟာလည္း အေမွာင္
ေျခထိုးခံမယ့္ လွ်ာေတြ တန္းလန္း
ေၾကာက္စိတ္ကို အတင္း ဖိႏွိပ္ရင္း
အိမ္ထဲကိုသာ အခါခါ တိုး၀င္။

မုိးအိမ္လူ
၁၃ .၁.၂၀၁၃