အႏုပညာကို မယံုၾကည္ဘူးဆိုရင္ ဒီကဗ်ာ/စကားေျပ ကို ဖတ္သင့္တယ္

ကမာၻဦးသူရဲေကာင္းတို႕ စစ္၀တ္တန္ဆာတို႕ ျပင္ၾကျပီ။ မုန္းတိုင္းသံတို႕ သည္းသည္းထန္ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ ဘာအတြက္ပါလဲ။ ဘာအတြက္ သူရဲေကာင္းတို႕ စစ္ျပင္ေနၾကပါသလဲ။ တိမ္တိုက္ကိုယ္စီ ႏွင့္ ႏွင္ခဲ့ရေသာ ဒီခရီးလမ္းမွာ ဘယ္သူ႕တိမ္တိုက္က မိုး အရြာဆံုးလဲ။ လျပည့္ညတုိင္း လေရာင္ကို အျပည့္အ၀ ေသာက္ခြင့္ မရသူသည္ ဘယ္သူပါလဲ။ စကားလံုးမ်ား ေပါင္ခ်ိန္တက္ေနျပီ။ ေသနတ္ထဲက က်ည္ဆံကို ျပန္ထုတ္ထားဖို႕ ေကာင္းသည္။ အခုေတာ့။ အေရးအသားမ်ား သည္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုအတြင္း ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ မေနနုိင္ၾကေသး။ သူရဲေကာင္းတို႕ စစ္ျပင္ေနၾကသည္။ ဘာအတြက္ပါလဲ။ ယေန႕သည္ ႏွင္းဆီသကၠရာဇ္၏ အေတာက္ပဆံုးေသာ လျပည့္ေန႕ တစ္ေန႕ ျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္။ လျပည့္ည တစ္ည ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ အတၱမ်ားကို စိတ္ၾကိဳက္ေဖာ္ေဆာင္ၾကပါ။ လမ္းမေကာင္းလွ်င္ လမ္းေဟာင္းအတုိင္းသြားပါ။ လမ္းေဟာင္းၾကီးက ပ်င္းစရာၾကီးပါဟု ဆိုလွ်င္ လမ္းသစ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ေဖာက္ပါ။ လမ္းသစ္ေဖာက္သူမ်ားအား ေျပာင္ေလွာင္ ျပက္၇ယ္ျပဳျခင္း မလုပ္ရ။

@

အသည္းငယ္သူတို႕ အခ်စ္၏ အရိပ္၀ယ္ နားခိုေနၾကသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဤရနံ႕ေဟာင္းမ်ားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနဦးမွာလဲ။ ေနာက္ခံ ပိတ္ကား လဲပါေတာ့မည္။ စကားေျပ..ကဗ်ာ။ စကားေျပအေရးအသားကဗ်ာ။ စကားေျပ...အေရးအသား ...ကဗ်ာ။ လစ္ဟသြားေသာ အပိုင္းအဆစ္ေလးသည္ မည္မွ်ပင္ ေသးငယ္သည္ ဆိုေစ အႏုပညာျဖစ္သည္။ ပင္ပန္းလွသည္။ ခံစားခ်က္မ်ား အေငြ႕ပ်ံကုန္ၾကျပီ။ ေရးသူ ကဗ်ာ ဖတ္သူ။ ထုိသံုးပါး ျပည့္စံုမွ အႏုပညာမည္ပါသည္။ တစ္ခုတည္းႏွင့္ ဘာမွျဖစ္မလာ။ ႏွစ္ခုတည္းႏွင့္လည္း ဘာမွျဖစ္မလာ။ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ ဖတ္သူကို ထည့္မတြက္ၾကသနည္း။ အသံေတြ ဆူညံလွသည္။ အခ်ိဳ႕ ေပါက္ကြဲၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ျပန္လည္ ေပါက္ကြဲၾကသည္။  ေရာင္စံု မီးပန္းမ်ား တေဖာင္းေဖာင္း ထေပါက္ၾကသည္။ အမွန္တရားသည္ ဘာပါလဲ။ ဘာအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မုိးအိမ္လူ စာေတြ ေရးေနပါသလဲ။ ဘာလို႕ စာေတြကို သူမ်ားေတြကို လိုက္ျပေနပါသလဲ။ လိုက္ျပဖို႕ ေရးတာလား။ လိုက္မျပဘဲ ဒီအတုိင္းေ ရးေနရင္ေကာ မျဖစ္ဘူးလား။ ဘာအတြက္ စာေတြ ေရးေနတာလဲ။ ဘာအတြက္ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတာလဲ။ ဆင္ျခင္ျခင္း၏ စည္း၀ိုင္းထဲသို႕  အႏုပညာသမားဟု ေခၚဆုိ ခံယူသူမ်ား တစ္ေယာက္မွ ေရာက္မလာၾကပါ။ အႏုပညာသမားဟူသည္ လူ ႏွင့္ အရူးၾကားက စည္မ်ဥ္းေပၚတြင္ တက္ထုိင္ေနေသာ သူမ်ား ျဖစ္သည္။ လက္မခံခ်င္ဘူးလား။ လက္မခံခ်င္လွ်င္ လက္မခံပါဟုပဲ ေျပာခဲ့ပါ။ အျခား မီးပန္းမ်ား မေဖာက္ခဲ့ပါႏွင့္။ ဆူညံသံမ်ားကို မၾကိဳက္လွပါ။

@

၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေလာက္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႕ လူငယ္ေတြ ေလးလံုးစပ္ ကာရန္မ်ား၏ ပိတ္ေလွာင္ တင္းက်ပ္မႈ စည္းမ်ဥ္းမ်ားေအာက္တြင္ အသက္ရွဴက်ပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕ ေတာ္လွန္ပံုကန္ၾကသည္။ ကာရန္မ်ား ျဖဳတ္ပစ္သည္။ က်စ္လစ္သိပ္သည္းေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာမ်ား ေရးစပ္ၾကသည္။ နိမိတ္ပံုမ်ား သေကၤတမ်ား ဥပမာမ်ား စသျဖင့္တို႕ျဖင့္ ကာရန္မ်ားကို တုိက္ဖ်က္ခဲ့ၾကသည္။ ဘ၀၏ အဆင္မေျပမႈမ်ား မျပည့္စံုမႈမ်ား နာက်ည္းမႈမ်ား ကို အလံုးအရင္းႏွင့္ ခံစားေရးဖြဲ႕ခဲ့ၾကသည္။  ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ေဇယ်ာလင္း တို႕ တစ္သိုက္ နိမိတ္ပံုမ်ားျဖင့္ တင္းက်ပ္ေနေသာစကားလံုးမ်ား နာက်င္မႈ စကားလံုးမ်ား ၾကားတြင္ အသက္ရွဴက်ပ္ခဲ့ျပန္သည္။ ကဗ်ာမ်ားကိ ုလိုင္းအျပည္စီသည္။ ကဗ်ာ၏ အေၾကာင္းအရာကို ဖ်က္ပစ္သည္။ ရင္ႏွင့္ ခံစား၍ ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစား၍ ကဗ်ာမ်ားကို မေရးစပ္ခ်င္ေတာ့။ ပင္ပန္းလွသည္။ ေမာပန္းလွသည္။ အရာရာအားလံုးကို အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ပစ္သည္။ အပိုင္းအစမ်ားစြာကို ဆက္စပ္ပစ္သည္။ လမ္းမွာ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ရေသာ ေဆာင္ပုဒ္မ်ား သတိေပးတာျမစ္ခ်က္မ်ား ၾကားေနရေသာ စကားမ်ား ဘန္းစကားမ်ား ျမင္ေနရေသာ ေခတ္ေပၚ နည္းပညာပစၥည္မ်ား ေခတ္ေပၚ ေရာဂါမ်ား ေဆး၀ါးမ်ား ထုိအ၇ာမ်ားကို ကဗ်ာမ်ားကို ထည့္သြင္း အသံုးျပဳလာၾကသည္။ သူတို႕အတြက္ ဒါသည္ပင္ လူသားတို႕၏ ေန႕စဥ္ဘ၀။ အရာအားလံုးသည္ ျပဳလုပ္ျခင္း ခံထားရသည္ ။ အစရွိသျဖင့္ ျမစ္ခြဲေပါင္းစံုျဖင့္ ေရစီးေတြ ၾကမ္းေနဆဲ။ မသိလွ်င္ဘာမွမဟုတ္ပါ။ သိလွ်င္ ရူးခ်င္စဖြယ္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဒါေတြက ဘာအတြက္လဲ။

@

မနက္ျဖန္။ အခ်ိန္။ ေသဆံုးျခင္း မိုးစက္မ်ား။ အိပ္မက္ေတြေပါ့။ ခရမ္းရင့္ရင့္ တိမ္တိုက္မ်ား အုပ္လိုက္။ သိုးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ျဖဴစင္မႈေတြထဲ။ ကမာၻဟာ ငါ့ကို အေသသတ္။ ကဒါဖီရဲ႕ သားငယ္။ မိုဘာဟုေခၚေသာ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အက်ီ။ ေမွာ္ဆရာဟာ။ စိတၱဇ။ ဗိုင္းရပ္စ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ကိုက္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႕။ မိုးလံုးမႈိင္း ျပီးေတာ့။ ကြန္နက္ရွင္ စလိုးေနလို႕။ ဒုန္း။ ဒုတ္။ ဒုတ္။ ၀ိဥာဥ္ျပန္၀င္လာလာ။ ေရ ။ ေရ။ ဘယ္မွာလဲ။ အခ်ိန္ေကာ။ ႏွင္းေႏွာင္းရာသီဦး၏ ငွက္ကေလး။ ဂြမ္းတယ္။ ငနီေတြ မ်ားမ်ားလာမွေတာ့။ ပိတ္ပစ္လိုက္။ ဒီပိုစ့္ကို ဖ်က္။ အဖ်က္ေတြ။ ဘင္လာဒင္ေတြ။ ကဒါဖီေတြ။ အယ္လ္ကိုင္းဒါးေတြ ။ စစ္ေသြးၾကြရဲ႕ သမီးေလးခဗ်ာ။ ငုိတဲ့အခါ အျပံဳးဟာ။ ေသခ်င္ေသလိုက္။ ဒါဟာ စကားေျပ။ မဟုတ္။ ကဗ်ာ။ မဟုတ္။ ဘာမွမဟုတ္။ စိတ္ထဲ ခံစားရသလို။ မီးလို ေအာ္ဟစ္လိုက္။

@  @  @

မိုးအိမ္လူ
၁၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁
ည ကိုးနာရီ ငါးဆယ့္ေလးမိနစ္