ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ကဗ်ာေကာက္ေၾကာင္း

နားလည္ျခင္းလား နားမလည္ျခင္းလား

ကဗ်ာဟာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္၇ာစုထဲကို အမုိက္စား ဒီဇုိင္းနဲ႕ ၀င္လာျပန္ျပီ

ဒါက ဘိုးဘြားပိုင္ ဒါက နုိင္ငံျခားျဖစ္ ဒါက ဖက္စပ္

စကားလံုးေတြ ခြဲထုတ္ တြဲဆက္ ယက္ေဖာက္ျပီး

လူသားေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ေရွာခ့္ေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု တိုက္

ဘာဘာညာညာ ေတြ သာရကာေတြ ေနၾကာေတြ ကြာေစ့ေတြ

နိဒါန္းခ်ီ ေျခဆင္း ခပ္ရြရြေလး လွမ္းမလာေတာ့ဘူး

ကီးဘုတ္ ေပၚက ခလုတ္တစ္ခ်က္ေခါက္ ထြက္လာျပီ အဲဒါ ကဗ်ာ

ေခတ္ေပၚ မဂၢဇင္း တစ္အုပ္ကို ဆြဲလွန္ ေတြ႕ျပီ အဲ့ဒါ ကဗ်ာ

စကၠဴစာမ်က္ႏွာမွာလည္း ကဗ်ာ

အြန္လုိင္း ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာမွာလည္း ကဗ်ာ

စကၠဴစာမ်က္ႏွာမွာလည္း ကဗ်ာ

ကဗ်ာမွာ ဂိုဏ္းစတား မရွိဘူး ကဗ်ာမွာ ေနာက္လုိက္မရွိဘူး

ကဗ်ာဟာ အသင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတာ မဟုတ္သလို

ကဗ်ာဟာ သင္းကြဲေနတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ သမားလည္း မဟုတ္ဘူး

ကဗ်ာထဲမွာ ကမာၻၾကီးဟာ ေသးငယ္ေနေပမယ့္

ကမာၻၾကီးထဲမွာေတာ့ ကဗ်ာဟာ ေသးငယ္မေနဘူး

ကမာၻၾကီးက ကမာၻၾကီးေလာက္ပဲ က်ယ္တယ္

ကဗ်ာကေတာ့ ဗုဒၶသခင္ ခြဲစိတ္ျပခဲ့တဲ့ စိတ္ရွိသေလာက္က်ယ္တယ္

ကဗ်ာဟာ ဆရာနဲ႕ မတြဲဘူး ကဗ်ာဟာ သမား နဲ႕ မတြဲဘူး

ကဗ်ာဟာ ၀ါသနာရွင္ အဆင့္ေလာက္နဲ႕လည္း ေက်ာက္ခ်မထိုင္ဘူး

ကဗ်ာမွာ ဖတ္သူ ရွိတယ္ ကဗ်ာမွာ ေရးသူ မ၇ွိဘူး

ကဗ်ာဟာ တန္ခိုးရွင္ တစ္ပါး ဖန္ဆင္း ဖန္တီးထားတဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး

ကဗ်ာဟာ အႏုပညာ ကဗ်ာဟာ ႏူးညံံ့ တဲ့ ႏွလံုးသား ရဲ႕ ကိုယ္ပြား

ကဗ်ာဟာ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ခ်စ္သူ

စကားလံုး အမ်ားၾကီးနဲ႕ ကဗ်ာကို သားရဲတြင္းထဲ ပစ္ခ် အစ ေဖ်ာက္လို႕ မရသလို

စကားလံုးတစ္လံုးတည္းနဲ႕ ကဗ်ာကို ေကာင္းကင္ထက္မွာ လြင့္ပ်ံေစနုိင္တယ္

ကဗ်ာက အေျပာမၾကီးတဲ့ လူ သန္လိုမ်ိဳး

စကားလံုးေတြ ရစ္ေဖာက္ ထုေခ် ေမြးဖြားျခင္းနဲ႕

ေလာက အသစ္တစ္ခုအတြက္ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာ အျဖစ္နဲ႕

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုထဲကို အမိုက္စားဒီဇုိင္းနဲ႕ ၀င္လာေနျပီ။

မိုးအိမ္လူ